Πιο επικίνδυνο το ελληνικό κράτος από το τουρκικό προξενείο Κομοτηνής...

Τα γκέτο δεν γεννιούνται από μόνα τους. Δεν αποφάσισαν από μόνες τους να ζήσουν σε αυτά οι διάφορες μειονότητες. Κάποιοι τις έκλεισαν εκεί, τις απαγόρευσαν να κινούνται ελεύθερα, τις επέβαλαν την περιχαράκωση, με ό, τι αυτό συνεπάγεται. Κι αυτό συνεπάγεται συνήθως μίσος, βία, άρνηση επιφανειακής ενσωμάτωσης. Και ύστερα όλοι οι υπόλοιποι «κανονικοί» άνθρωποι που αποτελούμε τις πλειονότητες αναρωτιόμαστε γιατί δεν μας συμπαθούν αυτοί στους οποίους κλείσαμε την πόρτα, επιρρίπτοντάς τους την απόλυτη ευθύνη γι’ αυτό. Συμπεριφερόμαστε στους μετανάστες σα να ήταν σκλάβοι στις ανά την Ελλάδα «Μανωλάδες», αλλά απορούμε γιατί δεν αισθάνονται έλληνες ή γιατί δεν αγαπούν τη χώρα που τους έδωσε δηλητηριασμένο ψωμί. Συμπεριφερόμαστε στη μουσουλμανική μειονότητα της Θράκης σαν παιδιά ενός κατώτερου θεού, ωστόσο διαμαρτυρόμαστε γιατί αισθάνονται τα μέλη της περισσότερο τούρκοι παρά έλληνες…

Η περίπτωση της Σουλεϊμάν Σαμπιχά είναι περίπλοκη και πιθανώς όχι ενδεικτική του τί πραγματικά συμβαίνει στην Θράκη, της περιφέρειας όπου οργιάζει ο τουρκικός επεκτατισμός σε παράλληλη τροχιά με τον ελληνικό εθνικισμό. Σε καμία περίπτωση δεν εξισώνω τη συμπεριφορά τού ελληνικού κράτους απέναντι στη μουσουλμανική μειονότητα με την αντίστοιχη του τουρκικού κράτους απέναντι στην ελληνική. Οι μουσουλμάνοι δεν υπέστησαν την έκταση των διώξεων από τις οποίες υπόφεραν οι έλληνες της Πόλης, με αποτέλεσμα να έχουν μείνει πια ελάχιστοι στην πατρώα τους γη. Αλίμονό μας, όμως, αν εξακολουθούμε να θέτουμε ως μονάδα σύγκρισης της Τουρκία προκειμένου να περνούμε άνετα τον πήχη τής εξασφάλισης των στοιχειωδών έστω ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Κι ακόμα χειρότερα, αν συνεχίζουμε να συμπεριφερόμαστε σε όσους δεν είναι χριστιανοί ορθόδοξοι με τάσεις εκδικητικότητας για όσα υπόφεραν κι υποφέρουν ακόμα συμπατριώτες μας από τις αλησμόνητες πατρίδες…

Οι τουρκογενείς-τουρκόφωνοι, οι πομάκοι και οι ρομά δεν είναι χαμένες υποθέσεις, αρκεί η ελληνική πολιτεία να ασχοληθεί επιτέλους σοβαρά μαζί τους, δίχως λογικές απομονωτισμού ή επιφανειακής ευνοιοκρατίας. Γι’ αυτό και δεν θα λύσει κανένα πρόβλημα τυχόν κλείσιμο του τουρκικού προξενείου της Κομοτηνής. Απλώς θα αναγκάσει τη μειονότητα να αναζητήσει άλλον «πατερούλη» όσο το ελληνικό κράτος θα της συμπεριφέρεται σαν τον κακό πατριό. Είναι αλήθεια ότι τα γκέτο εύκολα κτίζονται και δύσκολα γκρεμίζονται, ωστόσο το δεύτερο δεν θα γίνει ποτέ αν δεν κάνουμε την αρχή. Όσο, όμως, το πανελλήνιο θα ασχολείται με τη μειονότητα μόνο σε προεκλογικές περιόδους για ψηφοθηρικές σκοπιμότητες τόσο δεν θα βρίσκεται η άκρη τού νήματος ή, ακόμα χειρότερα, θα ψάχνουμε για αποδιοπομπαίους τράγους όταν θα έπρεπε να αναζητούμε βιώσιμες λύσεις...