Δεν θέλω να με λένε Γιάννη αλλά Μέγα Ναπολέοντα, να ζητήσω την άδεια των γάλλων;...

Στην Ελλάδα δεν μας αρέσει να λύνουμε τα προβλήματα. Προτιμούμε είτε να τα αφήνουμε άλυτα πάνω στο τραπέζι είτε να τα κρύβουμε κάτω από το χαλί, με την ελπίδα πως με ένα θείο θαύμα θα επιλυθούν. Κι αυτό δεν το κάνουμε μόνο για τα σοβαρά ζητήματα, αλλά και με τα γελοία. Γιατί γελοίο είναι, για παράδειγμα, να μην έχουμε καταλήξει ακόμα σε συμφωνία με τη Δημοκρατία τής Μακεδονίας για την ονομασία της. Κι όχι μόνο αυτό, αλλά να σκαλίζουμε κι από πάνω αυτό το θεματάκι για μικροκομματικές σκοπιμότητες. Ποιός ξένος μπορεί να μας πάρει στα σοβαρά όταν του λέμε πως κινδυνεύει η εδαφική ακεραιότητα της χώρας μας από ένα κρατίδιο με το μισό από τον ελληνικό πληθυσμό, το οποίο μάλιστα είναι διχασμένο ανάμεσα σε σλάβους κι αλβανούς; Και πόσο μπορεί να αντέξει στην κρίση ενός νοήμονος ανθρώπου η σκέψη πως η ιστορία μιας χώρας εξαρτάται από την οικειοποίηση προσώπων και συμβόλων της από ένα άλλο κράτος, το οποίο αναζητά απεγνωσμένα ένα ηρωικό παρελθόν που θα μπορέσει να ενώσει τις διαφορετικότητες στο εσωτερικό του; Ολη η οικουμένη γνωρίζει ότι ο Αλέξανδρος ο Γ' ήταν έλληνας μακεδόνας κι όχι σλάβος. Γιατί να εξακολουθούμε να της δίνουμε πάτημα να ισχυρίζεται πως οι απόγονοί του είναι κομπλεξικοί γραφικοί, οι οποίοι συνεχίζουν να μιλούν μόνο για τα αρχαία τους τα κάλλη προκειμένου να κρύβουν τη σημερινή τους ασχήμια;...

Ημουν μικρότερος από 15 χρόνων όταν μου έλεγαν οι διάφοροι "μακεδονομάχοι" πως η Δημοκρατία τής Μακεδονίας θα εισβάλει στη χώρα μου και θα φτάσει έως την Θεσσαλονίκη με στόχο να βρει γεωγραφική διέξοδο στην θάλασσα και το θεωρούσα αστείο, πόσω μάλλον όταν μου ζητούσαν να συμμετέχω σε βλαχομπαρόκ όσο κι ανιστόρητα συλλαλητήρια για την ελληνικότητα της Μακεδονίας. Μου είναι, επομένως, πολύ δύσκολο στα 35 μου να πιστέψω ότι αυτό είναι λογικό σενάριο. Το ότι αρκετοί στη Δημοκρατία τής Μακεδονίας μπορεί να το ονειρεύονται τη μεγάλη Δημοκρατία τού Βαρδάρη δεν σημαίνει πως είναι και σε θέση να την υλοποιήσουν. Και στην Ελλάδα, άλλωστε, δεν είναι λίγοι εκείνοι που περιμένουν πότε θα αναστηθεί ο "μαρμαρωμένος βασιλιάς" για να πάρουμε πίσω την Πόλη και την Αγιά Σοφιά. Κάθε κράτος, όπως και κάθε άτομο, έχει το δικαίωμα του αυτοπροσδιορισμού. Αν μια ημέρα πάψω να θέλω να ονομάζομαι Γιάννης και προτιμήσω το Μέγας Ναπολέων, το οποίο είναι πιο φανταχτερό, θα δικαιούνται οι γάλλοι να μου επιτεθούν για οικειοποίηση ενός εθνικού τους συμβόλου;...

Οι γείτονές μας, επομένως, έχουν δικαίωμα να ονομάζονται όπως θέλουν, από τη στιγμή μάλιστα που η αρχαία Μακεδονία κάλυπτε και την περιοχή όπου σήμερα κατοικείται από "σκοπιανούς", να χτίζουν όσα αγάλματα του Αλέξανδρου του Γ' μπορούν να αντέξουν, να κυκλοφορούν με σάρισες σε σχηματισμό μακεδονικής φάλαγγας και να ονομάζουν τα αγόρια τους Φίλιππο, τα κορίτσια τους Ολυμπιάδα και τα άλογά τους Βουκεφάλα και να τα ντύνουν με τον ήλιο τής Βεργίνας, αν είναι με αυτόν τον τρόπο να καλύπτουν το δικό τους αρχοντοχωριατισμό. Η Ελλάδα έχει κάθε δικαίωμα να διαμαρτύρεται για παραποίηση της ιστορικής πραγματικότητας από τα μακεδονικά βιβλία ή από δηλώσεις επίσημων αξιωματούχων, αλλά από όσο γνωρίζω δεν υπάρχουν δικαιώματα πνευματικής ιδιοκτησίας για τα ονόματα κρατών ή πόλεων. Αν αναλογιστούμε, εξάλλου, πόσα χωριά μας έχουν διατηρήσει τις τουρκικές ή αρβανίτικες ονομασίες τους, θα το ξανασκεφτόμασταν πριν ζητήσουμε κι εμείς με τη σειρά μας δικαιώματα επί των ονομασιών άλλων περιοχών...

Ολα, όμως, ξεκινούν από το αίσθημα κατωτερότητας που μας πνίγει τόσο σε συλλογικό όσο και σε ατομικό επίπεδο και το οποίο μας εμποδίζει κι από το να ξεσηκωθούμε σε βάρος τής οικονομικής μας υποδούλωσης. Αλλοι το εκδηλώνουν αναπτύσσοντας εθνικιστικά αντανακλαστικά, αφού νιώθουν τόσο ασήμαντοι οι ίδιοι που έχουν ανάγκη να πνίξουν στην αγκαλιά τους τον Πλάτωνα και τον Αριστοτέλη ώστε να μην τους αγγίξει κανένας ξένος για να νιώσουν και οι ίδιοι μεγάλοι και τρανοί. Κι ας μην έχουν διαβάσει κανένα βιβλίο τους. Κι άλλοι φτάνουν στο άλλο άκρο, όπως ο πανεπιστημιακός καθηγητής που ζήτησε από κάθε ελληνική οικογένεια να αδελφοποιηθεί με μία γερμανική για να μάθει πώς πρέπει να ζει. Πρόκειται για τους αποκαλούμενους ευρωλιγούρηδες γερμανοτσολιάδες, οι οποίοι ντρέπονται που γεννήθηκαν έλληνες και στην Ελλάδα, αλλά πολύ περισσότερο που δεν μπόρεσαν ποτέ τους να αντιμετωπίσουν με παλικαριά τις προσωπικές τους ανασφάλειες. Κι έτσι, κάπου ανάμεσα στις κυρίαρχες τάσεις τού εθνικισμού και του εθνομηδενισμού, οι οποίες αποτελούν όψεις τού ίδιου νομίσματος, ασφυκτιά η μειονότητα, η οποία τα έχει βρει με τον εαυτό της και το ατομικό κι εθνικό της DNA και δεν αισθάνεται την ανάγκη να απαγορεύει στους ξένους να χρησιμοποιούν στοιχεία τής ιστορίας και της παράδοσής μας ούτε να τους προσκυνά σα να ήταν όντα με ανώτερη νοημοσύνη...

Οταν είχαν ρωτήσει κάποτε τον Μοχάμεντ Αλι γιατί δεν πάει να πολεμήσει στο Βιετνάμ για την πατρίδα του, τους απάντησε πως κανένας βιετναμέζος δεν τον αποκάλεσε ποτέ σκυλάραπα. Κανένας τούρκος, μακεδόνας ή αλβανός δεν μου έχει πιει ποτέ το αίμα. Αντιθέτως, μου το πίνουν κάθε ημέρα με το καλαμάκι έλληνες που προσβάλλονται αν τους πουν πως ο Αλέξανδρος ο Γ' ήταν ομοφυλόφιλος ή πως η Ανγκ. Μέρκελ είναι μια αδίστακτη ιμπεριαλίστρια. Λυπάμαι, αλλά δεν μπορώ να πολεμήσω στο πλευρό αυτών των ελλήνων για την Πόλη, τον Πόντο ή τη Σμύρνη, μολονότι κατάγομαι από αυτά τα μέρη, γιατί ξέρω ότι πάλι με χρόνια και καιρούς πάλι δικά τους θα είναι, απλώς δεν θα είναι τούρκοι αλλά έλληνες κεφαλαιοκράτες που θα κάνουν κουμάντο. Με αυτούς τους έλληνες με χωρίζουν πολύ περισσότερα από τον τούρκο, μακεδόνα ή αλβανό μικρομεσαίο εργαζόμενο. Αν θέλετε επομένως πόλεμο, ξέρετε ήδη σε ποιό στρατόπεδο θα με βρείτε και ποιά μάχη έχει αξία να δοθεί...