Η χώρα τού "έχω απόλυτο δίκιο"...

Οι άνθρωποι δεν αμφιβάλλουν. Είναι αλήθεια ότι παραμύθια που μέχρι χθες τα καταπίναμε αμάσητα, τώρα το πεπτικό μας σύστημα δυσκολεύεται να τα απορροφήσει. Ακόμα, όμως, κι όταν γκρεμίζουμε μέσα μας βεβαιότητες με τις οποίες ζούσαμε το προηγούμενο χρονικό διάστημα, σπεύδουμε να τις αντικαθιστούμε με άλλες, νέας κοπής σιγουριές για τις οποίες μάλιστα δεν σηκώνουμε ούτε μια μυγούλα στο σπαθί μας. Λες και το να μείνουμε έστω για μια στιγμή μετέωροι για να αναλογιστούμε τί πήγε στραβά και πώς μπορούμε να το διορθώσουμε είναι έγκλημα καθοσιώσεως. Δεν εμπιστευόμαστε πλέον τους πολιτικούς, τους τραπεζίτες ή τους δημοσιογράφους και για να μη νιώσουμε άδειοι έχουμε αντικαταστήσει την εμπιστοσύνη με το μίσος. Τυφλή υποταγή ή τυφλή αντιπάθεια. Τρέμουμε και μόνο στην ιδέα να χρησιμοποιούμε τα μάτια μας...

Αν προσπαθήσεις να ανοίξεις μια συζήτηση ακόμα και με ανθρώπους που είναι καλλιεργημένοι θα δυσκολευτείς να αντεπεξέλθεις, αν δεν είσαι βέβαιος για τις δικές σου απόψεις. Κι αυτό γιατί εκείνοι θα σε βομβαρδίσουν με τα δικά τους "έχω απόλυτο δίκιο", τα οποία θα σου τα πουν είτε "ολογράφως" είτε θα τα υπονοήσουν σαφώς. Πώς, επομένως, οι παοκτζήδες να μην πλακώνουν στο ξύλο τους ολυμπιακούς γιατί είναι βέβαιοι ότι οι ίδιοι είναι αθώοι τού αίματος κι ένοχοι μόνο οι "γαύροι", ή το αντίστροφο; Πώς να μην έχει χωριστεί η χώρα σε αυτούς που θεωρούν πως τα μνημόνια τα έχει στείλει ο θεός για να μας τιμωρήσει για τις αμαρτίες μας και για να μας βοηθήσει να γιατρευτούμε από αυτές και σε εκείνους που τα θεωρούν διαολόσταλτα; Υπάρχει μόνο η ημέρα και η νύχτα, ο χειμώνας και το καλοκαίρι, τα μεσημέρια, το φθινόπωρο και η άνοιξη είναι περιττά...

Κι αν το να θεωρούμε, και να το δείχνουμε, ότι τα ξέρουμε όλα κάνει κακό κυρίως στη δική μας νοημοσύνη, όταν αυτή η απολυτότητα μεταφράζεται σε βίαιη απόρριψη κάθε άλλης άποψης οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια στον θρίαμβο του φανατισμού και του πολιτικού ορθολογισμού, δύο όψεις τού ίδιου νομίσματος. Μήπως αυτό δεν ζούμε έντονα σε αυτήν τη χώρα για μια ακόμα φορά; Είμαστε, μάλιστα, τόσο λούμπεν που είμαστε ικανοί να γκρεμίσουμε τα πάντα στο όνομα της "Μπαοκάρας", της "Θρυλάρας" ή της "Τριφυλλάρας", αλλά να μένουμε άπραγοι όταν είναι ωφέλιμο να διοχετεύουμε την οργή μας σε κάτι πολύ πιο χρήσιμο και για εμάς τους ίδιους και για την κοινωνία στην οποία ζούμε...

Δεν ισχυρίζομαι πως η πρόκληση χάους είναι ο μόνος τρόπος για να βρούμε το δίκιο μας, αλλά σκεφτείτε αν όλο αυτό το πάθος που είχε συγκεντρωθεί στην Τούμπα την περασμένη εβδομάδα, ή στο "Καραϊσκάκη" και στη "Λεωφόρο" παλαιότερα, χρησιμοποιείτο για την ανατροπή ενός καθεστώτος που μόνο στη βιτρίνα του είναι δημοκρατικό. Οχι βεβαίως το πάθος στην τυφλή εκδοχή του, αλλά στην έλλογη, αυτή που υποτίθεται πως ξεχωρίζει τους ανθρώπους από τα ζώα. Οσο, όμως, αυτοί που μας κυβερνούν θα μας επιτρέπουν να χτυπιόμαστε για τις ομαδάρες μας, ώστε να εκτονώνουμε σε αυτές το δυναμισμό μας και να τους αφήνουμε στην ησυχία τους, τόσο θα αυξάνονται τα φαινόμενα ζούγκλας στα ελληνικά γήπεδα, αυτόν το χώρο μαζικής συνάθροισης του εθελόδουλου, λούμπεν προλεταριάτου. Κι όχι μόνο εκεί...