Ανασταίνουμε τον Ιησού για να τον σκοτώνουμε ξανά και ξανά και...

Ετσι θα ήθελα τον δικό μου θεάνθρωπο, όπως τον "Ιησού" τής φωτογραφίας. Να υποφέρει πάνω στον σταυρό τού μαρτυρίου, γιατί ο πόνος είναι ο προορισμός των ψυχών με βαθιές ρίζες στο χώμα, χαμογελώντας και καπνίζοντας το τσιγαράκι του. Κι αυτό όχι από έναν υπολανθάνοντα σαδισμό ή από μια ανύπαρκτη προσωπική αγάπη για τη νικοτίνη, αλλά γιατί τα δίποδα ναι μεν δεν θα διέφεραν από τα τετράποδα αν υποτάσσονταν πλήρως στα πάθη τους, αλλά θα ήταν κι αφόρητα πληκτικά αν έκαναν τη ζωή τους όπως επιβάλλει το βιβλίο οδηγιών καθωσπρεπισμού και πολιτικού ορθολογισμού το οποίο η μία γενιά παραδίδει στην επόμενη ελαφρώς παραλλαγμένο από εκείνο που πήρε από την προηγούμενη. Μόνο που αυτός ο θεάνθρωπος δεν υπήρξε, δεν υπάρχει και δεν θα υπάρξει ποτέ...

Ο Ιησούς ήταν ένας σπουδαίος άνθρωπος κι αυτό από μόνο του μου είναι αρκετό. Δεν έχω ανάγκη να του προσδώσω μια θεϊκή διάσταση, που τόσο εξιτάρει όσους φοβούνται τον θάνατο κι ακόμα περισσότερο τη ζωή, προκειμένου να προσκυνήσω το μεγαλείο εκείνου που υπήρξε ισάξιος των ιδεών που δίδασκε. Γιατί είναι σχετικά εύκολο να πεθαίνεις για τις ιδέες σου. Αυτό γίνεται μπαμ και κάτω. Το δυσκολότερο, ωστόσο, είναι να ζεις σύμφωνα με αυτές, το οποίο σημαίνει διάρκεια και καθημερινή πάλη για να μη λυγίσεις μπροστά στην επιβουλή τής εξουσίας και στο σαρκασμό τού όχλου...

Δεν ανασταίνουμε στο φαντασιακό μας κάθε χρόνο τον Ιησού από αγάπη. Το κάνουμε για να μπορούμε να τον σκοτώνουμε ξανά και ξανά και ξανά. Κι εκείνοι που είναι πιο πρόθυμοι να τον σταυρώσουν είναι αρκετοί ανάμεσα σε αυτούς που δεν τρώνε κατσικάκι τη σαρακοστή ή "χτυπούν" 15 μετάνοιες και "κυρ ελέησον" την ώρα, πιστεύοντας ότι με αυτόν τον τρόπο αγγίζουν την θέωση. Σκεφτείτε μόνο αυτό, να εμφανιζόταν ένας τύπος που να πήγαινε σε ένα πανηγύρι έξω από μία εκκλησία και να γκρέμιζε τους πάγκους των εμπόρων ή να εισερχόταν στην Αθήνα όχι φορώντας την Αρτα και τα Γιάννενα σε χρυσό, όπως συνηθίζουν να κάνουν οι τραγοπαπάδες μας, αλλά πάνω σε ένα γαϊδουράκι. Το λιγότερο, θα τον χαρακτήριζαν αιρετικό και θα τον αφόριζαν. Στη χειρότερη, θα τον λύντσαραν...

Φανταστείτε κάποιον που δεν θα μιλούσε για την ανωτερότητα του ελληνισμού αλλά για την ισότητα των λαών, που δεν θα εκδικούταν αλλά θα συγχωρούσε τους βασανιστές του, που δεν θα έπαιρνε τη λίθο για να την πετάξει στους αμαρτωλούς και σε όσους δεν του μοιάζουν αλλά που θα προτιμούσε την ενδοσκόπηση από το διδακτισμό. Διανοηθείτε, με λίγα λόγια, κάποιον που οι σημερινοί θρησκόληπτοι, οι οποίοι πιστεύουν ότι θα διακτινιστούν μέχρι τον παράδεισο αν τρελαθούν στις γονυκλισίες και γεμίσουν τα σπίτια τους με χριστοπαναγίες, θα τον είχαν απορρίψει ή θα ζητούσαν και την παραδειγματική του τιμωρία και θα αντιληφθείτε το μέγεθος της υποκρισίας κι ότι ο χριστιανισμός έχει καταντήσει μια καλοκουρδισμένη μπίζνα στα χέρια γνήσιων επιγόνων των γραμματέων και των φαρισαίων...

Ω, πόσο μας αρέσει να σκοτώνουμε τον Ιησού στην καθημερινότητα μας λίγο πριν ή λίγο αφότου ανάψουμε ένα κερί ή προσκυνήσουμε μία εικόνα. Τον δολοφονούμε όταν απορρίπτουμε άκριτα το καινούριο για χάρη τού σαπισμένου παλιού, όταν μαζευόμαστε στο καβούκι μας για να μην επιτρέψουμε στους κάθε είδους ξένους να συγχρωτιστούν μαζί μας, όταν υποτασσόμαστε στο φόβο αντί να ρισκάρουμε με την ανάληψη της ευθύνης, όταν δικαιολογούμε την κοινωνική αδικία και μαχόμαστε για την ατομικιστική μας ευημερία, όταν θυσιάζουμε τις αρχές μας για τα φράγκα και τα οφίτσια, όταν βγάζουμε τα μαχαίρια δήθεν για τα πιστεύω μας, με τα οποία έχουμε ντύσει την άμετρη φιλοδοξία μας, όταν συμβιβαζόμαστε με το ότι "ο κόσμος δεν αλλάζει" όταν κι ο Ιησούς μάς απόδειξε το αντίθετο...

Γι' αυτό και θέλουμε τον Ιησού αναστημένο: για να τον προδίδουμε με ένα φιλί, για να μπορούμε να τον πετροβολούμε, να του βάζουμε αγκάθινο στεφάνι, να τον υποχρεώνουμε να κουβαλά το σταυρό στην κορυφή τού Γολγοθά, να του μπήγουμε τα καρφιά και ύστερα, αφού θα έχουμε κορέσει τη δίψα μας να βλέπουμε άλλους να πληρώνουν για τα δικά μας σφάλματα και τις δικές μας αβελτηρίες, να τον καμαρώνουμε ηττημένο να αναρωτιέται γιατί τον εγκατάλειψε αυτός που θεωρεί πλάστη του και να μας συγχωρεί για την αιμοσταγία μας. Κι επειδή μας αρέσει αυτό το θέαμα τον βγάζουμε ξανά από τον τάφο του προκειμένου να μη στερηθούμε έναν από τους πιο αγαπημένους μας αποδιοπομπαίους τράγους σε ένα ανελέητο σαδομαζοχιστικό γαϊτανάκι...

Κι εκείνος ο ένας, οι περισσότεροι Χριστοί που έχουν περάσει από αυτόν τον πλανήτη δέχονται να συμμετάσχουν σε αυτήν την παράσταση, έστω κι αν γνωρίζουν το πικρό φινάλε της. Γιατί πάντοτε κάποιοι βρίσκονται μέσα στον αλαλάζοντα όχλο που θα φωνάξουν "φτάνει ως εδώ", θα σηκώσουν μαζί με τους Εσταυρωμένους το βαρύ φορτίο και θα κάνουν περισσότερους να πιστέψουν ότι τίποτα δεν έχει χαθεί, ότι όλα, μα όλα είναι δυνατό να γίνουν...      

Υ.Γ. Καλό Πάσχα σε όλους, ραντεβού την Τρίτη όταν ο Ιησούς θα είναι και πάλι νεκρός, όπως ακριβώς το θέλουμε...