Μας νανουρίζουν με εξόδους στις αγορές για νας μας σκοτώσουν στον ύπνο μας...

Είναι θετικό η χώρα να έχει πρωτογενές πλεόνασμα και να δανείζεται από τις αγορές; Κατ' αρχήν, ναι. Δεν έχουν καμιά σημασία, ωστόσο, αν είναι ο σκοπός κι όχι  απλώς το μέσο για μια καλύτερη Ελλάδα. Υποτίθεται, εξάλλου, πως καταστραφήκαμε γιατί ζούσαμε με δανεικά. Πώς είναι δυνατό, επομένως, να πανηγυρίζουμε γιατί παίρνουμε κι άλλα; Τί σημασία έχει, εξάλλου, να υπάρχει απόθεμα στο δημόσιο ταμείο, αν από αυτό διανεμηθεί ελάχιστο στον ελληνικό λαό κι αυτό το ελάχιστο καταλήξει αποκλειστικώς στη συντηρητική πελατεία τού Αντ. Σαχλαμαρά; Οι πολίτες αυτής της χώρας πέρασαν και περνούν τα πάνδεινα τα τελευταία τέσσερα χρόνια για να καταλήξουν οι θυσίες τους στις τσέπες των καραβανάδων; Και τί αξία έχει να δανειζόμαστε ξανά από τις αγορές, και μάλιστα ακριβά, αν τα δανεικά καταλήγουν στην αποπληρωμή άλλων δανεικών, δημιουργώντας έναν κύκλο που είναι φαυλότερος κι από αυτούς που τον σχεδίασαν και τον ενέκριναν με αποκλειστικό σκοπό να μην κυβερνήσει ποτέ η Αριστερά; Πόσω μάλλον όταν το "υστερόγραφο", το οποίο αναφέρεται σε τρίτο μνημόνιο, θα μας αφήσουν να το διαβάσουμε μετά από τις ευρωεκλογές...

Το θλιβερότερο, ωστόσο, είναι ότι τα πρωτογενή πλεονάσματα και οι έξοδοι στις αγορές δεν μιλούν για τη ζωή μας: δεν κάνουν λόγο για την ανεργία, για τον εργασιακό μεσαίωνα, για την επισφαλή υγεία μας, το καταρρέον εκπαιδευτικό σύστημα, τη διάλυση του υποτυπώδους κοινωνικού κράτους, την οικονομική γενοκτονία και τη συνεπακόλουθη καταρράκωση της αξιοπρέπειάς μας. Θα μου πείτε πως η Ελλάδα δεν αρίστευε σε κανέναν από τους παραπάνω τομείς και προ μνημονίου και πως είναι μίζερο να μεμψιμοιρούμε πριν περιμένουμε να δούμε τις πρακτικές συνέπειες από τα "επιτεύγματα" της συγκυβέρνησης. Πράγματι, η χώρα μας δεν αποτελούσε πρότυπο και πριν από εκείνη την ημέρα που ο ρεζίλης των Παπανδρέου μάς ανακοίνωνε ότι για να σωθούμε πρέπει να εξαϋλωθούμε. Μόνο που από το 2010 έχω δει ελάχιστα πράγματα να γίνονται προς την κατεύθυνση των διαρθρωτικών μεταρρυθμίσεων, αλλά πάρα πολλά προς τη βουλγαροποίησή μας...

Αλήθεια, ακούσατε τον πρωθυπουργό και τον αντιπρόεδρό του (δεν αναφέρομαι σε ονόματα γιατί δυσκολεύομαι να ξεχωρίσω ποιός είναι  ποιός) να μας καθησυχάζουν πως τα χρήματα από το πλεόνασμα και τα δανεικά από τις αγορές θα δοθούν για την απασχόληση, την επιβολή κανόνων στο σκλαβοπάζαρο που λέγεται ευφημιστικά αγορά εργασίας στην Ελλάδα, για την παιδεία, την υγεία, το κοινωνικό κράτος και, κυρίως, για τη δίκαιη αναδιανομή τού παραγόμενου πλούτου και την παροχή ίσων ευκαιριών για τη δημιουργία νέου; Σας είπαν τίποτα για το πώς θα σταματήσει η μετανάστευση των νέων στο εξωτερικό, πώς θα δοθούν κίνητρα για την ανάπτυξη της έρευνας και της καινοτομίας, για το πώς θα κοπούν επιτέλους τα ρουσφέτια, που λέγονται πλέον "προγράμματα κοινωφελούς εργασίας", και λοιπές πατέντες, πώς το ΕΣΠΑ θα διανέμεται αξιοκρατικώς κι όχι στους ημετέρους, πως θα επανδρωθεί η δημόσια διοίκηση με άξιους και θα απαλλαγεί από τους ανίκανους και τους φαύλους; Δεν ακούσαμε κουβέντα για όλα αυτά κι ούτε θα ακούσουμε...

Ειδικά μέχρι τις εκλογές θα εξακολουθούν να παριστάνουν πως παίζουμε όλοι σε ένα χαζοχαρούμενο μιούζικαλ κι όχι σε ένα βισκοντικό ρεαλιστικό δράμα, πως είμαστε ήρωες ενός "άρλεκιν" της Λ. Μαντά κι όχι στους "Αθλιους" του Β. Ουγκό και θα μας οδηγούν στον αφανισμό υπό τους ήχους όχι του "Ρέκβιεμ" του Μότσαρτ, όπως θα ταίριαζε στην περίσταση, αλλά με υπόκρουση μια ποπ επιτυχιούλα. Και το ερώτημα τίθεται βασανιστικό: θα τους επιτρέψουμε, για εκατομμυριοστή φορά, να μας εξαπατήσουν με το χολιγουντιανό σκηνικό που έχουν στήσει ή θα το πάρουμε απόφαση πως τα ντεκόρ στα κινηματογραφικά πλατό είναι μεν όμορφα, αλλά είναι και ψεύτικα και πως αν δεν χτίσουμε μια πραγματική χώρα με γερά θεμέλια θα παραμείνουμε κομπάρσοι σε ένα έργο με τους ίδιους σάπιους πρωταγωνιστές;...