Προσκυνώ τον μαχόμενο εργάτη, φτύνω τον λούμπεν προλετάριο...

Καλώ όλους μας να χαρούμε το χρονικό διάστημα μέχρι και τις 25 Μαΐου, όταν και θα κλείσουν οι κάλπες των τοπικών κι ευρωπαϊκών εκλογών. Για ένα μήνα περίπου ακόμα θα ζούμε στην Ελλάδα τού πρωτογενούς πλεονάσματος, της εξόδου στις αγορές, της αποφυγής τής χρεοκοπίας και της λήψης νέων επώδυνων μέτρων, καθώς και της ανάπτυξης και της σιγουριάς για το μέλλον. Ας μην είμαστε, επομένως, μίζεροι κι ας τα απολαύσουμε όλα αυτά, όπως όμως ένας σκανδιναβός μια ηλιόλουστη ημέρα στη Στοκχόλμη ή στο Οσλο. Να το κάνουμε, δηλαδή, με την επίγνωση που έχουν κι ο σουηδός κι ο νορβηγός πως αυτό είναι μια εξαίρεση στον κανόνα και πως από την επόμενη ημέρα ο "καιρός" θα επιστρέψει στα συνηθισμένα. Κι αν στη βόρειο Ευρώπη έχουν ως δεδομένο τις βροχές, τα χιόνια και το κρύο, στην ελληνική μπανανία κάτι αντίστοιχο συμβαίνει με την άγρια, δίχως τέλος λιτότητα για τους πολλούς. Οι σκανδιναβοί παίρνουν όσα μέτρα προφύλαξης μπορούν για να περνούν όσο το δυνατό ανώδυνα την κακοκαιρία, μολονότι είναι αδύνατο- τουλάχιστον με τα σημερινά επιστημονικά δεδομένα- να επέμβουν στη φύση και να αλλάξουν τα καπρίτσια της. Γι' αυτό και οι κάτοικοι του Ελλαδιστάν είναι αξιοθρήνητοι, γιατί ναι μεν ευλογήθηκαν με τον ήλιο, όχι όμως και με ταξική συνείδηση που θα τους απότρεπε από το να ψηφίζουν ξανά και ξανά και ξανά αυτούς που ασελγούν σε βάρος τους...

Προφανώς και θα είναι θετικό αν στις εκδηλώσεις για την Πρωτομαγιά συγκεντρωθούν εκατομμύρια λαού κι αν στις επερχόμενες εκλογές έχουμε ένα τέτοιο αποτέλεσμα με το οποίο αυτή η κυβέρνηση δεν θα μπορεί να σταθεί την επόμενη ημέρα. Κι αν η ακροδεξιά Ν.Δ. τού Αντ. Σαχλαμαρά μού είναι ανυπόφορη, αυτό ισχύει σε πολύ μεγαλύτερο βαθμό για το ΠΑΣΟΚ τού Β. Βενιζέλου, που μασκαρεύτηκε σε "Ελιά" για να πιστέψουμε ότι είναι κάτι διαφορετικό από όλον αυτόν το συρφετό ανίκανων απατεώνων που μας κυβέρνησαν τα τελευταία 30 και βάλε χρόνια. Ακόμα, όμως, κι αν συγκεντρωθεί αύριο ένα εκατομμύριο στην πλατεία Συντάγματος και στους επόμενους μήνες προκύψει κυβερνητική αλλαγή επί τα Αριστερά, δεν θα έχουν ιδιαίτερη σημασία αν ο αγώνας για κοινωνική δικαιοσύνη δεν προσλάβει χαρακτηριστικά πάλης διαρκείας κι αν το πόπολο δεν λειτουργήσει σαν τείχος προστασίας απέναντι στην πολιορκία που θα δεχθεί από το ψυχορραγούντα κατεστημένο...

Δεν ξέρω αν ο ΣΥΡΙΖΑ θα διαπραγματευτεί στα σοβαρά με την τρόικα, κανείς δεν είναι σε θέση να εγγυηθεί ότι δεν θα λυγίσει κι ότι δεν θα συμβιβαστεί στο τέλος με ένα ακόμα μνημόνιο. Ας υποθέσουμε, όμως, έστω για χάρη τής συζήτησης πως η Ανγκ. Μέρκελ δεν κάνει πίσω και η Αριστερά δεν οπισθοχωρήσει και ζητήσει από τον ελληνικό λαό να αποφασίσει αν θέλει την επιμήκυνση της οικονομικής του γενοκτονίας για τα επόμενα 100 χρόνια ή να αναλάβει το ρίσκο να βγει η χώρα από το ευρώ ή ακόμα κι από την Ευρωπαϊκή Ένωση. Τί θα κάνουμε; Θα κρυφτούμε πάλι πίσω από τις αποφάσεις των πολιτικών μας ταγών για να μπορούμε να τους γιαουρτώνουμε στη συνέχεια; Θα υποκύψουμε στον εκβιασμό, θα πούμε "ναι σε όλα" και ύστερα θα ψάχνουμε 10.000.000 θηλιές για να κρεμάσουμε τους προδότες; Ή, μήπως, θα τολμήσουμε να κάνουμε ένα γιγάντιο βήμα προς τη λαϊκή χειραφέτηση, το οποίο θα ηχήσει δυνατότερα σε όλη την οικουμένη κι από δέκα ταυτόχρονους σεισμούς των δέκα Ρίχτερ ανά τη Γη; Ποιός κεφαλαιοκράτης, άλλωστε, θα βρει τα...άντερα μετά από ένα τόσο βροντώδες "όχι" να μας απειλήσει εκ νέου και να επιβάλει τα δικά του συμφέροντα σα να ήταν και δικά μας;...

Βεβαίως κι αναγνωρίζω το ρίσκο μιας τέτοιας κίνησης, αναλογίζομαι τις συνέπειες αν αποτύχουμε, όχι μόνο για εμάς αλλά και για τα παιδιά των παιδιών μας. Φαντάζομαι, όμως, πως τους ίδιους προβληματισμούς είχαν και οι εργάτες στο Σικάγο τού 1886, όταν διεκδικούσαν το οκτάωρο και καλύτερες συνθήκες εργασίας ή οι καπνεργάτες στην Θεσσαλονίκη το 1936. Κι εκείνοι γνώριζαν ότι η ελίτ δεν θα τους στρώσει το δρόμο με ροδοπέταλα, πως θα φτάσει ακόμα και να τους δολοφονήσει αρκεί η εργατική τάξη να παραμείνει υποδουλωμένη. Κι όμως, δεν έκαναν πίσω, δεν ακολούθησαν τη "λογική" που μιλούσε για μονόδρομους, για μη εναλλακτικές επιλογές και λοιπά κουραφέξαλα ανιστόρητων εθελόδουλων. Και ναι, αρκετοί σκοτώθηκαν στο Σικάγο, στην Θεσσαλονίκη κι οπουδήποτε αλλού οι "Σπάρτακοι" θέλησαν να απαλλαγούν από τις αλυσίδες τους. Το αίμα τους, ωστόσο, δεν πήγε χαμένο. Και το οκτάωρο καθιερώθηκε και οι συνθήκες εργασίας βελτιώθηκαν πριν ξαναγυρίσουμε σήμερα στον εργασιακό μεσαίωνα. Ο αγώνας τους δεν θα πήγαινε χαμένος ακόμα κι αν έχαναν, γιατί έστω κι ένας σκλάβος να αφυπνιστεί και να θελήσει να σπάσει τα δεσμά του είναι ήδη πολλοί. Γι' αυτό και γονατίζω και προσκυνώ το μεγαλείο των εργατών που ανά τους αιώνες θυσίασαν τη ζωή τους, προτιμώντας τον έντιμο θάνατο από την "ασφάλεια" της μαριονέτας. Και μας καλώ να τους κάνουμε παρέα στις δύσκολες αποφάσεις που έρχονται και για εμάς πολύ σύντομα...