Προς ηθικολάγνους: κάντε κανένα τσιγαριλίκι να ηρεμήσετε γιατί μας έχετε μπαφιάσει...

Θα μπορούσα να δικαιολογήσω όσους αντιτίθενται στην αποποινικοποίηση της χρήσης κάνναβης, αν κρατούσαν τα ίδια μέτρα και σταθμά για κάθε είδους κατάχρηση, πάθος ή εξάρτηση. Και πάλι δεν θα συμφωνούσα μαζί τους, αλλά τουλάχιστον θα έβρισκα μια λογική αλληλουχία που θα συνέδεε το σκεπτικό τους γύρω από την απαγόρευση του χασίς. Οι ίδιοι άνθρωποι, ωστόσο, που αυτοπαρουσιάζονται κήνσορες της ηθικής είναι διατεθειμένοι να κάνουν πολλές παραχωρήσεις όταν πρόκειται για κάποια κατάχρηση, πάθος ή εξάρτηση που αφορά τους ίδιους. Αφήστε που αρκετές φορές αισθάνονται τύψεις από τους μπάφους που κάνουν στα κρυφά κι επιχειρούν να τους απωθήσουν από τη συνείδησή τους παριστάνοντας τους άμωμους συνήγορους της ηθικολογίας...

Αναρωτιέμαι: είναι το χασίς πιο επικίνδυνο από το "κανονικό" τσιγάρο, από το αλκοόλ, από την παρακολούθηση των δελτίων των οκτώ ή από μια επίσκεψη στην εκκλησία; Ολα αυτά υπνωτίζουν το μυαλό, μας κάνουν πιο νωθρούς, πιο επιρρεπείς στην προπαγάνδα, λιγότερο επαναστατικούς και περισσότερο πειθήνιους. Αν, επομένως, οι κάθε είδους μοραλιστές ήθελαν να είναι πιο δίκαιοι, θα επιζητούσαν την απαγόρευση κάθε τοξικής ουσίας ή κάθε θεσμού που δένει γερά τα πόδια τής ανθρωπότητας με την αλυσίδα τής υποταγής, του ωχαδερφισμού και της φυγής από την πραγματικότητα. Σε διαφορετική περίπτωση δεν έχουν κανένα δικαίωμα να απαγορεύουν στους άλλους το "ιερό" δικαίωμα της αυτοκαταστροφής...

Με όλα αυτά δεν προπαγανδίζω το χασίς, αν και το πρόβλημα ξεκινά από τη στιγμή που καταναλώνεις το οτιδήποτε χωρίς μέτρο κι όχι νωρίτερα. Είναι διαφορετικό να απελευθερώνεις τη χρήση ενός φυσικού, αν μη τι άλλο, προϊόντος κι άλλο να διαφημίζεις τη χρήση του. Σκοπός δεν είναι, άλλωστε, να δημιουργήσουμε μια μαστουρωμένη αλλά μια αφυπνισμένη κοινωνία, η οποία δεν θα αναζητά θολές διεξόδους από το ρεαλισμό γιατί, απλούστατα, αν λύσουμε τις παθογένειές της αυτός δεν θα την πληγώνει. Περισσότερο, εξάλλου, από τους χασικλήδες και τους αλκοολικούς με τρομάζουν οι άνθρωποι που δεν έχουν τρελαθεί ποτέ στη ζωή τους, όπως θα έγραφε κι ο Τσαρλς Μπουκόφσκι. Αυτοί, δηλαδή, που τοποθετούν τα πάντα σε κουτάκια, που δεν ξεφεύγουν ποτέ από τα όρια, που τρώνε ό,τι πρέπει να φάνε σύμφωνα με τους διαιτολόγους τους, πίνουν ό,τι οφείλουν να πιουν κατά τους προσωπικούς τους γιατρούς, λησμονώντας πως στο κάτω κάτω της γραφής δεν έχει και πολλή σημασία να πεθάνεις υγιής αν δεν έχεις διασκεδάσει έστω και λίγο στη ζωή σου. Το πρόβλημα, εξάλλου, δημιουργείται όταν αυτός ο θερμοκηπιακός βίος αποκτά ιμπεριαλιστικές διαθέσεις και προσπαθεί να επιβληθεί και στους άλλους...

Γουστάρεις να τρως μόνο φρούτα και λαχανικά, να πίνεις γαλατάκι, να γυμνάζεσαι από το πρωί μέχρι το βράδυ και να μην ακουμπάς ποτέ τα χείλη σου σε κοψίδια, ουίσκι και γυναίκες; Με γεια σου και χαρά σου. Από τη στιγμή, όμως, που επιδιώκεις ο τρόπος ζωής σου να γίνει κοινό κτήμα, τότε με βρίσκεις απέναντί σου, όπως και κάθε άνθρωπο που προτιμά να υπακούει στη δικούς του ηθικούς κώδικες από αυτούς των άλλων. Καλώς ή κακώς, άλλωστε, το χώμα θα σκεπάσει τους πάντες και τα σκουλήκια θα μας καταβροχθίσουν όλους, κι εκείνους που έζησαν προσεκτικά κι αυτούς που έζησαν ανέμελα και τους ενάρετους και τους αμαρτωλούς και τους καλογυμνασμένους και τους αγύμναστους. Πάνω από κάθε ανθρώπινη ματαιοδοξία φυτεύεται στο τέλος μια μαρμάρινη πλάκα...

Λένε πως έχουμε σοβαρότερα προβλήματα να αντιμετωπίσουμε αυτήν τη στιγμή από την αποποινικοποίηση της κάνναβης. Θα διαφωνήσω και με αυτό κι όχι γιατί θεωρώ πως αν ο λαός μπορεί να έχει εύκολη πρόσβαση στη φούντα τα οικονομικά του θα βελτιωθούν κι από λούμπεν θα αποκτήσει ταξική συνείδηση. Διαφωνώ γιατί η ελευθερία και η ατομική επιλογή δεν μπορεί να είναι ποτέ δευτερεύοντα ζητήματα παρά μόνο όταν έρχονται σε σύγκρουση με την ελευθερία ή την ατομική επιλογή κάποιων άλλων. Μόνο τότε θα έπρεπε να επιτρέπεται η στάθμιση συμφερόντων κι όχι σε κάποια άλλη περίπτωση. Η πολιτεία, οι κοινωνικοί φορείς, το σχολείο, η οικογένεια έχουν υποχρέωση να συμβουλεύουν για τις παρενέργειες της υπερβολικής χρήσης διαφόρων ουσιών. Οσο, όμως, διατηρούμε τις απαγορεύσεις, αυτές γίνονται όλο και πιο ελκυστική επιλογή, ειδικώς για εκείνους που για διάφορους λόγους αισθάνονται κοινωνικώς αποκλεισμένοι. Τα καλύτερα μαθήματα, εξάλλου, τα παραδίδει το παράδειγμα. Αν θέλουμε, επομένως, να πλάθουμε ισορροπημένους ανθρώπους οφείλει πρώτα ο καθένας μας ξεχωριστά και για τον εαυτό του να γίνεται το υπόδειγμα της μη υποκρισίας που απαιτεί από τους άλλους. Διαφορετικώς, θα πρότεινα στον κάθε ηθικολάγνο να κάνει κανένα τσιγαριλίκι για να ηρεμήσει και να μην παίρνει την πάρτη του πολύ στα σοβαρά γιατί από ινστρούκτορες έχουμε "μπαφιάσει" και δεν βρήκαμε ποτέ προκοπή...