Αριστεριστοφασίστες στο υπουργείο και στα πανεπιστήμια ντροπιάζουν την Αριστερά...

Ο νόμος Μπαλτά για την παιδεία είναι ένα τεράστιο σφάλμα, χωρίς αυτό να σημαίνει πως οι νεοφιλελεύθεροι νόμοι τους οποίους κατάργησε, είχαν κατορθώσει να δώσουν νέα πνοή στα σχολεία και στα πανεπιστήμια. Ο νόμος Διαμαντοπούλου, για παράδειγμα, για τα ΑΕΙ εφαρμόζεται εδώ και τέσσερα χρόνια αλλά δεν έχω αντιληφθεί κάποια ουσιαστική αλλαγή προς το καλύτερο. Οπως κι αν έχει, όμως, αυτό που χρειαζόμαστε δεν είναι η επιστροφή σε παθογένειες που ενδεχομένως να μην ήταν οι σοβαρότερες αιτίες για την ακαδημαϊκή μας αβελτηρία, ωστόσο δεν έπαυαν να είναι τροχοπέδη για οποιαδήποτε σοβαρή αλλαγή. Δεν είναι, για παράδειγμα, επιχείρημα αυτό που χρησιμοποιεί ο υπουργός Παιδείας για την ιστορικότητα του θεσμού τού ασύλου, πόσω μάλλον όταν αυτό αλλοτριώθηκε από τους γνωστούς άγνωστους μπαχαλάκηδες, οι οποίοι ταυτίζουν την παρασκευή μολότοφ με την πραγματική επανάσταση που έχει ανάγκη ο τόπος. Οσο κι αν το παρόν πολίτευμά μας δεν είναι ιδανικό, όσο κι αν η ελευθεροτυπία και η ελευθερία έκφρασης έχουν να κάνουν ακόμα πολλά βήματα σε αυτήν τη χώρα μέχρι να ενηλικιωθούν, δεν βρισκόμαστε στο μετεμφυλιακό και δικτατορικό κράτος, όπου πράγματι είχε νόημα το άσυλο, το οποίο όμως δεν προστάτεψαν ποτέ ως όφειλαν εκείνοι που ορκίζονται σε αυτό...

Είναι, επίσης, οπισθοδρόμηση η παροχή υπερεξουσιών στους φοιτητοπατέρες, οι οποίοι δεν έχουν κατορθώσει ακόμα, μετά από τόσα χρόνια από τη μεταπολίτευση, να βγάλουν ένα κοινό αποτέλεσμα για τις φοιτητικές εκλογές, καθώς και η άκριτη επιστροφή όλων των αιώνιων φοιτητών, ανεξαρτήτως αν έχουν ή όχι πραγματικά κωλύματα για να μην ολοκληρώνουν τις σπουδές τους στην ώρα τους. Ούτε είναι επιχείρημα πως δεν στοιχίζουν χρήματα στα πανεπιστήμια. Αυτό θα μπορούσε να χρησιμοποιηθει από νεοφιλελεύθερους, οι οποίοι μετρούν τα πάντα με τα φράγκα, αλλά όχι από Αριστερούς. Κι αυτό γιατί απαξιώνεται το εκπαιδευτικό μας σύστημα από εκείνους που πιστεύουν ότι τα ΑΕΙ και τα ΤΕΙ είναι κέντρα διασκέδασης τα οποία μπορούν να επισκέπτονται όποτε τους καπνίσει...

Με εξοργίζει, επίσης, να ακούω από έναν Αριστερό πρωθυπουργό πως είναι αντίθετος στην ηλεκτρονική ψηφοφορία για την ανάδειξη των πρυτανικών αρχών γιατί πλήττεται το αδιάβλητο της διαδικασίας. Ο γράφων κάθε άλλο παρά εξοικειωμένος είναι με τις νέες τεχνολογίες. Αλίμονο, όμως, αν δεν τις αξιοποιούμε για να προχωρήσουμε σε βαθιές τομές που θα μας οδηγήσουν σε περισσότερο αμεσοδημοκρατικές διαδικασίες. Προτιμούμε, δηλαδή, την υφαρπαγή καλπών, τις γροθιές και τα ρόπαλα από το να έχει τη δυνατότητα κάθε φοιτητής να ψηφίζει ελεύθερα την παράταξη της επιλογής του από τον ηλεκτρονικό του υπολογιστή; Ούτε είναι δυνατό να λέμε πως είναι δημοκρατικό οι άριστοι μαθητές να επιλέγονται μέσω κλήρωσης για τα πρότυπα σχολεία. Ναι, να αλλάξουμε τον τρόπο εισαγωγής σε αυτά, ο οποίος σήμερα ευνοεί όσους έχουν κλίση στις θετικές επιστήμες σε βάρος εκείνων που είναι καλύτεροι στις θεωρητικές. Αλίμονο, όμως, αν υποχρεώνουμε μυαλά που ξεχωρίζουν να κάνουν μάθημα στην ίδια τάξη με παιδιά που ενδεχομένως να γίνουν αύριο μεθαύριο άριστοι τεχνίτες, ηλεκτρολόγοι, σερβιτόροι, ποδοσφαιριστές ή πιλότοι της Φόρμουλα Ενα αλλά που δεν "παίρνουν τα γράμματα". Αυτό δεν λέγεται δημοκρατία, αλλά δικτατορία των μετρίων...

Το διευκρινίζω: Δεν με εκφράζουν οι νεοφιλελέδες, οι οποίοι έτσι κι αλλιώς είναι άπειροι από διαδηλώσεις, που μέχρι πρότινος τις ταύτιζαν με τους αριστερούς αναρχοάπλυτους, γι' αυτό μαζεύονται όταν τις διοργανώνουν καμιά εκατοστή νοματαίοι, όπως φαίνεται κι από τη φωτογραφία. Αυτοί δεν θέλουν ένα δημοκρατικό σχολείο και πανεπιστήμιο, που ναι μεν θα έχει στραμμένο το βλέμμα του και στην πραγματική οικονομία, στην αγορά εργασίας και στις ανάγκες τους, αλλά που ταυτοχρόνως θα αφυπνίζει ταξικές συνειδήσεις και θα καλλιεργεί ιδέες όπως η κοινωνική δικαιοσύνη, οι οποίες είναι πολύ πιο χρήσιμες ως εφόδια τόσο για τους μεμονωμένους πολίτες όσο και για την κοινωνία σε σχέση με την άριστη γνώση των γερμανικών από το δημοτικό. Η ανάπτυξη της συλλογικότητας με την ταυτόχρονη υποβοήθηση του ατομικού ταλέντου πρέπει να είναι η καρδιά τής όποιας εκπαιδευτικής μεταρρύθμισης, που αναπόφευκτα θα οδηγήσει μεσοπρόθεσμα και σε σαρωτικές κοινωνικές αλλαγές...

Ντρέπομαι, ωστόσο, περισσότερο για εκείνους που καπηλεύονται την αριστερή ιδεολογία, είτε βρίσκονται στο υπουργείο Παιδείας είτε κρύβονται κάτω από κουκούλες κι εμποδίζουν δημοκρατικές διαδικασίες κρατώντας ρόπαλα, προκειμένου να καθιστούν επίσημη πολιτική, de jure και de facto, την πλήρη ισοπέδωση. Οποιος πιστεύει ότι με μέτρα και μεθόδους που έχουν αποτύχει παταγωδώς στο παρελθόν θα χτίσουμε μια παιδεία που θα αποτελεί φόβητρο για τις ελίτ έχει χρέος να επιστρέψει στο πολιτικό του μαυσωλείο. Ο μεγαλύτερος κίνδυνος, άλλωστε, δεν είναι ούτε τα ιδιωτικά πανεπιστήμια ούτε η εισβολή των πολυεθνικών στις σχολές και στα τμήματα, αλλά οι σκουριασμένες αντιλήψεις που βαφτίζονται καινοτομίες και οι φασιστικές συμπεριφορές ενός ναρκισσιστικού αριστερισμού, ο οποίος όσο περνούν τα χρόνια τόσο περισσότερο αντιγράφει τις χρυσαυγίτικες αθλιότητες, έχοντας μεταμορφωθεί στο τέρας που υποτίθεται πως πολεμά...