Κάντε έρωτα με τους θεσμούς, αλλά κάντε και πόλεμο γιατί μόνο έτσι θα νικήσουμε...

Αν ρωτήσεις έναν μέσο έλληνα αν αισθάνεται ευρωπαϊστής θα σου απαντήσει "βεβαιότατα". Αν, πάλι, ζητήσεις τη γνώμη του για τους γάμους ομοφυλόφιλων πιθανότατα θα αποκριθεί "δεν είμαι ρατσιστής, αλλά είμαι εναντίον γιατί δίνουν το κακό παράδειγμα". Πάνω σε αυτόν το φαινομενικό εσωτερικό διχασμό- από τη μια ο αρχοντοχωριατισμός κι από την άλλη ο μικροαστισμός-, ο οποίος δεν είναι τίποτα άλλο από τις δύο όψεις τού ίδιου νομίσματος, βασίζεται κι ο νέος εθνικός διχασμός: πάση θυσία ευρώ ή ρήξη; Το πρώτο λάθος, βεβαίως, είναι πως το ένα δεν αναιρεί απαραιτήτως το άλλο. Την ώρα, άλλωστε, που γράφονται αυτές οι γραμμές αχνοφαίνεται συμφωνία ακόμα και στα δύσκολα ζητήματα χωρίς να κάμπτονται οι κυβερνητικές κόκκινες γραμμές...

Το δεύτερο λάθος είναι πως κάποιοι στο ΣΥΡΙΖΑ έχουν προλάβει να γοητευτούν μέσα σε τέσσερις μήνες τόσο πολύ από τον κυβερνητισμό ώστε να τον προβάλλουν κι ως ουσιαστικό επιχείρημα έναντι εκείνων που δεν λησμονούν το πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης. Είναι άλλο πράγμα ο έντιμος συμβιβασμός, ο οποίος είναι θεμιτός εφόσον ανήκουμε, θέλουμε δεν θέλουμε, στην ευρωπαϊκή οικογένεια, και είναι κάτι εντελώς διαφορετικό η άποψη πως τώρα που πιάσαμε τις καρέκλες δεν σηκωνόμαστε ακόμα κι αν αυτό σημάνει ένα τρίτο μνημόνιο...

Θέλω να νομίζω πως είναι μειονότητα εκείνοι στην Κουμουνδούρου, στο Μέγαρο Μαξίμου και στα υπουργεία που είναι διατεθειμένοι να δικαιολογήσουν τα αδικαιολόγητα προκειμένου να μην απολέσουν τα νεοαποκτηθέντα οφίτσιά τους. Το σκεπτικό "ας δεχθούμε τώρα μια οποιαδήποτε συμφωνία και σε βάθος τετραετίας θα γυρίσουμε το παιχνίδι" είναι απλώς πρόφαση εν αμαρτίαις. Αν ο ΣΥΡΙΖΑ δεν επιτύχει τώρα που είναι πολιτικώς καβάλα στο άλογο μια συμφωνία που να χαλαρώνει τη λιτότητα και να προσφέρει αναπτυξιακή προοπτική για τους μικρομεσαίους, δεν θα το καταφέρει ποτέ. Γι' αυτό τις επόμενες ακριβώς ημέρες διακυβεύονται τα επόμενα τουλάχιστον πέντε χρόνια, όπως με το μνημόνιο Παπανδρέου χάσαμε τα πέντε προηγούμενα...

Εφόσον, επομένως, είμαστε διατεθειμένοι να αλλάξουμε τη χώρα πρέπει να κουβαλούμε στη φαρέτρα μας τη ρήξη και να μην εμφανιστούμε άοπλοι στον τελευταίο και πιο ουσιαστικό γύρο τής διαπραγμάτευσης. Σε αυτό το πλαίσιο η Αριστερή Πλατφόρμα και οι λοιποί διαφωνούντες στο ΣΥΡΙΖΑ δεν αποτελούν ανάχωμα αλλά ίσως το όπλο που θα κρίνει και την αναμέτρηση με την Ανγκ. Μέρκελ και τον Β. Σόιμπλε, έστω κι αν η νίκη δεν θα είναι ο θρίαμβος που προσδοκούσαμε...

Προφανώς κι όλα θα ήταν ευκολότερα αν ο λαός ήταν διατεθειμένος να κατεβεί στους δρόμους για να στηρίξει έναν έντιμο συμβιβασμό. Οσο, όμως, κι αν γι' αυτήν την απάθεια ευθύνεται φυσικά και η νοοτροπία τού κέρδους δίχως κόπο και θυσίες, όπως αποδεικνύει και η δημοσκοπική αντίφαση περί σκισίματος των μνημονίων με παράλληλη φετιχοποίηση του ευρώ, μεγάλη είναι και η ευθύνη της κυβέρνησης. Κι αυτό γιατί όλους αυτούς τους μήνες δεν φρόντιζε να ενημερώνει με κάθε λεπτομέρεια για τις τρελές απαιτήσεις των δανειστών. Την ίδια ώρα που οι πιστωτές βομβάρδιζαν και βομβαρδίζουν τα διεθνή κι εγχωρια μέσα ενημέρωσης με προβοκάτσιες σε βάρος τής ελληνικής πλευράς, η Αθήνα περιορίζεται σε αμυντικό ρόλο προκειμένου να μην φανεί πως οι προθέσεις της δεν είναι αγαθές. Δεν ισχυρίζομαι πως θα έπρεπε να αντιπαραβάλουμε τσαμπουκά, αλλά είναι επικίνδυνο να πιστεύεις ότι οι λύκοι σέβονται συμφωνίες κυρίων...

Αν η κυβέρνηση είχε σπεύσει να πληροφορεί την ελληνική κοινή γνώμη σε κάθε φάση τής διαπραγμάτευσης για τα "θέλω" τού Βερολίνου και του ΔΝΤ, πιθανότατα θα ήταν πολύ περισσότεροι σήμερα οι έλληνες που θα στήριζαν την επιλογή τής ρήξης και οι οποίοι θα ήταν διατεθειμένοι να ξημεροβραδιάζονται έξω από τη γερμανική πρεσβεία μέχρι την τελική δικαίωση. Ούτε τώρα, πάντως, είναι αργά για να στηθεί ένα λαϊκό δημοψήφισμα δίχως κάλπη στους δρόμους και στις πλατείες όλης τής χώρας. Τα ανθρώπινα δικαιώματα άλλωστε, όπως είναι αυτό στο γάμο για ένα ομοφυλόφιλο ζευγάρι στην Ιρλανδία κι οπουδήποτε αλλού ή της οικονομικής αξιοπρέπειας, δεν θα έπρεπε καν να τίθενται σε δημοψήφισμα αλλά να θεωρούνται αυτονόητα...