Φυσικά αυτό για τα παπαγαλάκια ήταν ολέθριο δημοκρατικό ατόπημα. Πώς τόλμησε η Ζωή να επιτρέψει την απρόσκοπτη άσκηση ενός συνταγματικού δικαιώματος; Οι προκάτοχοί της ήταν ανόητοι ή φαύλοι που τοποθετούσαν κλούβες ανάμεσα στην πολιτική εξουσία και στο λαό; Τσιμπιόμουν και ματατσιμπιόμουν για να βεβαιωθώ ότι δεν με γελούσαν τα αφτιά μου κι ότι οι μπογδάνοι και οι πρετεντέρηδες μιλούσαν στα σοβαρά όταν επιτίθεντο στην πρόεδρο της Βουλής για το ότι βγήκε στο πεζοδρόμιο για να συνομιλήσει με τους διαδηλωτές. Κι όταν άρχισα να πονάω από το πολύ τσίμπημα κατάληξα στο συμπέρασμα που φοβόμουν να γράψω μέχρι σήμερα, αλλά πλέον πια δεν μου επιτρέπεται να μην το κάνω, όσο υπερβολικό κι αν διαβάζεται: σε αυτήν τη χώρα ασκείται η χειρότερη δημοσιογραφία στον πλανήτη από τους αθλιότερους δημοσιογράφους τού κόσμου...
Σε κράτη όπως η Βόρειος Κορέα οι δημοσιογράφοι διαθέτουν καλές δικαιολογίες για να μην κάνουν τη δουλειά τους όπως πρέπει. Οταν η οποιαδήποτε κριτική στο καθεστώς τιμωρείται με θάνατο μοιάζει λογική η αυτολογοκρισία, ακόμα και η ψευδολογία. Ποιό είναι, ωστόσο, το ακαταμάχητο επιχείρημα σημαντικής μερίδας των ελλήνων δημοσιογράφων, οι οποίοι το μόνο που δεν κάνουν είναι να ενημερώνουν με όσο γίνεται μεγαλύτερη αντικειμενικότητα τον ελληνικό λαό; Ο Γ. Μπόμπολας ή οι σαμαροβενιζέλοι θα εκτελέσουν τον Αρ. Πορτοσάλτε ή τον "πάθος για το χρήμα σε κάνει Π. Τσίμα" αν, έστω για μια παρθενική φορά και για "μια εμπειρία ακόμα", εκστομίσουν κάτι άσχημο σε βάρος τους; Οχι βεβαίως, αλλά λακέδες δημοσιογράφοι αυτής της κατηγορίας έχουν μετατρέψει το γλείψιμο των αφεντικών τους και τη λάσπη για τους αντιπάλους τους σε τρόπο ζωής...
Δεν χρειάζεται καν να τους πάρει τηλέφωνο ο Στ. Ψυχάρης ή ο Β. Βαρδινογιάννης για να κολακεύσουν τον Στ. Θεοδωράκη ή για να χυδαιολογήσουν εναντίον τού Αλέξη Τσίπρα και του Γιάνη Βαρουφάκη. Είναι γι' αυτούς τους σφουγγοκωλάριους, που συχνά πυκνά βραβεύονται αναμεταξύ τους σε εκδηλώσεις αυτοεπιβεβαίωσης της υποκρισίας τους, μια αυτόματη διεργασία, δεύτερη φύση η συγγραφή κειμένων που θα είναι της αποδοχής τής ελίτ. Σκοτώθηκαν, παραδείγματος χάρη, δύο εργαζόμενοι σε δυστύχημα στα Ελληνικά Πετρέλαια, αλλά αυτήν την είδηση δεν την ακούσαμε ποτέ από το χιλιοτραβηγμένο με μπότοξ στόμα τής Ολ. Τρέμη, σε αντίθεση με το δεκάλεπτο αφιέρωμα στη συνομιλία τής Ζωής με τον μπάτσο...
Προφανώς και η κυβέρνηση της Αριστεράς αυτό το τετράμηνο που βρίσκεται στην εξουσία έχει κάνει λάθη, ορισμένα από τα οποία βαριά, όπως ο νόμος για την παιδεία. Κι επίσης προφανώς είναι υποχρέωση του Τύπου να τα επισημαίνει και να τα καυτηριάζει. Αυτό που συμβαίνει, ωστόσο, με το πάρτι προπαγάνδας από τον Ιανουάριο δεν έχει προηγούμενο. Θα σας δώσω ένα παράδειγμα: πριν από μερικές εβδομάδες ο αγαπημένος δήμαρχος του συστήματος, ο Γ. Μπουτάρης, είχε αναφέρει δημοσίως πως αν έβλεπε τον Π. Καμμένο ("αυτόν τον χοντρό" είχε πει για την ακρίβεια ο, κατά τα άλλα, πολέμιος της μισαλλοδοξίας) δεν θα έκοβε το σκοινί για να τον γλιτώσει. Φανταστείτε να είχε κάνει μια παρόμοια δήλωση για τον Αντ. Σαχλαμαρά ή για τον Β. Βενιζέλο όχι η περιφερειάρχης Αττικής Ρένα Δούρου, αλλά κάποιο χαμηλόβαθμο στέλεχος της Κομμουνιστικής Τάσης του ΣΥΡΙΖΑ. Σήμερα ακόμα γι' αυτό θα μιλούσαν οι μεγαλοδημοσιογράφοι, κινδυνολογώντας για τους εξτρεμιστές τής Κουμουνδούρου...
Ασκώ τη δημοσιογραφία αρκετά χρόνια πλέον και βρίσκομαι σε αυτόν τον πλανήτη σχεδόν 37 έτη ώστε να μπορώ να διακρίνω πότε κάποιος προχωρά σε εποικοδομητική κριτική για τη βελτίωση των κακώς κειμένων και πότε εκτελεί συμβόλαια ή, στην καλύτερη περίπτωση, εκθέτει τον κομπλεξισμό του σε κοινή θέα. Η δημοσιογραφική πιάτσα, άλλωστε, είναι πολύ μικρή για να μπορούν ορισμένοι να κρύβουν την επαγγελματική γύμνια τους πίσω από τα μοδάτα κοστούμια και τα σικ ταγέρ τους...
Δεν γράφω τα παραπάνω γιατί είμαι αθώος του αίματος της αλήθειας που έχει χυθεί προκειμένου η ενημέρωση να φτάνει στο πόπολο διυλισμένη κατά τη βούληση του καθεστώτος. Οπως θα τραγουδούσε κι ο Στέλιος Καζαντζίδης, "οι μισοί καλοί σε μοναστηριού κελί και οι άλλοι στο τρελάδικο από κακό κι απ' άδικο" και, πάντως, δεν θα τους βρείτε σε δημοσιογραφικά γραφεία. Εξακολουθώ, ωστόσο, να παριστάνω το δημοσιογράφο γιατί αυτό το επάγγελμα είναι το μοναδικό που ήθελα να ασκώ από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου και το οποίο βαθιά επιθυμία μου είναι να υπηρετώ μέχρι κυριολεκτικώς την τελευταία ημέρα τής ζωής μου. Και θα συνεχίσω γιατί η πείρα με έχει διδάξει πως για τις εκατό ημέρες που κάνεις πράγματα για τα οποία δεν είσαι απολύτως σύμφωνος έρχεται μία για την οποία αισθάνεσαι υπερήφανος. Και γι' αυτήν τη μία ημέρα αξίζει να υπομένεις τις προηγούμενες εκατό, όπως και για ορισμένους συναδέλφους που δεν κάνουν αυτήν τη βρομοδουλειά για τα φράγκα ή τη δόξα αλλά γιατί μέσα στο δονκιχωτισμό τους δεν έχουν πάψει να πιστεύουν ότι πρόκειται για λειτούργημα...
Δεν θα δείτε να τους απονέμονται βραβεία, να τους τιμούν σε κοσμικές εκδηλώσεις ή να μιλούν για τη ζωή τους σε λαϊφστιλίστικα έντυπα από τη σεζλόνγκ τής πισίνας τους πίνοντας μοχίτο. Το πιθανότερο είναι να τους βρείτε σε κάποια δικαστική αίθουσα να απολογούνται γιατί χαρακτήρισαν απατεώνες τους απατεώνες κι όχι εθνικούς ευεργέτες. Κι από αυτό το βήμα απευθύνω κάλεσμα σε αυτούς τους αφανείς εργάτες τού ρεπορτάζ να μην τα παρατήσουν, όσο μάταιος κι αν μοιάζει ο αγώνας τους. Τα πλούτη και η φήμη είναι ικανά να σου εξασφαλίζουν τη ντόλτσε βίτα, όχι όμως και τη σωτηρία τής ψυχής, η οποία αποτελεί απαραίτητο συστατικό τής εσωτερικής γαλήνης. Ο καθένας και οι επιλογές του...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου