Αυτές είναι μερικές από τις κυβερνητικές "ιδεοληψίες" τις οποίες λοιδορεί η αντιπολίτευση. Αυτές είναι οι κόκκινες γραμμές που θέλει να σπάσουν με το επιχείρημα πως το ευρώ είναι πάνω από όλα. Φανταστείτε, επομένως, τί τραγωδία θα αποτελέσει για την εγχώρια ελίτ και τις κομματικές της εκφράσεις αν ο Αλέξης Τσίπρας πετύχει έναν έντιμο συμβιβασμό, προϋπόθεση του οποίου είναι το μη σπάσιμο των κόκκινων γραμμών, η χώρα παραμείνει στο ευρώ και πάρουμε κι ένα αναπτυξιακό πακέτο πέρα από εκείνο που έχει εξασφαλιστεί ήδη μέσω του πακέτου Γιούνκερ. Αν η δημοσκοπική διαφορά ανάμεσα στο ΣΥΡΙΖΑ και στη ΝΔ είναι σήμερα διψήφια, μετά από το ντιλ ο έλληνας πρωθυπουργός θα γίνει ένας μικρός Πούτιν ή Ερντογάν όσον αφορά τη δημοφιλία και τη διάρκεια παραμονής του στην εξουσία. Γι' αυτό, άλλωστε, και το κατεστημένο παίζει με λύσσα τα τελευταία του χαρτιά, εξαπολύοντας ένα τσουνάμι προπαγάνδας που όμοιό του θα ντρεπόταν να εξαπολύσει κι ο Γκέμπελς...
Θα ήμουν πολύ πιο αισιόδοξος για το μέλλον αν την Ευρώπη κυβερνούσαν άνθρωποι που αφουγκράζονται τα μηνύματα που τους στέλνουν οι λαοί της. Ας υποθέσουμε πως η Ελλάδα είναι μια sui generis περίπτωση κακομαθημένων τεμπέληδων που τα περιμένουν όλα από τους άλλους. Την Κυριακή, ωστόσο, κι ο ισπανικός λαός έστειλε ένα ξεκάθαρο μήνυμα, με τη νίκη των Podemos σε Μαδρίτη, Βαρκελώνη κι όχι μόνο, πως δεν μπορεί να συνεχίζεται άλλο ο δρόμος τής άγριας λιτότητας σε βάρος των μικρομεσαίων. Και να φανταστεί κανείς πως η Ισπανία δεν έχει ζήσει ένα μνημόνιο της έκτασης του δικού μας. Την ίδια ώρα στη Γαλλία ο πρόεδρός της Φρ. Ολάντ είναι πιο αντιδημοφιλής κι από παναθηναϊκούς στο γήπεδο Καραϊσκάκης ακριβώς επειδή έχει συνταχθεί πλήρως με το Βερολίνο, με αποτέλεσμα να έχουν αυξηθεί οι πιθανότητες εγκατάστασης στο μέγαρο των Ιλισίων της Μ. Λε Πεν...
Η επιβολή τού γερμανικού imperium με κάθε κόστος έχει επιστρέψει τη Γηραιά Ηπειρο στην εποχή τού μεσοπολέμου, αλλά αντί οι ευρωπαϊκές ηγεσίες να παραδέχονται τα σφάλματά τους για να μην φτάσουμε σε έναν Γ' Παγκόσμιο Πόλεμο εξακολουθούν να κατηγορούν τους λαούς για τις εκλογικές επιλογές τους, που δεν θα είχαν γίνει ποτέ αν η νεοφιλελεύθερη απληστία δεν είχε φτάσει στο ζενίθ της. Την Ελλάδα κυβερνά εδώ και τέσσερις μήνες η ριζοσπαστική Αριστερά κι ενδεχομένως να συμβεί το ίδιο και στην Ισπανία από το τέλος τού φθινοπώρου. Γι' αυτό ίσως δεν θα έπρεπε να είμαστε και τόσο αχάριστοι απέναντι στην Ανγκ. Μέρκελ και στον Β. Σόιμπλε. Χάρη στην αλαζονεία τους οι λαοί τής Μεσογείου τουλάχιστον ξαναβρήκαν το χαμόγελό τους κι ένα παιδικό μου όνειρο έγινε πραγματικότητα...
Είναι τόσο πυκνά τα γεγονότα και τόσο αυξημένη η αγωνία για το μέλλον τής χώρας που λησμονούμε ασυνείδητα πως το τελευταίο τετράμηνο έχουν ήδη γίνει αρκετές και σοβαρές ρήξεις με το παρελθόν, κι όχι μόνο βεβαίως γιατί για πρώτη φορά λαμβάνει χώρα διαπραγμάτευση με τους δανειστές ή γιατί ψηφίστηκε ένας νόμος όπως αυτός για τις 100 δόσεις που είναι πραγματική ανάσα για όλους. Είναι αλήθεια ότι παρατηρούνται καθυστερήσεις σε ορισμένους τομείς, όπως στην προκήρυξη του διαγωνισμού για τις τηλεοπτικές άδειες, κι ότι έχουν καταγραφεί και φάουλ, όπως ο νόμος για την παιδεία ή το μισό βήμα μπροστά και το μισό πίσω για την ΕΡΤ. Ωστόσο στη δημόσια σφαίρα συζητούνται κι έχουν ληφθεί πρωτοβουλίες για ζητήματα που μέχρι το βράδυ τής 25ης Ιανουαρίου ήταν ταμπού...
Ποιός μιλούσε επί μνημονιακών κυβερνήσεων για το λογιστικό έλεγχο του δημόσιου χρέους, για τις γερμανικές πολεμικές επανορθώσεις, για το σκάνδαλο Siemens και για τη διερεύνηση των αιτιών για την οικονομική γενοκτονία; Ποιός είχε ζητήσει από τα κανάλια το τέλος τού 2% επί του ετήσιου τζίρου τους; Ποιός έδωσε το δικαίωμα στους δεύτερης γενιάς μετανάστες που έχουν γεννηθεί και μεγαλώσει στην Ελλάδα και που δεν μιλούν άλλη γλώσσα από τα ελληνικά να αποκτήσουν ιθαγένεια; Ποιός είχε τολμήσει στο παρελθόν να νομοθετήσει για το αυτονόητο, για το ότι κάποιος δηλαδή κρατούμενος με βαριά μορφή αναπηρίας είναι απάνθρωπο να πεθάνει στη φυλακή; Φυσικά πρέπει να γίνουν πολλά ακόμα και σε πιο ολοκληρωμένη μορφή. Αν σκεφτούμε, ωστόσο, πως όλα αυτά έγιναν με το δημόσιο ταμείο άδειο και με το άγχος τού "έχουμε δεν έχουμε λεφτά για να πληρώσουμε μισθούς, συντάξεις και διεθνείς τοκογλύφους", καταλαβαίνουμε ότι μια καλή συμφωνία δεν θα εκτοξεύσει μόνο τη δημοτικότητα αυτών που θα τη φέρουν αλλά και την εθνική αυτοπεποίθηση, που είναι και το σημαντικότερο για την έξοδο από το τέλμα. Κοντός ψαλμός αλληλούια...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου