Λένε πως η διαπραγμάτευση πρέπει να ολοκληρωθεί το συντομότερο δυνατό γιατί η πραγματική οικονομία στενάζει. Συμφωνώ. Λένε, όμως, επίσης πως είναι προτιμότερη οποιαδήποτε συμφωνία, όσο επαχθής κι αν είναι για τους μικρομεσαίους, από τη ρήξη. Διαφωνώ. Αν για "τρεις χαμένους μήνες" μπορούμε να σώσουμε τα επόμενα 50 χρόνια τότε είμαι διατεθειμένος να περιμένω κι ένα και δυο και τρεις μήνες επιπλέον. Ακόμα κι αν το ντιλ δεν αποδειχθεί ένας έντιμος συμβιβασμός, αλλά μια πλήρης υποταγή, ακόμα και τότε τί θα είχαμε αλήθεια να κερδίσουμε αν βάζαμε την υπογραφή μας στις 26 Ιανουαρίου κι όχι στις 26 Μαΐου; Ποιός σώφρων άνθρωπος μπορεί να πιστεύει ότι η πραγματική οικονομία θα πάρει μπροστά ακολουθώντας τις ίδιες συνταγές που ακολουθήσαμε τα τελευταία πέντε χρόνια; Θα μου πείτε πως το προηγούμενο τρίμηνο είχαμε επιστρέψει στην ανάπτυξη. Αυτή, ωστόσο, βασίστηκε σε μια θετική ψυχολογία πολιτικής αλλαγής που θα επέφερε ριζικές ανατροπές και στην αγορά. Αν, όμως, δεν είχαμε την πτώση των σαμαροβενιζέλων ή ο Αλέξης Τσίπρας ψήφιζε εκείνος το υφεσιακό email Χαρδούβελη, θεωρείτε πως θα είχαμε ξεφύγει από τη μέγγενη;...
Από τη στιγμή που το Βερολίνο δεν αναγνώρισε την επιθυμία τού ελληνικού λαού για τερματισμό τής λιτότητας, η κυβέρνηση δεν είχε άλλο περιθώριο από το να φέρει τη διαπραγμάτευση στα όριά της. Ενδεχομένως να διαβάζεται ως "wishful thinking", αλλά αν δεν λυγίσουμε λίγο πριν τον τερματισμό θα μπορέσουμε να κερδίσουμε τον αγώνα. Οχι όλα όσα θα θέλαμε, αλλά να πετύχουμε μια συμφωνία που να θεωρηθεί, και δικαίως, ανάσα, έστω κι αν δεν είναι κατάργηση του μνημονίου με ένα νόμο κι ένα άρθρο. Το ομολόγησε, ουσιαστικώς, κι ο αντιπρόεδρος της γερμανικής κυβέρνησης, ο οποίος είπε πως το Grexit θα είναι πολύ επικίνδυνο για την Ευρώπη (εννοώντας, φυσικά, τη Γερμανία) όχι μόνο σε οικονομικό αλλά και σε γεωπολιτικό επίπεδο. Αν η Ανγκ. Μέρκελ, άλλωστε, δεν το φοβόταν θα μας είχε πετάξει από την Ευρωζώνη από το 2010. Δεν χρειάζεται να έχεις σπουδάσει οικονομικά για να κατανοήσεις ότι από την ώρα που η Γερμανία και η Ελλάδα μοιράζονται το ίδιο νόμισμα, χρεοκοπία τής δεύτερης σημαίνει και χρεοκοπία τής πρώτης ούτε ότι κανένας στην Ευρώπη δεν θα ήθελε μια χώρα σε ένα τόσο κομβικό γεωστρατηγικό σημείο να πέσει στην εξίσου ιμπεριαλιστική αγκαλιά τής Ρωσίας ή της Κίνας...
Θέλω να παραμείνουμε στο ευρώ και στην Ευρωπαϊκή Ενωση. Η Ευρώπη είναι το σπίτι μου, όχι η Μόσχα, το Πεκίνο, το Νέο Δελχί ή η Ουάσιγκτον. Οταν, όμως, οι συγκάτοικοί μου δείχνουν με τη συμπεριφορά τους πως δεν με θέλουν η στοιχειώδης αξιοπρέπεια απαιτεί από την πλευρά μου να σηκωθώ και να φύγω. Το ευρώ, όπως και κάθε νόμισμα, δεν είναι παρά ένα κομμάτι χαρτί και πάντως όχι ισχυρό δέλεαρ για να θυσιάσω για χατίρι του τα πάντα όλα. Δεν γνωρίζω, επομένως, αν θα υπάρξει συμφωνία και ποιό θα είναι το περιεχόμενό της. Ακόμα, ωστόσο, κι αν επέλθει ρήξη, ακόμα κι αν συμβεί πιστωτικό γεγονός η Γερμανία δεν πρόκειται να επιτρέψει μια άτακτη χρεοκοπία τής χώρας και θα ενεργοποιήσει αυτό που ο Β. Σόιμπλε προτείνει διαχρονικά στους έλληνες υπουργούς Οικονομικών των τελευταίων πέντε χρόνων, δηλαδή μια έξοδο από το ευρώ με ένα πακέτο στήριξης προκειμένου να αποφευχθεί ο Αρμαγεδδών...
Αν, λοιπόν, μας δοθεί ένα ποσό για να ανατάξουμε την πραγματική οικονομία και να την ισχυροποιήσουμε έτσι ώστε αύριο μεθαύριο να είμαστε σε θέση να επιστρέψουμε ως ισχυροί στην Ευρωζώνη, αν το επιθυμούμε, κι όχι για να αναχρηματοδοτούμε ένα μη βιώσιμο δημόσιο χρέος σε συνθήκες άγριας λιτότητας, προσωπικώς δεν βλέπω πού έγκειται το κακό. Το μόνο σίγουρο, εξάλλου, είναι πως ό,τι κι αν συμβεί την επόμενη ημέρα ο ήλιος θα ανατείλει ξανά και η Ιστορία δεν θα κατεβάσει ρολά αλλά θα συνεχίζει να "λειτουργεί" 24 ώρες το 24ωρο. Κι όταν έρθει η ώρα, φτάσουμε στον Αχέροντα και πληρώσουμε σε δραχμές τον ψυχοπομπό Ερμή για να μας παραδώσει στον Χάροντα, δεν έγινε και τίποτα. Κι αυτοί που θα τον έχουν πληρώσει σε ευρώ, στον Αδη θα έχουν καταλήξει για να χορεύουμε μαζί αιωνίως τον κυκλικό χορό τής ματαιότητας...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου