Κούλα μ' ακούς; Πολύ φαρισαίος ο Κυριάκος...

Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛΛ έχει διορίσει αρκετούς συγγενείς και φίλους τού πρωθυπουργού και των υπουργών σε θέσεις-κλειδιά στη δημόσια διοίκηση. Σε κάποιες από αυτές τις περιπτώσεις, όπως για παράδειγμα στην πιθανή τοποθέτηση του συντρόφου τής Ρένας Δούρου στην προεδρία τής ΕΥΔΑΠ, συμφωνώ πως προκύπτει θέμα ηθικής τάξης. Κι αυτό όχι γιατί θεωρώ τον Γιάννη Μπενίση, για παράδειγμα, φαύλο ή ανίκανο αλλά γιατί από τη στιγμή που ο ίδιος δεν είναι κάποιο θαύμα τής φύσης θα ήταν προτιμότερο η γυναίκα τού Καίσαρα να μην ήταν απλώς τίμια αλλά να φαινόταν κι ως τέτοια. Αν, όμως, τσουβαλιαστούν όλοι σε ένα καλάθι και δεν προσμετρήσουμε κι άλλους παράγοντες, τότε βγαίνουν συμπεράσματα τα οποία αδικούν την κυβέρνηση. Είναι παράλογο, άλλωστε, οι γενικοί γραμματείς των υπουργείων, οι σύμβουλοι των υπουργών (πόσω μάλλον όταν είναι άμισθοι) ή οι περιφερειακοί διευθυντές, που είναι κάτι σαν μίνι υπουργοί, να είναι πρόσωπα γνωστά στους υπουργούς κι απολύτου εμπιστοσύνης τους;...

Κι ο γράφων αν ήταν υπουργός θα επέλεγε να είχε δίπλα του αποδεδειγμένως εχέμυθους ανθρώπους, οι οποίοι θα του ήταν χρήσιμοι και, παραλλήλως, θα τον συμβούλευαν καλή τη πίστει. Στις πλείστες των περιπτώσεων (δυστυχώς όχι σε όλες) αυτό συμβαίνει. Επεσαν, εξάλλου, κάποιοι να "φάνε" τη Ζωή Κωνσταντοπούλου γιατί η μητέρα της, που ήταν αντιπρόεδρος του ΕΣΡ πολύ πριν αναλάβει ο ΣΥΡΙΖΑ τη διακυβέρνηση της χώρας, έχει αναλάβει προσωρινώς την προεδρία μέχρι να διοριστεί η νέα σύνθεση της συγκεκριμένης Ανεξάρτητης Αρχής εντός εξαμήνου. Αν η Λίνα Αλεξίου παραμείνει πρόεδρος και μετά από την παρέλευση αυτού του χρονικού διαστήματος, θα φωνάζω κι εγώ για οικογενειοκρατία μαζί με όσους το κάνουν αυτόν τον καιρό για να έχουν κάτι να αντιπολιτεύονται. Οχι, όμως, τώρα γιατί θα ήταν άδικο...

Φαντάζομαι, επίσης, πως δεν είμαι ο μόνος που διαπιστώνει την ειρωνεία όταν οι νεόκοποι "μαχητές" τής οικογενειοκρατίας είναι οι Κ. Μητσοτάκης και Μ. Βαρβιτσιώτης, γόνοι οι ίδιοι οικογενειών που κυριαρχούν επί δεκαετίες στον πολιτικό στίβο τής χώρας. Θέλω να πιστεύω ότι από άδολη αφέλεια ορισμένοι από εσάς ενδεχομένως να με ρωτήσετε: "μα, και οι δύο έχουν εκλεγεί από τον ελληνικό λαό και δεν έχουν διοριστεί βουλευτές, έτσι δεν είναι"; Να με συγχωρείτε, αλλά οι Μητσοτάκηδες και οι Βαρβιτσιώτηδες, τους οποίους δεν στοχοποιώ, απλώς τους θέτω ως παράδειγμα λόγω της υποκρισίας τους, νέμονται την εξουσία από τη δεκαετία τού 1960 και νωρίτερα, έχοντας διορίσει ή εξυπηρετήσει με χίλιους δυο τρόπους χιλιάδες ανθρώπους και τις οικογένειές τους, όχι βεβαίως με αξιοκρατικά κριτήρια παρά μόνο με αυτό της εξασφάλισης της επανεκλογής τους...

Με λίγα λόγια, έχουν δημιουργηθεί οικογενειακοί στρατοί ψηφοφόρων οι οποίοι μεταβιβάζονται από γενιά σε γενιά και οι οποίοι πολεμούν για χάρη τού όποιου φέρει το επώνυμο Μητσοτάκης ή Βαρβιτσιώτης. Οπως ξέρετε, άλλωστε, ο συναγελασμός με το κρατικό ταμείο δεν έκανε κανέναν πολιτικό φτωχότερο σε σχέση με την περιουσία που είχε πριν μπει στην πολιτική παρά μόνο πλουσιότερο. Οποιος, επομένως, διαθέτει και την προίκα και το χρήμα έχει σαφώς περισσότερες πιθανότητες να εκλεγεί βουλευτής και να διοριστεί στη συνέχεια υπουργός από κάποιον που ξεκινά την πορεία του tabula rasa. Και κάπως έτσι διαιωνίζεται ένα σύστημα εξουσίας το οποίο στηρίζεται στο ρουφέτι, στην αναξιοκρατία και στο νεποτισμό...

Ο Σεραφείμ Φυντανίδης στο τελευταίο βιβλίο τής ζωής του θυμάται μια κουβέντα που είχε με τον Ανδρ. Παπανδρέου το 1984, όταν είχε ρωτήσει τον τότε πρωθυπουργό γιατί γίνονταν τόσοι διορισμοί στο Δημόσιο και στις ένοπλες δυνάμεις. Κι ο Ανδρέας, με τον κυνισμό που συνέπιπτε με τη μεγαλοφυία του, του απάντησε πως δεν είχε σκοπό να επαναλάβει το λάθος που είχε κάνει η Ενωση Κέντρου 20 χρόνια νωρίτερα, δηλαδή ναι μεν να είχε την κυβέρνηση, όχι όμως και την εξουσία. Ο ΣΥΡΙΖΑ αυτήν τη στιγμή είναι κυβέρνηση, ωστόσο υπάρχει ένας ολόκληρος μηχανισμός εξουσίας  (και παρακρατικός) ο οποίος πίνει ακόμα νερό στο όνομα των δύο κομμάτων που σηματοδότησαν τη μεταπολίτευση. Αν θέλει να αλλάξει τη χώρα, οφείλει πρώτα να αναδιαμορφώσει αυτό το σάπιο σύστημα. Δεν μπορεί, για παράδειγμα, να είναι ακόμα διοικητής τού ΙΚΑ ο πρώην διευθυντής τού ΠΑΣΟΚ, Ρ. Σπυρόπουλος, ο οποίος είχε παρουσιάσει κάτι μπακαλόχαρτα όταν ο Θ. Τσουκάτος είχε υποστηρίξει πως έλαβε ένα εκατομμύριο ευρώ από το "μαύρο" ταμείο τής Siemens για να το πάει σε εκείνο του κόμματος. Αυτό δεν σημαίνει ότι ο νέος διοικητής τού ΙΚΑ πρέπει να είναι συριζαίος ή ανελλίτης, αλλά δεν είναι κι έγκλημα αν είναι, εφόσον τυγχάνει της εμπιστοσύνης τής πολιτικής ηγεσίας ως προς την εφαρμογή τής πολιτικής της και διαθέτει ικανότητες...

Κάθε περίπτωση πρέπει να κρίνεται ξεχωριστά αφού όλοι ξέρουμε με ποιά πολιτική ιδεοληψία ταυτίζονται οι γενικεύσεις. Αλίμονο, όμως, αν αυτοσκοπός είναι να αντικαταστήσουμε το "πράσινο" και το "γαλάζιο" κράτος με ένα "κόκκινο". Γι' αυτό, για παράδειγμα, δεν θα ήμουν αντίθετος στην τοποθέτηση, ύστερα από διαγωνισμό ΑΣΕΠ, μόνιμων γενικών γραμματέων στα υπουργεία, όπως συμβαίνει σε αρκετές προηγμένες χώρες. Αν δεν γίνουν, επομένως, αυτή κι άλλες παρόμοιες τομές ούτε αυτή η κυβέρνηση θα αποδειχθεί καλύτερη από τους φαρισαίους που την κατηγορούν σήμερα για οικογενειοκρατία...