Το πραγματικό δίλημμα δεν είναι Αλέξης ή Κούλης αλλά Αλέξης ή δραχμιστές...

Υπενθυμίζω, γιατί έχει τη σημασία του, πως το τρίτο μνημόνιο ψηφίστηκε το περασμένο καλοκαίρι και με τις ψήφους τής ΝΔ, του ΠΑΣΟΚ και του Ποταμιού. Σε αυτό συμπεριλαμβάνονταν και τα μέτρα των 5,4 δις τα οποία τώρα δεν ψηφίζουν τα κόμματα της αντιπολίτευσης. Θα μου πείτε πως είναι δικαίωμά τους να θεωρούν πως αυτά τα χρήματα μπορούν να βρεθούν με άλλους τρόπους από αυτούς που προτείνει και νομοθετεί η κυβέρνηση. Ποιοι είναι όμως αυτοί; Γιατί δεν μας τους παρουσιάζουν οι αρχηγοί Κούλης, Φώφη και Σταύρος; Ποιες είναι οι εναλλακτικές τους προτάσεις, οι οποίες είναι σε θέση να φέρουν το ίδιο αποτέλεσμα; Απλούστατα αυτές δεν υπάρχουν ή, τέλος πάντων, δεν θέλουν να φέρουν απέναντί τους μεγάλα κομμάτια τού πληθυσμού...

Προφανώς με το νέο ασφαλιστικό-φορολογικό δεν προστατεύονται όλοι και ούτε απουσιάζουν οι αδικίες, όπως για παράδειγμα έναντι των νέων εργαζόμενων ή των έντιμων ελεύθερων επαγγελματιών. Αν, για παράδειγμα, είχε περάσει το νομοσχέδιο για το πλαστικό χρήμα που θα καταπολεμούσε τη φοροδιαφυγή και το οποίο φρενάρει το κουαρτέτο πολλές από αυτές θα είχαν αποτραπεί. Βρίσκω, όμως, πολύ δύσκολο έως απίθανο η ΝΔ να έφερνε στη Βουλή ένα δικαιότερο ασφαλιστικό-φορολογικό ή δίχως αυτό να περιλάμβανε οριζόντιες μειώσεις όλων των συντάξεων, κατάργηση του εφάπαξ ή απολύσεις εκατοντάδων χιλιάδων δημοσίων υπαλλήλων σε αντιστάθμισμα του φόρου στον καφέ ή στη συνδρομητική τηλεόραση, που δεν είναι δα και είδη πρώτης ανάγκης για την επιβίωσή μας...

Κανένας δεν δικαιούται να πανηγυρίζει για την αύξηση στo 24% του ΦΠΑ, των έμμεσων φόρων στα καύσιμα ή στα Ι.Χ. Οι νεοφιλελεύθεροι δανειστές, ωστόσο, έχουν προτάξει την ευημερία των αριθμών, η οποία ανάμεσα σε άλλα απαιτεί εξωφρενικά πρωτογενή πλεονάσματα για μια χώρα η οποία βρίσκεται ουσιαστικώς σε ύφεση τα τελευταία οκτώ χρόνια. Θέλουν, μάλιστα, τα μέτρα εδώ και τώρα. Πώς, αλήθεια, θα τα αντικαθιστούσε ο αρχηγός Κούλης που είναι πιο νεοφιλελεύθερος από τους νεοφιλελεύθερους; Θα του επέτρεπαν οι θεσμοί, ακόμα κι αν ο ίδιος το επιθυμούσε, να μειώσει τους φορολογικούς συντελεστές για όλους ή θα το έκανε αποκλειστικώς για τους έχοντες και κατέχοντες στο όνομα της αύξησης της απασχόλησης, μολονότι η διεθνής εμπειρία μάς λέει πως αυτό δεν κατορθώθηκε πουθενά. Εκτός αν θεωρούμε τους μισθούς και τις συνθήκες δουλειάς Βουλγαρίας ή Μπαγκλαντές πρότυπα..

Δεν θα απορρύθμιζε εδώ και τώρα έτι περαιτέρω την αγορά εργασίας, επιτρέποντας για παράδειγμα τις ομαδικές απολύσεις ή τη νέα μείωση του κατώτατου μισθού; Πώς εννοεί τον εξορθολογισμό τής δημόσιας διοίκησης; Με νέες απολύσεις καθαριστριών, σχολικών φυλάκων κι οποιουδήποτε άλλου δεν διόρισε ο ίδιος στο Δημόσιο; Κατηγορεί την Αριστερά για ιδεοληψίες, αλλά η σημερινή κυβέρνηση έχει ήδη προχωρήσει, χωρίς να πανηγυρίζω γι' αυτό, σε περισσότερες ιδιωτικοποιήσεις από αυτές τις οποίες είχαν υλοποιήσει οι προηγούμενες. Με λίγα λόγια, ο Κούλης μπορεί να έπαιρνε άλλου είδους μέτρα, αμφιβάλλω πολύ ωστόσο αν αυτά δεν θα σήμαιναν μεγαλύτερη επιβάρυνση των μικρομεσαίων από αυτή που συνεπάγονται τα αντίστοιχα των ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛΛ...

Τι σημαίνουν όλα αυτά; Πως ουσιαστική αντιπολίτευση δεν αποτελούν η ΝΔ, το ΠΑΣΟΚ, το Ποτάμι ή η Ένωση Κεντρώων, αλλά η Χρυσή Αυγή και το ΚΚΕ στη Βουλή (για να μην παρεξηγούμαι, δεν τους ταυτίζω γιατί οι πρώτοι είναι εγκληματίες τού κοινού ποινικού δικαίου) κι ο Π. Λαφαζάνης, η Ζ, Κωνσταντοπούλου κι ο Γ. Βαρουφάκης εκτός Βουλής. Όλοι τους στην ουσία υποστηρίζουν πως το ευρώ δεν είναι φετίχ κι ότι η Ελλάδα είναι προτιμότερο να βγει από την Ευρωζώνη ή κι από την Ε.Ε. αν θέλει να ορθοποδήσει. Αυτήν την προσέγγιση την θεωρώ αυταπάτη, αλλά όπως κι αν έχει είναι ένας πραγματικά διαφορετικός δρόμος από αυτόν που ακολουθείται σήμερα. Ποιος ξέρει, άλλωστε, αν αύριο μεθαύριο δεν υποχρεωθούμε εκ των πραγμάτων να τον ακολουθήσουμε. Γι' αυτό και το πραγματικό δίλημμα για τους ψηφοφόρους δεν είναι Αλέξης ή Κούλης, αλλά Αλέξης ή δραχμιστές...