Οι δημοσιονομικοί στόχοι είναι εφικτοί, πολύ πιο εφικτοί από αυτούς στους οποίους είχε συμφωνήσει η κυβέρνηση των σαμαροβενιζέλων, ενώ την ίδια ώρα η απορροφητικότητα του ΕΣΠΑ- το οποίο σχεδιάστηκε έτσι ώστε να απευθύνεται περισσότερο στους μικρομεσαίους και στις παραγωγικές επιχειρήσεις- είναι πλέον η μεγαλύτερη στην Ευρώπη, οι πρώτες συμφωνίες για το πακέτο Γιούνκερ έχουν ήδη υπογραφεί, ο Μάριο Ντράγκι έχει ανοίξει το δρόμο για την ποσοτική χαλάρωση-που θα φέρει νέο φρέσκο χρήμα-, η δόση που θα εκταμιευτεί θα είναι ενισχυμένη ώστε να δοθεί ρευστότητα στην αγορά μέσω και της αποπληρωμής των υποχρεώσεων του Δημοσίου, ο τουρισμός αναμένεται να σπάσει νέο ρεκόρ αυτό το καλοκαίρι, ενώ έχει αρχίσει και η συζήτηση ακόμα και για αποπληρωμή των ελληνικών δανειακών υποχρεώσεων στο ΔΝΤ από τον ESM...
Προφανώς η επικείμενη νέα αύξηση έμμεσων φόρων δεν θα ωφελήσει την πραγματική οικονομία. Αν, όμως, στο τέλος τής ημέρας αυτά που πληρώσουμε παραπάνω για βενζίνη, ίντερνετ, συνδρομητική τηλεόραση, καφέ ή μπύρα είναι ψίχουλα μπροστά σε αυτά που θα εισρεύσουν στην τσέπη μας από την αλματώδη ανάπτυξη της ελληνικής οικονομίας, ποιος θα δικαιούται για να διαμαρτύρεται; Το ίδιο ισχύει και για τα "κόκκινα" δάνεια. Αν το "πηγάδι" ξαναγεμίσει με νερό, λίγοι θα φοβούνται πως θα χάσουν τα σπίτια τους αν κι όταν τερματιστεί η προστασία τής πρώτης κατοικίας σε ενάμισι χρόνο από τώρα. Κι ο κόφτης, εξάλλου, μπορεί πολύ εύκολα να αποφευχθεί από τη στιγμή που τα πρωτογενή πλεονάσματα που έχει αποδεχθεί η κυβέρνηση Τσίπρα είναι πολύ πιο βατά από εκείνα των σαμαροβενιζέλων...
Κατανοώ, ύστερα από όλα αυτά, απολύτως τον πανικό ενός συστήματος εξουσίας που εδώ κι ενάμισι χρόνο αισθάνεται παραγκωνισμένο και το οποίο προσδοκούσε σε επανάληψη του καλοκαιριού τού 2015 προκειμένου να ανατρέψει τον Αλέξη Τσίπρα, να πάρει την εκδίκησή του και να επανέλθει η ισορροπία προς όφελος της ελίτ. Φοβούνται κι εκείνοι πως και το νέο ανάχωμα στην επέλαση του πρωθυπουργού, ύστερα από τον Στ. Θεοδωράκη, τον Β. Λεβέντη και τη Φ. Γεννηματά, δηλαδή ο αρχηγός Κούλης, είναι πολύ αδύναμο για να αντισταθεί στην ορμή τής πρώτης κυβέρνησης από τότε που ανάλαβε ο Ανδρ. Παπανδρέου την πρωθυπουργία τής χώρας που προέκυψε από έντονη λαϊκή επιθυμία για αλλαγή κι όχι από ψήφο διαμαρτυρίας...
Βεβαίως και δεν είναι όλα ρόδινα. Το νομοθετικό έργο, για παράδειγμα, της κυβέρνησης πρέπει να επιταχυνθεί, ιδίως για διαδικασίες που δεν σχετίζονται με τους θεσμούς και οι οποίες είναι δυνατό να αποτυπώσουν διαυγέστερα το αριστερό της προφίλ. Και η μάχη, εξάλλου, με τους εταίρους δεν έχει τελειώσει, οπότε δεν επιτρέπεται σε κανέναν εφησυχασμός. Είναι καιρός, ωστόσο, να φανεί πόσο "φούσκα" και πόσο μεγάλο επικοινωνιακό πυροτέχνημα ήταν η δήθεν δυναμική Μητσοτάκη στην ελληνική κοινωνία, με το διαπλεκόμενο μιντιακό της λιβάνισμα και τις στημένες δημοσκοπήσεις...
Ο αρχηγός τής αξιωματικής αντιπολίτευσης δηλώνει αντίθετος στο μείγμα μέτρων που προτείνει η κυβέρνηση, αλλά δεν μας λέει από πού θα βρει τα 5,4 δις ευρώ τα οποία είχαν υπερψηφίσει πέρυσι και το κόμμα του κι ο ίδιος προσωπικώς. Δεν αντιλέγω πως θα μπορούσαν, για παράδειγμα, να γίνουν κι απολύσεις άχρηστων δημοσίων υπαλλήλων ή μειώσεις κύριων συντάξεων που δεν αντιστοιχούν σε πραγματικές εισφορές των δικαιούχων τους που είχαν προνομιακή μεταχείριση. Αν είναι, ωστόσο, μάγκας και μεταρρυθμιστής ας βγει να το πει κι ας μην παριστάνει τον Εμιλιάνο Ζαπάτα...
Το έχω ξαναγράψει και το ξαναγράφω: αν ο Αλέξης Τσίπρας αποτύχει γιατί δεν θα έχει μπορέσει να αντισταθμίσει τα νεοφιλελεύθερα μέτρα που αναγκάζεται να ψηφίζει με αντίστοιχα κοινωνικής δικαιοσύνης, η επόμενη επιλογή δεν θα είναι κάποιος ορίτζιναλ νεοφιλελεύθερος όπως ο Κούλης- δεν είναι αυτή η έγνοια των πολιτών-, αλλά εκείνοι που προτείνουν πιο ακραίες λύσεις, όπως είναι η έξοδος από το ευρώ και την ΕΕ. Κι αν στο τέλος η αναμέτρηση είναι μεταξύ τού ΣΥΡΙΖΑ και των χιμπαντζήδων με τα μαύρα, τότε η δημοκρατία, η ελευθερία και η ισότητα είναι βέβαιο με ποιου το μέρος θα συνταχθούν. Ευτυχώς, πάντως, που τα πράγματα έχουν πάρει το δρόμο τους και δύσκολα θα δούμε να επικρατεί στην Ελλάδα ένας Τραμπ. Για τις ΗΠΑ, πάλι, δεν ξέρω, αλλά αυτή είναι μια άλλη ιστορία που θα μπορούσα κάλλιστα να σας διηγηθώ αύριο...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου