Να σωθεί το MEGA, μην μου ζητήσετε όμως να ανακεφαλαιοποιήσω τράπεζα στο τέλος τού χρόνου...

Θα ήταν συγκινητικός, αν δεν ήταν υποκριτικός ο θρήνος ορισμένων για τους εργαζόμενους του MEGA. Πού ήταν όλοι αυτοί όταν οι πάμπλουτοι εργοδότες τού "Μεγάλου Καναλιού" απόλυαν και μείωναν μισθούς; Και γιατί επιτίθενται στην κυβέρνηση όταν οι τράπεζες είναι αυτές που βάζουν λουκέτο στο σταθμό, μολονότι και οι ίδιες έχουν τεράστια ευθύνη για τα θαλασσοδάνεια με τα οποία τον ψευτοκρατούσαν στη ζωή; Από πού κι ως πού, δηλαδή, μια διαπλεκόμενη σχέση αγάπης μεγαλοκαναλαρχών- μεγαλοεργολάβων και τραπεζιτών η οποία καταλήγει στα δικαστήρια συνιστά απόπειρα φίμωσης του Τύπου από την Αριστερά; Τι θέλουν, δηλαδή, οι διαπλεκόμενοι; Ο ελληνικός λαός να πληρώσει με νέα ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών τις δικές τους αμαρτίες, σαν να μην έχει πληρώσει ήδη αρκετά εκείνους που έστηναν το ένα ρεπορτάζ μετά από τον άλλο για τον φτωχοδιάβολο πλανόδιο πωλητή που δεν κόβει αποδείξεις, αλλά που δεν είπαν ποτέ κουβέντα για τα δισεκατομμύρια ευρώ που διοχετεύτηκαν από το χρηματοπιστωτικό σύστημα σε ένα βαρέλι δίχως πάτο;...

Προφανώς δεν βάζω στο ίδιο καζάνι τις τρέμηδες και τους πρετεντέρηδες με την πλειονότητα των εργαζόμενων στο MEGA- πόσω μάλλον εκείνους που δεν έχουν δημοσιογραφική ιδιότητα. Η Όλγα κι ο Γιάννης, άλλωστε, έχουν ταϊστεί από την ελίτ που με τόσο πάθος υπηρέτησαν στη ζωή τους και θα συνεχίζουν να σιτίζονται από αυτή τόσο πολύ που θα μπορούν να ζουν και τα παιδιά των παιδιών τους από τα έτοιμα. Ούτε επιχαίρω γιατί ενδεχομένως να κλείσει ένα μέσο που δεν εξυπηρετούσε την ενημέρωση αλλά εξέφραζε πλήρως τα συμφέροντα ενός παρακμιακού κατεστημένου. Στην πραγματική ελευθεροτυπία βεβαίως και κρίνονται οι προθέσεις, ποτέ όμως προληπτικώς, πάντοτε αφού έχει προηγηθεί η ανεμπόδιστη δημοσίευση. Η κοινωνική δικαιοσύνη οφείλει, ωστόσο, να κρατά μια πολύ αυστηρή ζυγαριά, μέσω αυτής να σταθμίζει συμφέροντα και να προκρίνει εκείνα των πολλών...

Το MEGA- όπως φυσικά κι άλλα μίντια- έχει εισπράξει άμεσα ή έμμεσα (κάτω από το τραπέζι, δηλαδή, για να είμαστε ξηγημένοι) χρήματα από τις τράπεζες και τον κρατικό κορβανά (βλ., για παράδειγμα, κρατική διαφήμιση), ακόμα κι εν μέσω μνημονίων, τα οποία δεν θα είχε εισπράξει ποτέ μια καινοτόμα, π.χ., επιχείρηση η οποία, γιατί όχι, θα μπορούσε να είναι η ελληνική απάντηση στη Google ή στο facebook, η οποία θα δημιουργούσε πολύ περισσότερες θέσεις εργασίας και η οποία θα έφερνε πολύ περισσότερα έσοδα στο κρατικό ταμείο. Κάπως έτσι λειτουργούσε η διαπλοκή, για την οποία τόσο πολύ τα διάφορα παπαγαλάκια έχουν ειρωνευτεί τον Αλέξη Τσίπρα. Ποιος, όμως, θα κλάψει για τους δυνητικώς χιλιάδες εργαζόμενους τέτοιου είδους υγιών επιχειρήσεων, νέων κατά βάση στην ηλικία, οι οποίοι αναγκάστηκαν να αναζητήσουν εργασία στο εξωτερικό για να μπορούν κάποιοι να προπαγανδίζουν τα συμφέροντα της πλουτοκρατίας;...

Μακάρι οι βαρδινογιάννηδες, οι μπόμπολες, οι ψυχάρηδες ή οποιοσδήποτε άλλος επίδοξος επενδυτής να βάλουν βαθιά το χέρι στην τσέπη, να αυξηθεί το μετοχικό κεφάλαιο του σταθμού, να αποπληρώνει τα δάνειά του και να εξοφλεί τους υπαλλήλους του. Πόσα ακόμα λουκέτα μπορεί, άλλωστε, να αντέξει αυτή η δύσμοιρη χώρα; Αλίμονο όμως αν στο τέλος τού χρόνου ή στις αρχές τού επόμενου ζητηθεί από τον ελληνικό λαό να πληρώσει νέα ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών μόνο και μόνο για να μην χάσουμε από την οθόνη μας τα πιπεράτα σχόλια του Γ. Πρετεντέρη ή το εκατομμυριοστό μπότοξ της Ολ. Τρέμη. Όποιος ζει από το ξίφος οφείλει να γνωρίζει ότι μπορεί να πεθάνει κι από αυτό. Ομοίως, όποιος έζησε χάρη στη διαπλοκή- ανεξαρτήτως αν ο ίδιος ήταν ο τελευταίος τροχός τής αμάξης- πρέπει πια να έχει καταλάβει ότι τα πάντα, μα τα πάντα σε αυτήν τη ζωή έχουν ημερομηνία λήξης...