Χρωστάμε ένα ευχαριστώ στον Γιάνη Βαρουφάκη...

Έχω γράψει εδώ και πολύ καιρό πως η αξιολόγηση έπρεπε να τελειώσει άμεσα και με όποιο τίμημα. Επομένως, η κατ' αρχήν συμφωνία που επιτεύχθηκε στο Eurogroup της Δευτέρας είναι πολύ θετική εξέλιξη. Θα συνέβαινε αυτό ακόμα κι αν είχε επιτευχθεί με δυσμενέστερους όρους, όπως για παράδειγμα θα ήταν η άμεση νομοθέτηση των μέτρων-κάβα ή παραπομπή τής συζήτησης για το χρέος στις ελληνικές καλένδες. Βεβαίως η συγκεκριμένη συμφωνία δεν φέρνει το τέλος τής εποχής των μνημονίων, αφού, μεταξύ άλλων, προβλέπει την ψήφιση έμμεσων φόρων που πλήττουν τους πάντες, ενώ η ενεργοποίηση του κόφτη αν δεν επιτευχθούν τα προβλεπόμενα πρωτογενή πλεονάσματα παραμένει ως απειλή. Είναι, όμως, στο χέρι τής κυβέρνησης να πετυχαίνει τους στόχους ώστε να απομακρυνθεί ο κίνδυνος νέων δύσκολων μέτρων. Η εποχή τής ουτοπίας, έτσι κι αλλιώς, όταν πιστεύαμε ότι με μια μπαταριά θα αλλάζαμε τον κόσμο, τέλειωσε τα ξημερώματα της 13ης Ιουλίου 2015 στις Βρυξέλλες. Γι' αυτό και με δεδομένες τις συνθήκες θα ήταν άδικο να μην κάνουμε λόγο για μια επιτυχία, έστω κι αν δεν είναι θρίαμβος...

Αναρωτιέμαι, ωστόσο, από πού ξεφύτρωσε όλος αυτός ο αντιμνημονιακός ζήλος ορισμένων επαγγελματικών ενώσεων, οι οποίες είχαν περάσει μέχρι τώρα την κρίση σχετικώς αβρόχοις ποσί και οι οποίες πριν το δημοψήφισμα καλούσαν τον Αλέξη Τσίπρα να υπογράψει οποιαδήποτε συμφωνία, αρκεί να μέναμε στο ευρώ. Τα μέτρα που σήμερα υλοποιούνται δεν είναι παρά τα εφαρμοστικά αυτής της επαχθούς συμφωνίας, την οποία οι αποκαλούμενοι επιστημονικοί κλάδοι, αλλά και η ΓΣΕΕ, είχαν ζητήσει με κάθε κόστος. Φαίνεται, όμως, πως είμαστε τόσο Ευρωπαίοι όσο το αντέχουν τα συντεχνιακά μας συμφέροντα, γιατί από εκεί και πέρα γινόμαστε επαναστάτες τού γλυκού νερού. Να εξηγούμαστε μια και καλή: οι μόνοι που δικαιούνται να διαμαρτύρονται είναι εκείνοι που ψήφισαν "όχι" στο δημοψήφισμα και οι οποίοι τον περασμένο Ιούλιο θεωρούσαν πως έπρεπε να φτάσουμε στη ρήξη, με ό,τι αυτό συνεπαγόταν. Οι υπόλοιποι καλό είναι να κάνουν πού και πού και καμιά αυτοκριτική...

Λένε κι έχουν δίκιο πως κανένας αγώνας δεν είναι χαμένος, ακόμα κι αν δεν φέρνει νίκες από το πρώτο λεπτό του. Γι' αυτό και η σκληρή διαπραγμάτευση του 2015, όπως αυτή προσωποποιήθηκε από τον Γιάνη Βαρουφάκη, ναι μεν δεν ήταν επιτυχής αλλά αποδεικνύεται ότι κάθε άλλο παρά καταστροφική ήταν για τη χώρα. Με αυτό δεν εννοώ πως θα ήθελα τώρα για υπουργό Οικονομικών τον Γιάνη. Ο Ευκλείδης, με τη μετριοπάθεια, την κοινωνική του ευαισθησία και τις γνώσεις του, είναι αυτήν τη στιγμή ο κατάλληλος άνθρωπος στην κατάλληλη θέση. Η Ελλάδα, όμως, και γενικότερα η Ευρώπη χρειάζονταν πέρυσι ένα δυνατό ξυπνητήρι. Κι αυτό ήταν ο Γιάνης Βαρουφάκης, με όλα τα ελαττώματά του: ένας μη πολιτικός αλλά πολύ ειδικός στα οικονομικά που μίλησε τη γλώσσα τής αλήθειας για τα μνημονιακά αδιέξοδα. Από ένα σημείο και μετά έγινε βάρος γιατί δεν μπορούσε να διαχειριστεί τους αναγκαίους συμβιβασμούς όταν είσαι ο αδύναμος κρίκος τής εξίσωσης, αλλά αν σήμερα στην ήπειρό μας έχουν εκλεγεί αριστερές κυβερνήσεις και ηγέτες κι ακούγονται πιο δυνατά οι φωνές  κατά της λιτότητας το οφείλουμε σε σημαντικό βαθμό και σε αυτόν τον νάρκισσο καθηγητή που μπορεί, ωστόσο, να στριμώξει τον οποιοδήποτε επιχειρήσει να πείσει με τα μαθηματικά πως τα μνημόνια ήταν ποτέ ρεαλιστικά...