Ελάτε τώρα που δεν ξέρετε ποιός γέννησε τον Τραμπ...

Δεν έχω ζήσει, δεν έχω καν ταξιδέψει για την ακρίβεια στις ΗΠΑ. Αυτό, ωστόσο, δεν σημαίνει πως δεν μπορώ να κατανοήσω τους λόγους για τους οποίους ένας κλόουν όπως ο Ντ. Τραμπ ενδέχεται να είναι ο επόμενος "πλανητάρχης". Ας μην ξεχνάμε, άλλωστε, πως παρόμοιοι καραγκιόζηδες κυβέρνησαν, κυβερνούν ή θα κυβερνήσουν και πιο κοντινές μας χώρες: την Ιταλία εξουσίασε για 20 χρόνια ο Σ. Μπερλουσκόνι, την Τουρκία κυβερνά ο Ρ.Τ. Ερντογάν, ενώ δεν αποκλείεται η επόμενη πρόεδρος της Γαλλίας να είναι η Μ. Λε Πεν. Γιατί ο εθνικισμός, ο ρατσισμός, η μισαλλοδοξία και η αλαζονεία γίνονται τόσο ελκυστικό πακέτο όταν προσφέρεται από φαιδρές προσωπικότητες; Φυσικά και φταίει και το λούμπεν προλεταριάτο, μόνο που όσο διάλεγε ανάμεσα σε μετρημένα κουκιά συμβατικών πολιτικών όλα ήταν καλά κι ωραία. Η "κανονικότητα" προηγείτο της αφύπνισης της ταξικής συνείδησης ώστε να γίνουν οι κοινωνίες μας δικαιότερες. Μόνο που αν οι ΗΠΑ κινδυνεύουν να παραδοθούν σε έναν τσαρλατάνο, η Γαλλία σε μια κεκαλυμμένη ακροδεξιά, όπως άλλωστε και η Γερμανία με το AfD, πρωτίστως φταίει το κατεστημένο πολιτικό σύστημα, και δεν αναφέρομαι μόνο στα πρόσωπα αλλά κυρίως στους θεσμούς του...

Το 2016 δεν είναι 1916, 1816 κι ακόμα πιο πίσω. Σήμερα μπαίνεις στο ίντερνετ και μπορείς να διαβάσεις χίλιες και πολύ περισσότερες διαφορετικές γνώμες από αυτή που συνιστά την επίσημη γραμμή τής ελίτ. Η Ελλάδα είναι από τα χαρακτηριστικότερα παραδείγματα: ο πόλεμος που έχει δεχθεί ο ΣΥΡΙΖΑ από τα κυρίαρχα μέχρι πρότινος κόμματα και τα μιντιακά τους φερέφωνα δεν έχει προηγούμενο στα μεταπολιτευτικά χρονικά. Πριν το δημοψήφισμα αν έβλεπες, διάβαζες ή άκουγες τα ΜΜΕ της διαπλοκής θα πίστευες ότι το "ναι" θα αποσπούσε πιο πάνω από το 100% των ψήφων. Μόνοι που οι καιροί έχουν αλλάξει και πλέον οι πολίτες είτε δεν πείθονται από αυτά που τους λένε οι επί δεκαετίες εκμαυλιστές τους είτε απλούστατα στρέφονται αλλού για την ενημέρωσή τους. Από αυτήν τη διαδικασία γεννιούνται είτε ελπιδοφόρες καταστάσεις, όπως οι αριστερές κυβερνήσεις που ξεφυτρώνουν σαν τα μανιτάρια στην Ευρώπη, είτε εκτρώματα όπως αυτά που προανέφερα ή οι χιμπαντζήδες με τα μαύρα στη χώρα μας...

Είναι πιθανό τόσο στις ΗΠΑ όσο και στη Γαλλία ή στη Γερμανία να στηθεί ένα πολυσυλλεκτικό δημοκρατικό τείχος απέναντι στον Ντ. Τραμπ, στη Μ. Λε Πεν και στο AfD αντιστοίχως. Μόνο που ο θεσμός τής κοινοβουλευτικής ολιγαρχίας και οι εκπρόσωποί του θα μπορέσουν να κρατήσουν στη ζωή τους σάπιους θεσμούς τους πάλι την τελευταία στιγμή και με τεχνητές αναπνοές. Για πόσο καιρό ακόμα θα είναι δυνατό να συμβαίνει αυτό; Αντιθέτως, χρειαζόμαστε περισσότερη άμεση δημοκρατία. Αν ο πολίτης αισθανθεί κυρίαρχος του πολιτικού παιχνιδιού θα απευθύνεται όλο και λιγότερο σε αρλεκίνους. Από τη στιγμή, μάλιστα, που οι νέες τεχνολογίες είναι διαθέσιμες σε κάθε τομέα τής ζωής μας, είναι αυτοκαταστροφικό να μην τις χρησιμοποιούμε για να εμπλέξουμε όλο και περισσότερους με τα κοινά, να γίνουν κι εκείνοι συμμέτοχοι στη λήψη αποφάσεων και να μην αισθάνονται συνένοχοι όπως σήμερα, όταν αυτοί που επέλεξαν με την ψήφο τους αποδείχθηκαν κατώτεροι των περιστάσεων. Σε μια τέτοια περίπτωση, οι Τραμπ και οι Λε Πεν αυτού του κόσμου θα λάβουν πραγματικά την θέση που τους αξίζουν: στο κλουβί, δηλαδή, κάποιου περιοδεύοντος τσίρκου...