Και τη Γαλλία ο Μαδούρο την κυβερνά;...

Ομολογώ ότι δεν είμαι βαθύς γνώστης τής Βενεζουέλας, όπως ίσως οι περισσότεροι Έλληνες. Υπάρχει, όμως, και μια κατηγορία τού πληθυσμού που φαίνεται πως ξέρει γι' αυτήν τη μακρινή χώρα πολύ περισσότερα από εμάς τους αδαείς. Πρόκειται για τους νεοφιλελεύθερους, οι οποίοι μπορούν να σου αναλύσουν στο πιτς φιτίλι πόσο αποτυχημένος είναι ο σοσιαλισμός τού 21ου αιώνα στη χώρα αυτή της Λατινικής Αμερικής, χρησιμοποιώντας ως επιχείρημα τις εικόνες χάους που φτάνουν στους τηλεοπτικούς μας δέκτες από το Καράκας κι άλλες πόλεις...

Εκεί, ωστόσο, που μοιάζουν λιγότερο μελετημένοι είναι στο να εξηγήσουν γιατί και στη Γαλλία ο κόσμος είναι στους δρόμους και γίνονται επεισόδια μολονότι σε αυτό το ευρωπαϊκό κράτος (και) στα εργασιακά υιοθετούνται νεοφιλελεύθερα μέτρα. Πώς είναι δυνατό να συμβαίνει κάτι τέτοιο όταν για όλα φταίει ο σοσιαλισμός, ενώ ο ασύδοτος καπιταλισμός είναι η ευτυχία των λαών; Και να σκεφτεί κανείς πως, όσο να 'ναι, η Γαλλία μάς πέφτει πιο κοντά από τη Βενεζουέλα. Μάλλον οι περισσότεροι νεοφιλελέδες πάσχουν από οικειοθελή πρεσβυωπία...

Κάποιος μπορεί να κατηγορήσει τη Βενεζουέλα πως τον καιρό που το πετρέλαιο ήταν ακριβό στις διεθνείς αγορές δεν φρόντισε να αποταμιεύσει για τις δύσκολες ημέρες. Ποιος, όμως, μπορεί να την ψέξει πως το διάστημα που υπήρχαν χρήματα στο δημόσιο ταμείο αυτά δεν μοιράστηκαν στους πολίτες με όρους κοινωνικής δικαιοσύνης ή πως δεν έγιναν βαθιές τομές σε καίριους τομείς, όπως η Παιδεία και η Υγεία; Ψάξτε να βρείτε πόσοι ήταν οι αναλφάβητοι και δίχως ιατρική περίθαλψη προ και μετά Τσάβες, κάντε τη σύγκριση και ύστερα ελάτε να ειρωνευτείτε το σοσιαλισμό του 21ου αιώνα, συγκρίνοντάς τον, για παράδειγμα, με το πού έχουν αφήσει τα δικά μας σχολεία και νοσοκομεία οι μνημονιακές επιλογές των τελευταίων χρόνων κι ο κομματισμός, η γραφειοκρατία και η διαφθορά των προηγούμενων...

Στη Βραζιλία, εξάλλου, έχει διαπραχθεί ένα πραξικόπημα στην ουσία κατά τής νομίμως εκλεγμένης προέδρου Ρούσεφ, αλλά κανείς δεν μιλά. Την ίδια ώρα, στη Eurovision υποτίθεται πως έχουν απαγορευτεί τα πολιτικά τραγούδια, αλλά φαίνεται πως μπορούν να γίνουν εξαιρέσεις στον κανόνα αν τα άσματα είναι αντιρωσικά. Δεν είμαι υπέρμαχος του καθεστώτος Πούτιν, αλλά από όσο γνωρίζω είναι νομίμως εκλεγμένος, και με συντριπτική πλειοψηφία μάλιστα, από το ρωσικό λαό, σε αντίθεση για παράδειγμα με τον στρατάρχη τής Αιγύπτου ή με τους μεσανατολίτες βασιλιάδες, προέδρους και πρωθυπουργούς τους οποίους στηρίζει η Δύση. Κι ας μην ξεχνάμε πως στην Κριμαία η πλειοψηφία τού πληθυσμού ήταν πάντοτε οι Ρώσοι. Με λίγα λόγια, όποιος είναι πραγματικά με τα λαϊκά συμφέροντα δεν ξεχωρίζει ανάμεσα σε Βενεζουέλα ή Γαλλία, Ρωσία ή Αίγυπτο. Γιατί αν το κάνει τότε είναι απολύτως διακριτή η υποκρισία του...