Όλα αυτά δεν έγιναν, οπότε εκ του ασφαλούς μπορούν να έρχονται σήμερα οι δραχμιστές και να ισχυρίζονται πως ο πρωθυπουργός είναι προδότης τού "όχι" τού δημοψηφίσματος και της Αριστεράς. Από τα θεωρεία τής Ιστορίας τούς δίνεται η δυνατότητα να αισθάνονται δικαιωμένοι για κάθε νεοφιλελεύθερο μέτρο που έχει επιβληθεί στη χώρα με το τρίτο μνημόνιο και να προσδοκούν πως ο ελληνικός λαός, ο οποίος δεν τους έβαλε καν στη Βουλή στις τελευταίες εκλογές, θα καταλάβει κάποια στιγμή- σε αυτήν τη ζωή ή την επόμενη δεν έχει διευκρινιστεί- το λάθος του και θα εμπιστευτεί τις τύχες του στα χέρια τους...
Ο ΣΥΡΙΖΑ φθείρεται και για το ότι έχει στις τάξεις του αρκετούς ανίκανους να διοικήσουν έστω καφενείο ή ακόμα και φαύλους, αλλά δεν διαπιστώνω κάποια ιδιαίτερη δυναμική τής Ζωής, της Ραχήλ, του Παναγιώτη ή του Γιάνη. Το Σεπτέμβριο έλεγαν πως ο λαός δεν έχει καταλάβει τι ψηφίστηκε τον Αύγουστο. Ύστερα από την ολοκλήρωση της ψήφισης όλων των επώδυνων μέτρων η ρητορική τους δεν έχει αλλάξει: "περιμένετε να αυξηθεί τρία ολόκληρα λεπτά ο καφές στην καφετέρια και θα διαπιστώσετε ότι εμείς είμαστε οι γνήσιοι απόγονοι του Άρη Βελουχιώτη και του Τσε Γκεβάρα"...
Τα ημερολόγιά τους είναι ακόμα κολλημένα στον περασμένο Ιούλιο, αδυνατούν και τώρα να κατανοήσουν ότι δεν κατεβήκαμε στο γήπεδο να παίξουμε χωρίς αντίπαλο ή ότι ο συμβιβασμός είναι πολύ λιγότερο επώδυνος από μια νέα μικρασιατική καταστροφή. Γιατί αυτό, ακριβώς, αποτράπηκε αν δεν το έχετε πάρει ακόμα χαμπάρι κυρίες και κύριοι της εξωπραγματικής Αριστεράς, που ευτυχώς δεν σας εισάκουσε ο Αλέξης Τσίπρας. Γι' αυτό και σε μερικούς μήνες από σήμερα η Ελλάδα θα είναι μια πολύ διαφορετική χώρα, προς το καλύτερο, από αυτή που παρέλαβε η κυβέρνηση της Αριστεράς τον Ιανουάριο του 2015. Κανένας αγώνας δεν πάει χαμένος, χάνεται μόνο όταν κλαίγεσαι πάνω από το χυμένο γάλα συντασσόμενος με την Αριστερά της αυτολύπησης...
Δεν διεκδικώ δάφνες αριστεροσύνης: δεν πολέμησα στον εμφύλιο απέναντι στους δοσίλογους, δεν φυλακίστηκα, δεν εξορίστηκα, δεν εκτελέστηκα, δεν είμαι καν ενεργός στα κοινωνικά κινήματα αλληλεγγύης όσο θα έπρεπε να είμαι. Από όσο ξέρω, ωστόσο, το ίδιο συμβαίνει και με πολλούς από εκείνους που διατείνονται πως αυτοί είναι οι καθαροί, οι αγνοί, οι έντιμοι κληρονόμοι τού Μαρξ και του Ένγκελς, του Λένιν ή του Τρότσκι κι όλοι οι υπόλοιποι ρεβιζιονιστές κι οπορτουνιστές...
Επειδή ο ΣΥΡΙΖΑ δεν πέτυχε με μια μπαταριά να σκοτώσει όλους τους λύκους ή γιατί επέλεξε στη δεύτερη φάση τής προσπάθειας για κοινωνική δικαιοσύνη να χρησιμοποιήσει Δούρειους Ίππους αντί να πετροβολά το κάστρο σε μια άσκηση επαναστατικής γυμναστικής που τόσο αρέσει στους λαφαζάνηδες, αυτό συνιστά εσχάτη προδοσία εκείνων που κυβερνούν ή όσων βλέπουν στον Αλέξη Τσίπρα έναν ηγέτη μακράς πνοής...
Δεν αισθάνομαι λιγότερο έντιμος από τη Β. Κατριβάνου, τον Στ. Παναγούλη κι από τους υπόλοιπους που κατέβηκαν από το πλοίο δίχως να περιμένουν να κρίνουν την ημέρα όταν θα έχει φτάσει το ηλιοβασίλεμά της. Πόσω μάλλον όταν η δεξιά κατηγορεί και σήμερα τον Αλέξη Τσίπρα γι' αυτό ακριβώς στην ουσία για το οποίο οι αριστεριστές ισχυρίζονται πως πρόδωσε: για το ότι παλεύει για το σοσιαλισμό- εξ ου και οι ειρωνείες για τη Βενεζουέλα όταν ο νεοφιλελευθερισμός στην Ευρώπη φέρνει την ακροδεξιά στα πρόθυρα της εξουσίας- περισσότερο από όσο το αντέχει η ελίτ αυτού του τόπου...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου