Μην χτυπάς σαν άνδρας αλλά χούφτωνε σαν σοσιαλιστής...

Κάποτε οι Έλληνες κομμουνιστές που γύριζαν από τη Σοβιετική Ένωση και τις υπόλοιπες ανατολικές χώρες κρατούσαν για τον εαυτό τους την απογοήτευση από αυτά που είχαν συναντήσει και τα οποία πόρρω απείχαν από το σοσιαλιστικό παράδεισο για τον οποίο τους μιλούσαν στο Κόμμα. Μερικές δεκαετίες αργότερα ο Αλέξης Τσίπρας ζήτησε, πριν γίνει πρωθυπουργός, από τον σύντροφο Μαδούρο της Βενεζουέλας να διώξει από την Αθήνα τον πρέσβη του γιατί, ανάμεσα σε άλλα τα οποία ενδεχομένως να πλησίασαν την απόπειρα βιασμού, παρενοχλούσε σεξουαλικώς και την κόρη πρώην συριζαίου υπουργού...

Πουθενά δεν γινόταν λόγος στην επιστολή Τσίπρα για δημόσια καταγγελία μιας άκρως αντιαριστερής συμπεριφοράς, παρά μόνο να μην την εκμεταλλευτούν τα διαπλεκόμενα μέσα. Ακόμα, όμως, κι αν τα χουφτώματα του Βενεζουελάνου πρέσβη ήταν ικανά να στιγματίσουν το "σοσιαλισμό τού 21ου αιώνα" των Τσάβες-Μαδούρο και την ελληνική Αριστερά συνεπακόλουθα, ξεπερνά τα όρια της ανηθικότητας να προτάσσεις την αποφυγή μιας δυσάρεστης είδησης από την προστασία των γυναικών από σεξουαλική παρενόχληση. Μια τέτοια αντίληψη θυμίζει περισσότερο σταλινική και λιγότερο ριζοσπαστική Αριστερά...

Δεν έχει περάσει, άλλωστε, πολύς καιρός από τότε που η σεμνοτυφούσα Αριστερά είχε επιτεθεί στην Αντζ. Δημητρίου για την περιλάλητη διαφήμιση "χτύπα σαν άνδρας". Τότε θεωρούσε πως υποκινεί σε σεξουαλική κακοποίηση του ωραίου φύλου. Μπορώ να αποδεχθώ ότι ο καθένας μας έχει τους δικούς του ηθικούς κώδικες, με τους οποίους δεν είμαι υποχρεωμένος να συμφωνώ. Αρκεί, ωστόσο, αυτοί οι ηθικοί κώδικες να μην είναι "a la carte": να μην διοχετεύουν, δηλαδή, όλη τους την αυστηρότητα σε μια ξεπεσμένη λαϊκή τραγουδίστρια και να δείχνουν όλη τους την ανοχή σε έναν σεξιστή πρέσβη, ο οποίος τυγχάνει να εκπροσωπεί μια σοσιαλιστική χώρα. Ο Μαρξ δεν κινδυνεύει από ένα σάτυρο που ενδεχομένως να πίνει νερό στο όνομά του, αλλά από τη μυστικοπάθεια που μόνο κομπλεξισμό αποδεικνύει κι όχι, πάντως, προστασία των σοσιαλιστικών ιδεωδών. Παραφράζοντας τον Σολωμό, θα έγραφα πως αριστερό είναι το αληθές...

Η διαφύλαξη, εξάλλου, των ανθρώπινων-ατομικών και πολιτικών- δικαιωμάτων και η κοινωνική ευαισθησία δεν είναι αρετές που πιστώνονται με την αυτοαναγόρευση κάποιου ως Αριστερού. Κρίνονται στην πράξη, σε καθημερινή βάση και σε πολλούς τομείς. Δεν αρκεί, για παράδειγμα, να ορκίζεσαι στην ισότητα των φύλων, αλλά την ίδια ώρα να εκμεταλλεύεσαι την θέση σου για να φέρνεις σε δύσκολη θέση κάποιον υφιστάμενό σου...

Κι αν είσαι πολιτικός οφείλεις να περιμένεις και να υπομένεις ακόμα και δημοσιογράφους που είναι εμπαθείς απέναντί σου, Τα δημόσια αξιώματα δεν είναι μόνο για να τα μοστράρεις ή για να καρπώνεσαι κάθε είδους όφελος από αυτά, αλλά συνοδεύονται κι από την υποχρέωση επίδειξης ανεκτικότητας ακόμα και στην πιο άδικη κρίση την οποία μπορείς να δεχθείς. Έτσι δεν είναι ή έτσι δεν θα έπρεπε να είναι Νίκο Παππά κι όχι μόνο;...