Διαλέξτε: θέλετε πολίτες ή πριγκίπισσες και βασιλόπουλα;...

Αν θέλουμε να αλλάξει η κοινωνία μας, οι αλλαγές στην Παιδεία είναι ο θεμέλιος λίθος για να το πετύχουμε. Αν, για παράδειγμα, επιθυμούμε να έχουμε πολίτες κι όχι ατομικιστές πελάτες κομματικών ή επιχειρηματικών συμφερόντων το σχολείο, όπως φυσικά και η οικογένεια και το υπόλοιπο κοινωνικό περιβάλλον, αποτελεί έναν από τους πιο προνομιακούς χώρους για να χτίσουμε τον Έλληνα της νέας εποχής, ο οποίος δεν θα ξημεροβραδιάζεται, για παράδειγμα, έξω από το γραφείο τού βουλευτή για ένα ρουσφέτι ούτε θα παρακαλά το αφεντικό του για ένα κομμάτι ψωμί, αλλά θα διεκδικεί ό,τι δικαιούται με πλήρη ταξική συνείδηση και δίχως να καταφεύγει σε λούμπεν ακρότητες. Γι' αυτό ίσως κι ενοχλεί ορισμένους ο νέος κώδικας συμπεριφοράς των μαθητών, όπως αυτός προτείνεται στο πόρισμα του εθνικού διαλόγου για την Παιδεία κι ο οποίος ανάμεσα σε άλλα λέει επί λέξει: "Το παιδί καθενός είναι μοναδικό και ξεχωριστό για τον ίδιο. Ωστόσο, είναι ένα παιδί ανθρώπων όπως κάθε παιδί ανθρώπων: διαφορετικό αλλά ίσο, κι όχι πριγκίπισσα ή βασιλόπουλο"...

Πού βλέπετε γραμμένο πως ο Νίκος Φίλης απαγορεύει στους γονείς να αποκαλούν τα παιδιά τους "πριγκίπισσα" ή "βασιλόπουλο"; Και πού είναι το κακό στο να σταματήσει να επιβάλλεται στους μαθητές να σταυροκοπιούνται πριν ξεκινήσει το μάθημα ή να πηγαίνουν ως σχολείο για να εκκλησιαστούν; Όποιος αισθάνεται πως χρειάζεται τη βοήθεια του θεού για να παρακολουθήσει μία ώρα αρχαία ή μαθηματικά ας κάνει μόνος του το σταυρό του. Κι αν θέλει να ανάψει και κανένα κεράκι στην εκκλησιά δεν νομίζω πως θα τον περιμένει απέξω η αστυνομία για να τον εμποδίσει. Δεν είμαι υπέρ τής κατάργησης των παρελάσεων στις εθνικές γιορτές, αλλά μπορώ να είμαι υπερήφανος για το ότι είμαι Έλληνας και δίχως να φορώ την ίδια μπλούζα και παντελόνι με άλλους εκατό γύρω μου, με τους οποίους οφείλει το βήμα μου να είναι συγχρονισμένο. Η πίστη και η αγάπη για την πατρίδα είναι προβληματικές μόνο όταν επιβάλλονται (και) από το εκπαιδευτικό σύστημα. Μόνο αν φυτρώσουν ιδία βουλήσει στην καρδιά και στο μυαλό ενός μαθητή δεν θα κινδυνεύσει ποτέ ξανά η ανθρωπότητα από το σκοταδισμό και τον εθνικισμό...

Εφόσον οι προτάσεις τού εθνικού διαλόγου καταστούν νόμος τού κράτους θα μιλάμε για μια από τις ουσιαστικότερες, αν όχι την ουσιαστικότερη, μεταρρύθμιση αυτής της κυβέρνησης. Είχαμε δεκαετίες, άλλωστε, να δούμε μια μεταρρύθμιση η οποία δεν θα επικεντρώνει στα ΑΕΙ και στα ΤΕΙ αλλά θα προτείνει δομικές αλλαγές στο σύνολο του εκπαιδευτικού μας συστήματος. Οι λιγότερες αλλά παραγωγικότερες ώρες μαθημάτων και οι ομαδικές ασκήσεις στην θέση ψυχοφθόρων κι ανούσιων για τη βαθιά μόρφωση των μαθητών εξετάσεων δεν εξωθούν στη χαλάρωση, όπως διατείνονται εκείνοι που θεωρούν πως το σχολείο πρέπει να είναι στρατός, αλλά αντιθέτως συντελούν στη δημιουργία ενός νέου προτύπου ανθρώπου, ο οποίος δεν θα κοιτά αποκλειστικώς την πάρτη του αλλά θα έχει αναπτυγμένο και το αίσθημα της κοινωνικής αλληλεγγύης χωρίς να χάνει τη μοναδικότητά του. Σε μια τέτοια περίπτωση, άλλωστε, έννοιες όπως η άμεση δημοκρατία κι ο σοσιαλισμός από τα κάτω δεν θα είναι απλώς ουτοπικές θεωρίες αλλά πρακτικές λειτουργίες...