Αριστοτεχνικώς μαριναρισμένη δολοφονία, τι άλλο;...

Μπορεί ο θάνατος του Τ. Μαυρίκου να οφείλεται σε ατύχημα. Αν ρωτήσει, πάντως, κανείς ένα μέσο Έλληνα για το τι έγινε, δύσκολα θα σου απαντήσει κάτι άλλο από το "δολοφονήθηκε". Όπως κι αν έχει, όταν σκοτώνεται με έναν τόσο περίεργο τρόπο ένας εκδότης που έχει κατηγορηθεί για εκβιασμούς, ο οποίος έχει επιτεθεί δημοσίως μέσω της εφημερίδας του σε πολύ γνωστά πρόσωπα του δημόσιου βίου τής χώρας κι ο οποίος λάμβανε μερικές χιλιάδες ευρώ από τη ΝΔ για λόγους που η αξιωματική αντιπολίτευση δεν έχει ακόμα δικαιολογήσει, τότε αν μη τι άλλο είναι λογικό τα ερωτήματα να είναι περισσότερα από τις απαντήσεις. Και είναι, επίσης, λογικότερο να αναρωτιόμαστε αν η Ελλάδα μετατρέπεται σε Κολομβία, Μεξικό ή οποιαδήποτε άλλη χώρα στην οποία οι ναρκέμποροι κάνουν κουμάντο και σκοτώνουν, και μάλιστα με παραδειγματικές μεθόδους ημέρα μεσημέρι, όσους θεωρούν επικίνδυνους για τους ίδιους...

Δεν ισχυρίζομαι πως ο Τ. Μαυρίκος ήταν κάποιος οσιομάρτυρας ή δημοσιογραφικό είδωλο. Όπως δεν ήταν κι ο Σ. Γκιόλιας, ο οποίος είχε δολοφονηθεί πριν έξι χρόνια. Οι δυο τους, αλλά κι αρκετοί άλλοι δημοσιογράφοι κάποια στιγμή στη ζωή τους μπέρδεψαν τη δημοσιογραφία με τον προσωπικό πλουτισμό, το μαχητικό ρεπορτάζ με τους εκβιασμούς, την υποχρέωση πληροφόρησης της κοινής γνώμης με προσωπικές σκοπιμότητες ή επιδιώξεις των αφεντικών τους. Είναι λογικό, άλλωστε, όταν λόγω επαγγέλματος συναγελάζεσαι με την πάσης φύσης εξουσία να δελεάζεσαι κι από τα οφέλη που αυτή μπορεί να σου προσφέρει. Κανένας άνθρωπος, εξάλλου, δεν γεννιέται φαύλος. Γινόμαστε λόγω συνθηκών και, κυρίως, από προσωπική αδυναμία εξαιτίας κακής ανατροφής κι εκπαίδευσης να τις διαχειριστούμε διατηρώντας την αξιοπρέπειά μας. Και γι' αυτό μόνο σπάνιες δεν είναι οι φορές που όσοι ζουν από το ξίφος πεθαίνουν από αυτό...

Αν μου ζητούσατε να στοιχηματίσω, θα πόνταρα χρήματα στο σενάριο της δολοφονίας και της ηθικής αυτουργίας ενός πολύ συγκεκριμένου επιχειρηματία, το όνομα του οποίου έχει λάβει διαστάσεις θρύλου για τις επιδόσεις του στο παρασκήνιο κι ο οποίος συνηθίζει να "κλείνει" υποθέσεις με τη βία που φτάνει ακόμα και στον θάνατο. Το μεγάλο ερώτημα είναι τι είδους ασυλία- πολιτική, δικαστική κι όχι μόνο- απολαμβάνει ώστε να συμπεριφέρεται σαν κράτος εν κράτει στους τομείς στους οποίους δραστηριοποιείται. Πολύ φοβάμαι, μάλιστα, πως η πολιτική του ασυλία είναι διακομματική, αφού έχει ταΐσει με τα βρόμικα λεφτά του πολύ κόσμο σε πολλά κόμματα. Μπροστά, μάλιστα, στις τακτικές που χρησιμοποιεί, άλλοι βρόμικοι επιχειρηματίες μοιάζουν με Μητέρες Τερέζες. Το ψάρι άλλωστε- είτε είναι γαύρος είτε μεγαλύτερο- βρομά από το κεφάλι, το οποίο καλό είναι να κόβεται πριν το μαρινάρισμά του γιατί σε διαφορετική περίπτωση κάνει τους πάντες συνένοχους στη δυσωδία του...