Αν γυρίσεις το λαϊκισμό ανάποδα σου βγαίνει ελιτισμός...

Ο λαϊκισμός, για τον οποίο πολλάκις έχει μεμφθεί ο Αλέξης Τσίπρας, συνιστά παθογένεια, από όπου κι αν προέρχεται. Ο σημερινός πρωθυπουργός κατηγορείται γιατί έταξε περισσότερα από όσα κατάφερε να πετύχει. Υπάρχει, ωστόσο, μια θεμελιώδης διαφορά σε σχέση με τους προκατόχους του, και δεν είναι μόνο το ότι πήγε σε εκλογές αφού είχε υπογράψει μνημόνιο κι όχι πριν από αυτό: πίστευε κι έδωσε μέχρις εσχάτων τη μάχη για να εφαρμόσει τη δέσμευσή του ότι η διέξοδος από την κρίση είναι το πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης, το οποίο οι δανειστές δεν του επέτρεψαν να υλοποιήσει μολονότι θα διευκόλυνε και τους ίδιους να πάρουν τα λεφτά τους πίσω. Μόνο που αυτός δεν ήταν ποτέ ο στόχος τους: η Ελλάδα έπρεπε να αποικιοποιηθεί, όχι γιατί τη ζηλεύουν αλλά επειδή υπήρξε ο πιο εύκολος στόχος ώστε να τρομοκρατηθούν και οι υπόλοιποι ευρωπαϊκοί λαοί και να υποκύψουν στα κελεύσματα του νεοφιλελευθερισμού. Ο Αλέξης Τσίπρας, επομένως, δεν είναι λαϊκιστής με την κλασική έννοια του όρου, αλλά ένας ιδεαλιστής που πίστεψε ότι αρκούσε μια αριστερή κυβέρνηση στην Ευρώπη ώστε αυτή να αλλάξει...

Στην άλλη άκρη τού λαϊκισμού, ωστόσο, στέκεται ο ελιτισμός, η ιδεοληψία δηλαδή πως ο λαός είναι ανίκανος να αποφασίσει για το καλό του και γι' αυτό πάλι καλά που έχουμε τις κάθε είδους ελίτ για να τον διασώζουν. Η εργατική τάξη είναι αλήθεια ότι δεν θα πάει στον παράδεισο μόνο και μόνο χάρη στην κοινωνική της θέση. Η πεποίθηση, ωστόσο, ορισμένων, ότι γνωρίζουν τα πάντα και οι υπόλοιποι είναι, απλώς, οι χειροκροτητές στις παρελάσεις τής σοφίας τους απέχει πολύ από το να θεωρηθεί σωτήρια για τους πολλούς. Κι αυτό γιατί, όπως και να το κάνουμε, δεν είναι, για παράδειγμα, όλοι οι "κόκκινοι" δανειολήπτες που υπάχθηκαν στο νόμο Κατσέλη απατεώνες ούτε όλοι ο ανασφάλιστοι υπεύθυνοι για την κατάστασή τους. Ευθύνες αναλογούν και στις τράπεζες που δάνειζαν αβέρτα και οι οποίες "συγχωρήθηκαν" μέσω των ανακεφαλαιοποιήσεων, καθώς και στους εργοδότες που εξαναγκάζουν σε "μαύρη" εργασία. Οι "μενουμεευρωπαίοι παραιτησιολάγνοι", ωστόσο, είτε δεν αναφέρονται είτε υποβιβάζουν την ευθύνη τού μεγαλύτερου φταίχτη. Ο "εχθρός λαός" είναι η απάντηση σε κάθε ερώτηση, προκειμένου οι εγκληματίες τού λευκού κολάρου να μένουν εσαεί ατιμώρητοι...

Για όλα αυτά και για πολλά ακόμα δεν κατορθώνουν οι διάφοροι ψευδομεταρρυθμιστές να συγκινήσουν τη μάζα κι όχι γιατί το πόπολο είναι πολύ ανόητο για να κατανοήσει το μεγαλείο τους. Το "παραιτηθείτε", άλλωστε, αν δεν ακολουθείται από μία εναλλακτική πρόταση και, κυρίως, από κάποιον για να την εφαρμόσει δεν έχει κανένα νόημα. Οι χρόνιες ελληνικές αβελτηρίες έφεραν τα μνημόνια, τα οποία ωστόσο δεν κατόρθωσαν να τις διορθώσουν κι αυτό γιατί δεν γίνεται να ζητάς από κάποιον που βρίσκεται στην εντατική να τρέχει το ένα κατοστάρι μετά από το άλλο. Η Ελλάδα είχε πολύ σοβαρότερα δομικά προβλήματα από τις υπόλοιπες μνημονιακές χώρες, οι οποίες κι αυτές με τη σειρά τους έχουν βγει από αυτά τόσο τραυματισμένες ώστε οι κοινωνίες τους να στενάζουν μπροστά στην αυταπάτη τής στατιστικής...

Το ζητούμενο, επίσης, δεν είναι να καταργηθούν οι φόροι ή να πληρώνουν όλοι τους ίδιους- κάτι άλλωστε που είναι αντισυνταγματικό αφού ο καθένας συνεισφέρει ανάλογα με τις δυνάμεις του. Είναι αυτοί που πληρώνουμε να είναι δικαίως κατανεμημένοι και οι πολίτες να βλέπουν πως αυτά που δίνουν δεν πηγαίνουν χαμένα από ένα Δημόσιο που χρειάζεται εξορθολογισμό, ακόμα κι απολύσεις, αλλά που είναι αυτοκαταστροφικό να καταργηθεί. Οι σοβαροί επενδυτές, εξάλλου, μελετούν μια αγορά πολύ βαθύτερα από το ύψος τού φόρου που θα πληρώσουν σε αυτή. Ούτε, άλλωστε, η μπαγκλαντεσοποίηση- το να έχουν όλοι δουλειές των 200 ευρώ- είναι λύση. Με τι από όλα αυτά συμφωνούν οι "παραιτηθείτε", ο πολιτικός λόγος των οποίων συμπυκνώνεται στο "λιγότεροι φόροι και δημόσιος τομέας", λες και το κοινωνικό κράτος χτίζεται δωρεάν κι από τους ιδιώτες; Εκτός αν η απόλυτη ζούγκλα είναι η "ευτυχία" που μας υπόσχονται...