Ο Μοχάμεντ Αλι δεν ήταν ταπεινός, ταπεινοί είναι οι μέτριοι...

Ο Μοχάμεντ Αλι δεν ήταν ταπεινός, όπως ορίζουν τουλάχιστον την ταπεινότητα οι Γραφές και οι μετριότητες. Ήξερε ότι ήταν ο καλύτερος μποξέρ στον κόσμο και δεν ντρεπόταν να το πει δημοσίως, δίχως να ψευτοκοκκινίζει για να μην αισθάνονται  άσχημα όσοι ήταν υποδεέστεροι από αυτόν στο άθλημά του. Αν μη τι άλλο, ακόμα κι αν διαφωνούσες μαζί του δεν μπορείς να τον κατηγορήσεις πως κρατούσε τις απόψεις του για τον εαυτό του: τις δημοσιοποιούσε ώστε να γίνουν κοινό κτήμα γιατί σε διαφορετική περίπτωση δεν έχει νόημα να είσαι, για παράδειγμα, κατά τού ρατσισμού ή υπέρ τής ειρήνης αποκλειστικώς στο στενό πλαίσιο του σπιτιού σου. Κι ας μην θεωρούνται όλα αυτά σεμνότητα από εκείνους που εξυμνούν τα ελαττώματα του όχλου και ειρωνεύονται τα χαρίσματα των ξεχωριστών...

Ξέρετε σε ποια περίπτωση θα ήταν αλαζόνας ο Μοχάμεντ Αλι, για τον οποίο τώρα όλοι θρηνούν, αλλά όταν ήταν εν ζωή τον κατηγορούσαν, για παράδειγμα, γιατί δεν πήγε να πολεμήσει στο Βιετνάμ; Αν ισχυριζόταν πως ήταν, π.χ., ο καλύτερος μαθηματικός στον κόσμο. Η ικανότητα, ωστόσο, του να αναγνωρίζεις ποιος πραγματικά είσαι και τι μπορείς να κάνεις δεν είναι αυθάδεια. Είναι αυτογνωσία στον ύψιστο βαθμό και είναι αυτή που ξεχωρίζει εκείνους που έκαναν πράγματα στη ζωή τους από αυτούς που κλαψουρίζουν για το τι θα μπορούσαν να κάνουν αν κι αν κι αν...

Από μια άποψη ο Μοχάμεντ Αλι είναι τυχερός που πέθανε. Σκεφτείτε να εκλεγεί πρόεδρος των ΗΠΑ ο Ντ. Τραμπ και να υλοποιήσει το όνειρό του να πετάξει όλους τους μουσουλμάνους από τη χώρα γιατί αυτοί είναι η "πηγή τού κακού"- όπως και στην Ευρώπη άλλωστε-, όπως ακριβώς ήταν και οι Εβραίοι πριν 80 χρόνια για τον Χίτλερ. Ο θρύλος τής πυγμαχίας και των κοινωνικών αγώνων για φυλετική χειραφέτηση θα αναγκαζόταν να εγκαταλείψει την πατρίδα του γιατί ένας λευκός φασίστας θα καθόταν στο οβάλ γραφείο τού Λευκού Οίκου...

Ενδεχομένως για τον Μοχάμεντ Αλι να γινόταν μια εξαίρεση επειδή ήταν δημοφιλής και πλούσιος, ωστόσο ακόμα κι αυτό να ίσχυε θα αποδείκνυε τη σχετικότητα με την οποία ορισμένοι αντιμετωπίζουν τη δημοκρατία, την ελευθερία και τη δικαιοσύνη. Αυτοί οι τρεις θεσμοί πρέπει να αφορούν τους πάντες και πάντοτε. Όταν αρχίσουν να γίνονται εξαιρέσεις κι όταν αυτές, μάλιστα, αυξάνονται με γεωμετρική πρόοδο τότε είναι που τα καθεστώτα ρέπουν ανερυθρίαστα προς τον ολοκληρωτισμό...

Η δυνατή γροθιά και το επικοινωνιακό του χάρισμα απέτρεψαν τον Μοχάμεντ Αλι να σκοτώσει Βιετκόνγκ, οι οποίοι άλλωστε, όπως είχε αριστοτεχνικώς μνημονεύσει ο ίδιος, ποτέ δεν τον είχαν αποκαλέσει "σκυλάραπα". Άλλοι το είχαν κάνει κι αρκετοί από αυτούς ετοιμάζονται σήμερα να αφήσουν λουλούδια στον τάφο του, κληρονόμοι μιας προαιώνιας υποκρισίας που σταθμίζει τους ανθρώπους αναλόγως με το αποτύπωμα που αφήνουν στην κοινή γνώμη κι όχι με την αντίληψη πως όλοι, μα όλοι είμαστε φτιαγμένοι από σάρκα κι αίμα. Είναι οι ίδιοι, για παράδειγμα, που πέρυσι κατηγορούσαν τον Αλέξη Τσίπρα γιατί δεν χτίζει συμμαχίες με τους εταίρους και σήμερα τον ψέγουν γιατί κάνει ακριβώς αυτό που του ζητούσαν χθες...

Τους συμπονώ αυτού του είδους τους ανθρώπους, οι οποίοι αφού δεν μπορούν να προσεγγίσουν το φως το πυροβολούν εξ αποστάσεως μήπως και καταφέρουν να το κάνουν ένα με τη δική τους σκοτεινιά. Είναι σαν να τους βλέπω μπροστά μου να διαβάζουν τις χυδαιότητες του "Πρώτου Θέματος" πίνοντας το χαμομηλάκι τους πριν και μετά από μια ακόμα κατάδυση στο μικροαστισμό τους. Είναι αυτοί για τους οποίους ο Μοχάμεντ Αλι είχε πει πως είναι ανίκανοι να αναλάβουν ρίσκα στη ζωή τους, γι' αυτό και δεν θα πετύχουν ποτέ τίποτα αξιομνημόνευτο σε αυτή...