Πάμε στο Γ' Παγκόσμιο γιατί η Γερμανία δεν ανέχεται χρέος πάνω από το 60% του ΑΕΠ...

Όλα συνηθίζονται, ακόμα και τα πιο φρικιαστικά: τις προάλλες δολοφονήθηκαν μερικές δεκάδες άνθρωποι στο αεροδρόμιο μίας από τις πιο πιο τουριστικές πόλεις τού κόσμου, της Κωνσταντινούπολης, αλλά ελάχιστη σημασία δώσαμε. Η τζιχαντιστική τρομοκρατία είναι πλέον τόσο καθημερινό φαινόμενο ώστε να θυμίζει περισσότερο το κυκλοφοριακό χάος σε περίπτωση διαδήλωσης στην Αθήνα παρά κάτι το τρομακτικά απάνθρωπο. Το ίδιο συμβαίνει και με τη γερμανική ιμπεριαλιστική πολιτική: θα παραξενευτούμε μόνο όταν η Ανγκ. Μέρκελ κι ο Β. Σόιμπλε σταματήσουν να κουνούν στους υπόλοιπους το δάχτυλο για το τι πρέπει να κάνουν και ρίξουν μια ματιά στον καθρέφτη τους.

Αν το πράξουν, αυτός δεν θα ραγίσει από την ασχήμια αλλά από την υποκρισία τους. Γιατί είναι, για παράδειγμα, θεωρητικώς ορθό πως οι συμφωνίες πρέπει να τηρούνται, όπως διαμήνυσε για μια ακόμα φορά ο υπουργός Οικονομικών της Γερμανίας, ωστόσο αυτό ισχύει για όλους. Ούτε το Βερολίνο τηρεί πιστά τις ευρωπαϊκές συνθήκες, μολονότι αυτό είναι που τις επέβαλε, ούτε βεβαίως κάνει η γερμανική ελίτ μπίζνες δίχως λαδώματα. Γιατί και η διαφάνεια κανόνας είναι που πρέπει να τηρείται από όλους για να μην χαρακτηρίζονται ορισμένοι και δικαίως γραμματείς και φαρισαίοι...

Πέρασε μια εβδομάδα από το Brexit, αλλά το ευρωπαϊκό διευθυντήριο έχει εκλάβει πολύ διαφορετικά το χαστούκι με το οποίο το "φιλοδώρησαν" οι Βρετανοί από ό,τι θα όφειλε. Αν εκτιμά πως η λύση είναι η ακόμα αυστηρότερη δημοσιονομική πειθαρχία ας μας το πει ξεκάθαρα ότι προετοιμάζει την έξοδο κι άλλων κρατών-μελών, ανάμεσά τους και της Ελλάδας, από την Ε.Ε. στο όνομα μιας μικρής αλλά ευέλικτης Ευρώπης. Την ίδια ώρα, μάλιστα, στα ανατολικά σύνορα της Γηραιάς όνομα και πράγμα Ηπείρου πυκνώνει ο αριθμός των μεραρχιών που τίθενται απέναντι στο "σκιάχτρο" τής Ρωσίας που έχουν δημιουργήσει ορισμένοι στην αναζήτηση νέων εχθρών. Είναι, όμως, πιο πιθανό η Μόσχα να χτυπήσει τώρα την Πολωνία από όσο ήταν πριν το ΝΑΤΟ την περικυκλώσει με τα στρατεύματά του. Σε μια κρίση υπολανθάνουσας αυτογνωσίας η Γερμανίδα καγκελάριος παραδέχθηκε ότι δεν θα πρέπει να θεωρούμε δεδομένη την ειρήνη στην Ευρώπη. Ξέχασε, όμως, να προσθέσει κι ένα "εξαιτίας μου" για να θέσει το πρόβλημα πιο ολοκληρωμένα...

Το ερώτημα βρίσκεται στο στόμα των περισσότερων Ελλήνων: "Πότε θα τελειώσει αυτό το μαρτύριο"; Κι αυτό συμπυκνώνει με τον καλύτερο τρόπο την απελπισία ενός λαού ο οποίος έχει καταδικαστεί σε αιώνια λιτότητα γιατί υπέκυψε κάποια στιγμή στα θέλγητρα της καπιταλιστικής φούσκας. Πόσα μαστιγώματα είναι αρκετά για τιμωρία; Πόσο χαμηλά πρέπει να πέσει η σύνταξη για να θεωρηθεί πως δεν καλύπτει το στοιχειώδες όριο επιβίωσης; Πόσα λουκέτα ακόμα πρέπει να μπουν στην αγορά, πόσοι νέοι να φύγουν στο εξωτερικό, πόσοι επιπλέον να νοσηλευτούν σε ψυχιατρικές κλινικές ή να αυτοκτονήσουν; Πόσο σκληρός θα είναι ο ιστορικός τού μέλλοντος με Μέρκελ-Σόιμπλε όταν έρθει η ώρα να αποτιμήσει την εποχή μας, η οποία οδεύει δίχως φρένο προς ένα Γ' Παγκόσμιο Πόλεμο γιατί η γερμανική ηγεσία δεν ανέχεται, για παράδειγμα, δημόσιο χρέος πάνω από το 60% του ΑΕΠ, λες και τυχόν υπέρβαση αυτού του τεχνητού ορίου θα προκαλέσει από μόνη της τον όλεθρο. Το χρέος τής Ελλάδας, βεβαίως, που πάει ολοταχώς για το 200% ο Β. Σόιμπλε το θεωρεί βιώσιμο. "Ωρέ που πάμε ρε, ωρέ πού πάμε", που θα έλεγε κι ο Βασίλης Αυλωνίτης...