Το Euro μικρογραφία μιας Ευρώπης που διαλύεται...

"Οι ξένοι είναι κακοί εκτός αν παίζουν στην ομάδα μας". Αυτό το συμπέρασμα βγαίνει αβίαστα από τις πρώτες ημέρες διεγαγωγής τού ευρωπαϊκού πρωταθλήματος ποδοσφαίρου, το οποίο αποτελεί μικρογραφία των σοβαρών προβλημάτων που αντιμετωπίζει η Ευρώπη και τα οποία κινδυνεύουν να τη διαλύσουν. Οι αλβανοί υψώνουν πανό για γενοκτονία των τσάμηδων, των συνεργατών δηλαδή των ναζί, ενώ οι άγγλοι και οι ρώσοι έκαναν γυαλιά καρφιά τη Μασσαλία, θολωμένοι όχι μόνο από το αλκοόλ αλλά κι από την ψευδαίσθηση πως το ένα από τα δύο έθνη είναι ανώτερο από το άλλο...

Την ίδια ώρα, στα απαντωτά δημοψηφίσματά τους οι ελβετοί αρνούνται την ενσωμάτωση στους μετανάστες και στους πρόσφυγες, τους οποίους ωστόσο χειροκροτούν στο γήπεδο όταν αγωνίζονται με την εθνική τους ομάδα. Και κάπως έτσι η Μεγάλη Βρετανία σε λίγες ημέρες μπορεί να είναι εκτός Ευρωπαϊκής Ενωσης, στην κεντροανατολική Ευρώπη και στην πάλαι ποτέ σοσιαλδημοκρατική Σκανδιναβία θεριεύει η ακροδεξιά, ενώ στη Γαλλία η Μ. Λε Πεν ετοιμάζει το προεδρικό της κοστούμι...

Δυστυχώς, όμως, η Ευρώπη δεν είναι η μοναδική ήπειρος όπου η παράνοια θριαμβεύει απέναντι στη λογική. Στις ΗΠΑ οι τζιχαντιστές σκότωσαν καμιά πενηνταριά άτομα γιατί είχαν το "θράσος" να είναι αμερικανοί κι ομοφυλόφιλοι, την ίδια στιγμή βεβαίως κατά την οποία στη Μέση Ανατολή και στην Αφρική μαίνονται οι πόλεμοι στη Συρία και στη Λιβύη αντιστοίχως. Κι όλα αυτά γιατί εν έτει 2016 αρνούμαστε ακόμα να εξελιχθούμε όσο θα έπρεπε από την εποχή που κατοικούσαμε στις σπηλιές...

Κι αν δεν με πιστεύετε, ρωτήστε και τραγελαφικούς μητροπολίτες, όπως ο Αμβρόσιος, ο Σεραφείμ κι ο Ανθιμος, οι οποίοι στο όνομα του Ιησού εκβάλουν έναν δίχως τέλος εμετό για εκείνους οι οποίοι δεν ταυτίζονται με το φονταμενταλισμό τους. Πώς, επομένως, να μην έχουμε ανάγκη από πεφωτισμένες πολιτικές ηγεσίες, οι οποίες θα τραβούν από το χέρι ανώριμες κοινωνίες προκειμένου να τις περάσουν από το μεσαίωνα στον 21ο αιώνα;...

Η Ελευθερία και η Δημοκρατία δεν είναι εχθροί τής ασφάλειας των λαών. Αντιθέτως, είναι οι μοναδικοί σύμμαχοι που έχουμε απέναντι στη μισαλλοδοξία και στην τυφλή βία. Αν όλοι οι άνθρωποι ήταν ελεύθεροι και μπορούσαν να συμμετέχουν στη λήψη αποφάσεων περισσότερες από μία φορά κάθε τέσσερα χρόνια οι κοινωνίες μας θα είχαν αποφύγει πολλές από τις παθογένειες από τις οποίες υποφέρουν σήμερα. Κι αυτό ισχύει και για το εκπαιδευτικό μας σύστημα, το οποίο έχει μείνει προσκολλημένο σε αντιλήψεις και πρακτικές οι οποίες κάθε άλλο παρά ευνοούν τους χαρισματικούς να ξεχωρίσουν από τους μέτριους, μολονότι οι ψευδομεταρρυθμιστές υποτίθεται πως τάσσονται υπέρ τής αριστείας.

Κανένας από τους τελευταίους δεν θα βρισκόταν σήμερα στο πολιτικό προσκήνιο αν από τα σχολεία και τα πανεπιστήμιά μας έβγαιναν πολίτες κι όχι μελλοντικοί κομματικοί πελάτες. Επομένως είναι κάτι παραπάνω από απαραίτητο να λάβουν σάρκα κι οστά τόσο η εκπαιδευτική όσο και η συνταγματική μεταρρύθμιση, οι οποίες δεν είναι απλώς επικοινωνιακή διέξοδος από τα οικονομικά προβλήματα της καθημερινότητας. Αποτελούν ίσως τον κορυφαίο όρο για να μην ξαναζήσει ποτέ αυτή η χώρα μνημόνια και διεθνή επιτροπεία. Κι ας προκαλούν όλα αυτά δυσανεξία στους κάθε είδους οπισθοδρομικούς...