Ετούτος δω ο λαός δε γονατίζει παρά μονάχα μπροστά στους παπάδες και στους καραβανάδες του...

Ας ξεκινήσουμε από το αυτονόητο, το αντίθετο του οποίου λέγεται φασισμός: δεν είναι όλοι οι δικαστές λαμόγια, όπως δεν είναι όλοι οι δημοσιογράφοι αλήτες και ρουφιάνοι ή όλοι οι πολιτικοί ψεύτες. Το πρόβλημα, ωστόσο, ξεκινά όταν οι περισσότεροι ή, έστω, αρκετοί ανάμεσά τους δεν τιμούν το επάγγελμα-λειτούργημα που επιτελούν. Και το πρόβλημα γίνεται ακόμα μεγαλύτερο όταν αυτό όχι μόνο δεν αναγνωρίζεται από το εκάστοτε συνδικαλιστικό σωματείο ως παθογένεια που χρήζει διόρθωσης αλλά, αντιθέτως, οι εργατοπατέρες επιτίθεται σε εκείνους που επισημαίνουν πως ο βασιλιάς είναι γυμνός. Δεν μπορώ, για παράδειγμα, να σας δώσω έναν αριθμό για το πόσοι δικαστικοί είναι επίορκοι, πολύ φοβάμαι ωστόσο πως είναι περισσότεροι από αυτούς που είναι σε θέση να ανεχθεί η Δημοκρατία μας. Κι ανάμεσά τους δεν είναι λιγότερο αθώοι εκείνοι που τους κάνουν πλάτες αντί να λένε τα σύκα σύκα και τη σκάφη σκάφη...

Στο δικαστικό σώμα έχει συσσωρευτεί πολλή σαπίλα. Οι κάθε λογής νταβατζήδες του, ωστόσο, προσβλήθηκαν γιατί ο Παύλος Πολάκης δεν κρύφτηκε πίσω από το δάχτυλό του και μίλησε καθαρά και ξάστερα γι' αυτό. Ο αναπληρωτής υπουργός Υγείας είναι αλήθεια πως δεν μιλά με τον αστικό καθωσπρεπισμό που ορισμένοι  θα περίμεναν από κάποιον με υπουργικό αξίωμα. Είναι οι ίδιοι που ενοχλούνται όταν ακούνε τον Αλέξη Τσίπρα και τους υπουργούς του να κάνουν λόγο περί ταξικής πολιτικής τής κυβέρνησης την ίδια ώρα, βεβαίως, που την κατηγορούν πως πλήττει κυρίως τα μεσαία και χαμηλά εισοδήματα. Ας αφήσουμε, ωστόσο, τα παράδοξα κι ας επικεντρωθούμε στην ουσία: οι καθαροί δικαστές θα έπρεπε να βρίσκονται στην πρωτοπορία τής αυτοκάθαρσης του χώρου τους. Όσο, όμως, την καθυστερούν τόσο πιο πολύ συνένοχοι στο έγκλημα γίνονται, με ό,τι κι αν σημαίνει αυτό και για τη δική τους ηθική ακεραιότητα...

Κι όλα αυτά στο όνομα της υπεράσπισης του καταρρέοντος συστήματος της διαπλοκής, που άλωσε το δημόσιο ταμείο και περιουσία και το οποίο αναζητά σήμερα ματαίως μια σανίδα σωτηρίας με τη συνδρομή μιας περιθωριακής μάζας νεοφιλελεύθερων-μικροαστών. Δεν τη βρίσκει, ωστόσο, πουθενά εξού και ξεφυτρώνουν σιγά σιγά άρθρα στο διαπλεκόμενο Τύπο το νόημα των οποίων είναι "θα πρέπει να υποστούμε τον Αλέξη Τσίπρα για πολύ καιρό ακόμα". Η μεγάλη τους αμηχανία είναι ευδιάκριτη και στο θέμα τής αλλαγής τού εκλογικού νόμου. Οι ίδιοι που μέχρι πρότινος λοιδορούσαν τον πρωθυπουργό γιατί είχε "λησμονήσει" το πάγιο αίτημα της Αριστεράς για απλή αναλογική και πως θέλει να κυβερνά μόνος του, τώρα τον μέμφονται γιατί την προτείνει με κάποιες δικλείδες ασφαλείας-ένα μικρότερο από το σημερινό μπόνους για το πρώτο κόμμα- για το ότι θα προκύπτουν κυβερνήσεις συνεργασίας κι όχι ακυβερνησία. Το προτείνει, μάλιστα, σε μια περίοδο κατά την οποία δεν αναμένονται σύντομα εκλογές...

Προφανώς και δεν λείπουν οι κομματικές σκοπιμότητες πίσω από την πρόταση Τσίπρα, αλλά  έτσι κι αλλιώς, αν θυμάμαι καλά, είναι οι αυτοδύναμες κυβερνήσεις που χρεοκόπησαν τη χώρα. Γι' αυτό, πέρα και ίσως πάνω από την οικονομική ανασυγκρότηση της χώρας είναι απαραίτητη η θεσμική ανασύστασή της, στόχος ο οποίος πάντως δεν υπηρετείται από τις γονυκλισίες τού ανώτατου πολιτειακού άρχοντα μπροστά στους παπάδες και στους καραβανάδες, που θυμίζουν άλλες δραματικές εποχές για το έθνος. Η Ελλάδα στην ουσία έχει ανάγκη κάτι παραπάνω από μια μετριοπαθή ή και ριζοσπαστική συνταγματική αναθεώρηση, από το αν π.χ. ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας θα εκλέγεται απευθείας από το λαό...

Χρειάζεται ένα νέο Καταστατικό Χάρτη, ο οποίος για παράδειγμα θα συγκεκριμενοποιεί το διαχωρισμό κράτους-εκκλησίας με την απάλειψη της επικρατούσας θρησκείας από τις διατάξεις του-το Σύνταγμα δεν είναι ΕΛΣΤΑΤ, σε διαφορετική περίπτωση ας αναγράφει και το ότι ο Ολυμπιακός είναι η επικρατούσα ομάδα στη χώρα- και τη διδασκαλία επί ίσοις όροις όλων των δογμάτων στο σχολείο, ενώ θα εισαγάγει περισσότερες αμεσοδημοκρατικές-δημοψηφισματικές διαδικασίες. Ενδεχομένως όλα αυτά να διαβάζονται ως επαναστατικά και σίγουρα συγκρούονται με κατεστημένες αντιλήψεις, αλλά ποιος είπε πως οι επαναστάσεις πραγματοποιούνται μόνο με τα όπλα και το αίμα; Μερικές φορές αρκεί "απλώς και μόνο" να έρχεσαι αντιμέτωπος με το πολιτικό κόστος για να σε γράψουν με χρυσά γράμματα τα βιβλία τής Ιστορίας...