Το κλείσιμο του ματιού σε Εξάρχεια-Ρουβίκωνα ό,τι απόμεινε από τον αριστερό ΣΥΡΙΖΑ

Ήταν λίγο μετά από τα Δεκεμβριανά του 2008 όταν έτυχε να περιμένω στο φουαγιέ θεάτρου μαζί με τον Αλ. Τσίπρα για να ξεκινήσει μια παράσταση, όταν ο τότε πρόεδρος του Συνασπισμού δέχθηκε λεκτική επίθεση από καθώς πρέπει κυρία με αφορμή τα έκτροπα που είχαν προηγηθεί. Εκείνος, ως γνήσιος πολιτικάντης που δεν θέλει να στενοχωρεί κανέναν, έμεινε βουβός, ωστόσο έκρινα σκόπιμο να υπερασπιστώ όχι τον ίδιο αλλά τη νεολαία που δεν κάθεται στον καναπέ, αλλά θέλει να πάρει την κατάσταση στα χέρια της. Και με αυτό δεν εννοούσα ούτε εννοώ σήμερα τους γνωστούς άγνωστους μπαχαλάκηδες που κάνουν άνω κάτω την Αθήνα με την πρώτη ευκαιρία, αλλά τους νέους με φλόγα μέσα τους που δεν μπορεί να δαμαστεί από την όποια εξουσία...

Στη δημοκρατία, ωστόσο, υπάρχουν κι όρια στην ατομική ελευθερία, ιδίως όταν έχουμε να κάνουμε με πράξεις βίας. Καμία αντίδραση απέναντι στο σύστημα δεν δικαιολογεί, για παράδειγμα, να πετάς στα τυφλά μια ναυτική χειροβομβίδα σε κατοικημένη περιοχή, πολλώ δε μάλλον να τραυματίζεις ενδεχομένως και θανάσιμα έναν πολίτη, όπως συνέβη τις προάλλες στα Εξάρχεια...

Κι όσα στατιστικά στοιχεία κι αν προσκομίσει ο Αλ. Τσίπρας για τη μείωση της εγκληματικότητας και στη συγκεκριμένη περιοχή, τα οποία δεν έχω λόγο να αμφισβητήσω, τίποτα δεν μπορεί να δικαιολογήσει το "έθιμο" των επεισοδίων μετά από την πορεία τού Πολυτεχνείου ή οποιαδήποτε άλλη μεγάλη πορεία. Να ήταν κάποιος λαϊκός ξεσηκωμός ώστε η αστυνομία και η πολιτική της ηγεσία να μην μπορούν να συλλάβουν τους πάντες να το καταλάβω. Αφήστε που θα δικαιολογούσα και τον ίδιο το λαϊκό ξεσηκωμό. Αλίμονο όμως, μιλάμε κάθε φορά για 300 ψευδοαναρχικούς που ασχημονούν στο όνομα μιας πολύ προσωπικής τους αντίληψης για το τι σημαίνει Αριστερά...

Φυσικά και τα Εξάρχεια και οι μπαχαλάκηδες δεν άνθισαν επί ΣΥΡΙΖΑ. Ίσα ίσα, που αυτά τα φαινόμενα έχουν περιοριστεί πολύ στις ημέρες μας, ιδίως αν τα συγκρίνουμε με τα όσα συνέβαιναν τη μνημονιακή περίοδο ΠΑΣΟΚ- ΝΔ. Αυτή η κυβέρνηση, ωστόσο, έχει ένα λόγο παραπάνω να τα εξαλείψει, αφού το κόμμα που κυβερνά, κουβαλά επί χρόνια τη ρετσινιά τού υποστηρικτή των μπαχαλάκηδων, αλλά κι οργανώσεων τύπου Ρουβίκωνα που θεωρούν πως αντικαθιστούν το κράτος δικαίου με ακτιβιστικές ενέργειες που προσφέρονται για ωραία πλάνα δίχως όμως ουσία...

Τόσο πολύ, όμως, φοβάται ο Αλ. Τσίπρας την αντίδραση κάποιων στελεχών του που πράγματι βλέπουν με θετικό μάτι αυτούς τους δήθεν Ρομπέν των Δασών του γλυκού νερού; Είναι αστείο αν προσπαθεί ακόμα να περισώσει ό,τι θυμίζει πάνω του Αριστερά με το να εθελοτυφλεί μπροστά σε αυτά τα φαινόμενα ή με το να μην φορά γραβάτα την ίδια ώρα που καταθέτει νέο προϋπολογισμό λιτότητας για τα απομεινάρια τής μεσαίας τάξης...