Καμμένο χαρτί...

Εδώ κι αρκετό καιρό πλέον η κυβερνητική συνεργασία ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ μοιάζει περισσότερο με βαρίδι για την άσκηση αριστερών πολιτικών, τουλάχιστον σε κοινωνικά ζητήματα, παρά ωφελεί τη χώρα. Η βάση δημιουργίας της το 2015 ήταν το σκίσιμο των μνημονίων και η πάταξη της διαφθοράς, η οποία ταυτιζόταν με το μέχρι τότε κατεστημένο...

Η σημερινή κυβέρνηση, ωστόσο, έχει ήδη ψηφίσει τα δικά της μνημόνια, τα οποία δένουν τη χώρα μέχρι και το 2020, ενώ όσον αφορά το κατεστημένο είναι αλήθεια ότι αυτό που υπήρχε μέχρι το 2015 μοιάζει ξεδοντιασμένο, αλλά στην θέση του δημιουργείται νέο με τα ίδια χαρακτηριστικά με αυτό που διαλύθηκε. Αφήστε που σημαντικό κομμάτι τού μεγάλου κεφαλαίου έχει μείνει ανέγγιχτο. Αλήθεια, τι έγινε, για παράδειγμα, με τη δίκαιη φορολόγηση των εφοπλιστών;...

Δεν ξέρω πόσο ένοχος ή αθώος είναι ο Π. Καμμένος για την περίπτωση του μεσάζοντα στα εξοπλιστικά. Προσωπικώς τίποτα από τα δύο δεν θα με εξέπληττε. Δεν είναι, ωστόσο, η σκανδαλολογία που κάνει τη συγκυβέρνηση παρωχημένη, αλλά η ίδια η νεοδιαμορφωμένη πολιτική πραγματικότητα...

Είναι θεμιτό ο Αλ. Τσίπρας να ζητά από την κεντροαριστερά να απαλλαγεί από τα βαρίδια του παρελθόντος της και να αποφασίσει αν θέλει να στραφεί προς την Αριστερά ή προς τη δεξιά. Οφείλει, όμως, κι εκείνος να προχωρήσει σε κάποιες παραχωρήσεις αν επιθυμεί τη συνεργασία μαζί της και, μάλιστα, όχι με όρους προεκλογικούς αλλά στρατηγικής συνεργασίας. Σε αυτό το πλαίσιο δεν είναι δυνατό να εμφανίζεται συνεχώς ως όμηρος του υπουργού Άμυνας σε σημείο να τον υπερασπίζεται με τη φυσική του παρουσία ακόμα και σε επίκαιρη επερώτηση που δεν αφορά τον πρωθυπουργό...

Ο Αλ. Τσίπρας βραβεύεται σήμερα στο Παρίσι για το πολιτικό του σθένος. Αν αυτή η βράβευση λάμβανε χώρα το 2015, τότε θα στηριζόταν σε πραγματικά περιστατικά. Τώρα περισσότερο μοιάζει με αναμνηστική γιορτή τού ποιος θα μπορούσε να είχε γίνει αν δεν αποφάσιζε να μετατρέψει μια τακτική υποχώρηση σε στρατηγική...

Όπως έχει διαμορφωθεί η κατάσταση, η πρώτη φορά Αριστερά οδηγείται σε εκλογική ήττα, το μέγεθος της οποίας θα εξαρτηθεί από την οικονομική θέση των μικρομεσαίων πολιτών όταν στηθούν οι κάλπες. Πιθανόν να μην υπογραφεί νέο μνημόνιο το καλοκαίρι τού 2018, οι πληγές ωστόσο από αυτά που έχουν ήδη υπογραφεί είναι τόσο βαθιές ώστε πολύ φοβάμαι πως δεν θα επουλωθούν ούτε σε μια δεκαετία. Γι' αυτό κι ο λαός και η ιστορία πολύ δύσκολα θα καταχωρίσουν τον Αλ. Τσίπρα στους ελευθερωτές του κι όχι στους δυνάστες του που τον εξαπάτησαν...