Η διπλωματία δεν είναι μπάσκετ για να πρέπει να χάσει κάποιος...

Η Συμφωνία των Πρεσπών, όπως οποιαδήποτε διακρατική συμφωνία, θα κριθεί στην πράξη. Σε αυτό το πλαίσιο, μπορεί ο οποιοσδήποτε σήμερα να εικάζει πως θα φέρει ακόμα και τον Αρμαγεδδώνα. Ξέρετε, όμως, γιατί είμαι αισιόδοξος για την καλή εφαρμογή της και πως θα αποτρέψει την επιστροφή τού αλυτρωτισμού και της παραχάραξης της Ιστορίας; Γιατί καμία από τις δύο πλευρές δεν βγαίνει ηττημένη από αυτή, αφού τόσο η Ελλάδα όσο και η Βόρεια Μακεδονία μόνο να κερδίσουν έχουν σε πολιτική σταθερότητα και σε οικονομική ανάπτυξη, και γιατί επιτεύχθηκε σε κλίμα αμοιβαίας κατανόησης των πολιτικών δυσκολιών σε κάθε χώρα...

Οι Πρέσπες θα περάσουν από τη Βουλή, οι εντάσεις θα κοπάσουν και τότε ενδεχομένως να αντιληφθούμε ότι η διπλωματία δεν είναι απαραιτήτως ένα παιχνίδι μπάσκετ στο οποίο κάποιος πρέπει οπωσδήποτε να χάσει κι ο άλλος να κερδίσει. Μπορούν να κερδίσουν και οι δύο και γι' αυτό είναι προτιμότερο σε μια διεθνή συμφωνία να μην επιβάλλονται όροι, αλλά να συνομολογούνται...

Η Συμφωνία των Σεβρών ήταν προφανώς καλύτερη από των Πρεσπών αφού δημιουργούσε την Ελλάδα των δύο ηπείρων και των πέντε θαλασσών. Δεν εφαρμόστηκε, όμως, ποτέ και γιατί επιβλήθηκε στην καταρρέουσα Οθωμανική Αυτοκρατορία. Αφήστε που και τότε οι μισοί Έλληνες προτιμούσαν τη "μικρή πλην έντιμη Ελλάδα"...

Η Συμφωνία των Πρεσπών απαγορεύει, στην ουσία, τους εθνικισμούς. Το αν αυτοί, ωστόσο, θα αναβιώσουν στο μέλλον ή αν θα μπουν οριστικώς στο χρονοντούλαπο της Ιστορίας δεν μπορεί να το διασφαλίσει κανένα κομμάτι χαρτιού, όσοι κι αν το ψηφίσουν και στις δύο χώρες. Γι' αυτό και οι Πρέσπες πρέπει να ιδωθούν ως η αφετηρία μιας διαδρομής που θα φέρει εγγύτερα την Ελλάδα με τη Βόρεια Μακεδονία και η οποία δεν έχει χρονικό ορίζοντα λήξης. Οι φιλίες δοκιμάζονται στην αιωνιότητα, πολλώ δε μάλλον αυτές που ξεκίνησαν από αχρείαστη εχθρότητα...