Πώς η ανάγκη γίνεται προοδευτικό μέτωπο...

Όταν το ΠΑΣΟΚ τού Ανδρ. Παπανδρέου κι αργότερα του Κ. Σημίτη και του Γ. Παπανδρέου ήταν στριμωγμένο στα σκοινιά αναζητούσε σωσίβιο στην Αριστερά, την οποία λησμονούσε όταν βρισκόταν καβάλα στο κύμα. Το αντίστροφο ισχύει τα τελευταία χρόνια. Όταν ο ΣΥΡΙΖΑ όδευε προς την εξουσία, και ιδίως κατά τον πρώτο χρόνο άσκησής της, αντιμετώπιζε με περιφρόνηση το ΠΑΣΟΚ ως το κόμμα- σύμβολο της διεφθαρμένης και χρεοκοπημένης μεταπολίτευσης. Τώρα, όμως, που έρχεται δεύτερος και καταϊδρωμένος κι έχει χωρίσει τους δρόμους του με τον Π. Καμμένο ο Αλ. Τσίπρας θυμήθηκε πως, στην θεωρία τουλάχιστον, ΣΥΡΙΖΑ, ΚΙΝΑΛ και Ποτάμι βρίσκονται πιο κοντά από όσο υποστήριζε ο ίδιος τα προηγούμενα χρόνια που δεν τους είχε ανάγκη...

Το ότι οι πασοκογενείς που έχουν ενταχθεί στο ΣΥΡΙΖΑ ή τα στελέχη τού ΚΙΝΑΛ με τα οποία θέλει να συνεργαστεί ο πρωθυπουργός την επόμενη ημέρα δεν είναι- στη συντριπτική τους πλειονότητα τουλάχιστον- λαμόγια δεν με καθησυχάζει. Κι αυτό γιατί η εντιμότητα είναι προαπαιτούμενο και μόνο για έναν πολιτικό κι όχι προτέρημα από μόνο του...

Ούτε είναι, επίσης, προς όφελος του χτισίματος της μεταμνημονιακής Ελλάδας αυτό να γίνει με υλικά τού παρελθόντος, ακόμα κι αν κάποια από αυτά αποδείχθηκαν χρήσιμα ή και διαχρονικά. Η νέα Ελλάδα είτε θα χτιστεί από τους νέους ανθρώπους είτε θα είναι απλώς μια κόπια τής παλιάς, με ό,τι συνεπάγεται το τελευταίο για το μέλλον μας...

Από την άλλη, ωστόσο, η πολιτική οφείλει να προσαρμόζεται στην πραγματικότητα κι αυτήν τη στιγμή προέχει η πολιτική ήττα Μητσοτάκη, η οποία είναι στρατηγικής σημασίας για τη χώρα. Η πολυδιαφημισμένη σύμπηξη προοδευτικού μετώπου μπορεί να μην είναι τόσο θελκτική όσο παρουσιάζεται από τους άμεσα ενδιαφερόμενους, είναι ωστόσο πολύ καλύτερη επιλογή από τον ακροδεξιό νεοφιλελευθερισμό τής ΝΔ. Σε αυτό το πλαίσιο, η Συμφωνία των Πρεσπών αποδεικνύεται όχι μόνο μία από τις σημαντικότερες παρακαταθήκες τού πρωθυπουργού Τσίπρα, αλλά και συγκολλητικός παράγοντας για το αριστερό, κεντροαριστερό και μη κομματικοποιημένο ακροατήριο που δεν μπορεί να αποδεχθεί το λαϊκισμό Γεννηματά στο συγκεκριμένο θέμα, ενώ αντιθέτως βλέπει τον Αλ. Τσίπρα ως τον κατ' εξοχήν εκπρόσωπο των συμφερόντων κι αντιλήψεών του σε μια σειρά κομβικών ζητημάτων...