Ο ορισμός τού λούμπεν: να αγωνίζεσαι για ένα όνομα αλλά όχι για τη ζωή σου...

Δεν συμμετείχα στα πρόσφατα συλλαλητήρια για το Μακεδονικό. Δεν το έπραξα όχι μόνο γιατί στηρίζω τη Συμφωνία των Πρεσπών ή γιατί δεν έχω πρόβλημα με ένα άλλο κράτος να χρησιμοποιεί τη λέξη "Μακεδονία" στην ονομασία του, αλλά και γιατί μου ήταν αποκρουστική η πλειονότητα τουλάχιστον του συρφετού που μαζεύτηκε για να υπερασπιστεί υποτίθεται την εδαφική μας κυριαρχία, αυτοπροβάλλοντας στην ουσία τον εθνικό του κομπλεξισμό, που καλύπτεται πίσω από τον εθνικισμό. Δεν είχα καμία δουλειά να προσμετρηθώ με ανθρώπους που είχαν ντυθεί σαν να πήγαιναν στο καρναβάλι τής Πάτρας και με τους κομματικούς πάτρωνές τους, οι οποίοι κρύβουν την ανικανότητα ή και διαφθορά τους πουλώντας πατριωτισμό στους αδαείς. Πώς θα μπορούσα, άλλωστε, να ξεπλύνω τη ντροπή να φωτογραφιζόμουν δίπλα στους γεωργιάδηδες, στους βορίδηδες και στους λοιπούς χρυσαυγίτες;...

Δεν ήταν όλοι όσοι συμμετείχαν στα συλλαλητήρια ακροδεξιοί και λαϊκιστές. Αρκετοί, όμως, από αυτούς που συμμετείχαν και οι οποίοι βγήκαν στους δρόμους "για μια Ελένη, για ένα πουκάμισο αδειανό" τη μνημονιακή δεκαετία δεν έβγαλαν άχνα για την οικονομική τραγωδία που χτύπησε τη χώρα και η οποία επηρέασε και θα επηρεάζει τη ζωή μας πολύ περισσότερο από το αν οι βόρειοι γείτονές μας λέγονται Βόρεια Μακεδονία ή οτιδήποτε άλλο. Όλοι αυτοί ανήκουν στο λούμπεν προλεταριάτο ή πρεκαριάτο που αδυνατεί να ιεραρχήσει σωστά τις αιτίες των δεινών του και γι' αυτό είναι καταδικασμένο να ακολουθεί σημαίες λαοπλάνων που χτίζουν την πολιτική τους επιβίωση πάνω σε ένα συναισθηματισμό που προδίδει ανασφάλεια. Αλίμονο αν ένα όνομα είναι η ψυχή μας κι όχι η ταξική αφύπνιση απέναντι σε αυτούς που μας νανουρίζουν με πατρίδα, θρησκεία και οικογένεια, έννοιες ιερές που όμως οι ίδιοι έχουν γραμμένες στα παλαιότερα των υποδημάτων τους...

Η αναβίωση του Μακεδονικού λειτούργησε ως αφορμή για να έλθουν ξανά στο προσκήνιο σκοταδιστικές δυνάμεις που αντιμετωπίζουν ως προδοτική οποιαδήποτε κίνηση που βοηθά στην εμπέδωση της ειρήνης στην περιοχή. Η Συμφωνία των Πρεσπών δεν θα κριθεί από το αν ο Ζ. Ζάεφ θα αποκαλεί τη χώρα του Μακεδονία ή Βόρεια Μακεδονία, αλλά κυρίως από το αν οι δικλείδες ασφαλείας που περιλαμβάνονται σε αυτή για την αντιμετώπιση του αλυτρωτισμού και την θέση διαχωριστικών ιστορικών γραμμών ανάμεσα στον αρχαίο ελληνικό πολιτισμό και στο σλαβισμό θα αποδειχθούν ικανές να αποτρέψουν μελλοντικές εθνικιστικές εξάρσεις. Σε αυτό το πλαίσιο, η πολιτική βούληση και των δύο πλευρών να συνεργάζονται σε όλους τους τομείς αντί να αναζητούν δικαιολογίες για να μαλώνουν, συνιστά το σημαντικότερο στοίχημα των Πρεσπών...