Είμαι με την Ελλάδα τού Τσιτσιπά, όχι με την Ελλάδα τού Σαμαρά...

Με αφορμή τις πρόσφατες διακρίσεις, σε διαφορετικούς τομείς, του Γιώργου Λάνθιμου, του Στέφανου Τσιτσιπά και του Γιάννη Αντετοκούνμπο και σε συνδυασμό με όσα ειπώθηκαν τις τελευταίες ημέρες στη Βουλή για τη Συμφωνία των Πρεσπών αναρωτιέμαι αν δικαιούμαστε ως έθνος να οικειοποιούμαστε τις επιτυχίες ανθρώπων που τα καταφέρνουν μακριά από τον εθνικό κορμό και δίχως τη στήριξη μιας πολιτείας που βρίσκει αναφορές κυρίως στον κομματισμό, το νεποτισμό, το λαϊκισμό και τον εθνικισμό. Φυσικά είμαστε όλοι Έλληνες και η επιτυχία ενός άλλου Έλληνα σε διεθνές επίπεδο είναι λογικό να μας προκαλεί χαρά. Από την άλλη, ωστόσο, αρνούμαστε να αντιληφθούμε ότι αυτές οι επιτυχίες καλλιεργήθηκαν σε ένα περιβάλλον όπου ο μικροκομματισμός, η κουτοπονηριά, ο ωχαδερφισμός κι ο φθόνος δεν έχουν θέση...

Όποιος είχε το ηθικό σθένος ή την επαγγελματική διαστροφή να παρακολουθήσει τη διαδικασία για την κύρωση της Συμφωνίας κι έπαιρνε στα σοβαρά τους περισσότερους από τους βουλευτές που καταψήφισαν θα πίστευε ότι με τις Πρέσπες η Ελλάδα παραχωρεί την εδαφική επικράτεια της ελληνικής Μακεδονίας στη Βόρεια Μακεδονία μαζί με όλα τα συμπαρομαρτούντα. Μίλησαν σαν να μην υπάρχει ένας ολόκληρος πλανήτης που εδώ και πάνω από 25 χρόνια αναγνωρίζει τους βόρειους γείτονές μας ως Δημοκρατία της Μακεδονίας και ήρθε ξαφνικά η εθνομηδενιστική Αριστερά να τους το παραχωρήσει. Η Συμφωνία των Πρεσπών δεν είναι τέλεια για όσους επιδιώκουν διαχρονικά σύνθετη ονομασία με γεωγραφικό προσδιορισμό, αλλά η εμμονή σε λεπτομέρειες προκειμένου να στρουθοκαμηλίζουμε δεν συνιστά πατριωτισμό αλλά είτε εθνικό κομπλεξισμό είτε εθνικισμό είτε και τα δύο...

Το αντίθετο της Συμφωνίας των Πρεσπών δεν είναι μια καλύτερη συμφωνία, αλλά η μη συμφωνία, η οποία θα διαιωνίσει το σημερινό στάτους κβο, δηλαδή την οριστική κατοχύρωση της "Δημοκρατίας της Μακεδονίας". Η Ιστορία έχει αποδείξει, με χαρακτηριστικότερο πρόσφατο παράδειγμα το Κυπριακό, ότι το επόμενο σχέδιο λύσης, αν θεωρήσουμε πως θα υπάρξει στην περίπτωση του Μακεδονικού, είναι χειρότερο από το προηγούμενο. Είναι καιρός, επομένως, να πάμε παρακάτω και να ασχοληθούμε με αυτό που πραγματικά έχει σημασία, το μεταμνημονιακό μοντέλο ανάπτυξης, αν θέλουμε να μην επιστρέψουμε στην εποχή των μνημονίων και σε σαμαρισμούς του τύπου "η Μακεδονία είναι μία κι ελληνική"...