Κι αν χρειαζόμασταν κάποιο παράδειγμα για το ότι αυτά τα δύο κόμματα χρεοκόπησαν τη χώρα, αυτό ήρθε με τη σύλληψη στο αεροδρόμιο προστατευόμενου μάρτυρα στο σκάνδαλο Novartis, ο οποίος υπήρξε σύμβουλος Λοβέρδου, Σαλμά και Γεωργιάδη. Γιατί κι αν ακόμα οι συγκεκριμένοι υπουργοί είναι αθώοι κι αν ακόμα η χώρα δεν χρεοκόπησε μόνο από την κακοδιαχείριση του δημόσιου χρήματος, η θεσμοθέτηση τρόπον τινά της διαφθοράς αποτέλεσε ικανή συνθήκη από μόνη της για τον εκφυλισμό τής ελληνικής κοινωνίας. Όχι, βεβαίως, πως και η διαφθορά ξεκίνησε το 1974, αλλά η μεταπολίτευση δεν φρόντισε να τελειώσει με όλες τις παθογένειες του νεοελληνικού κράτους από τη σύστασή του και γι' αυτό τα κόμματα που τη χαρακτήρισαν αποδυναμώθηκαν...
Όπως κι αν έχει, δεν μπορεί να είναι η σκανδαλολογία, όσο υπαρκτή κι αν είναι η ανάγκη για κάθαρση και διαφάνεια στο δημόσιο βίο, ο ακρογωνιαίος λίθος τής κομματικής προεκλογικής αντιπαράθεσης. Η χώρα έχει πολύ πιο επείγοντα προβλήματα από το να επικεντρώσουμε στο ποιος πολιτικός έβαλε το χέρι του στο μέλι, έστω κι αν είναι απαραίτητο να το μάθουμε, τουλάχιστον για όσους είναι εν ενεργεία. Σε μια ιδανική συνθήκη θα έλεγα πως η απονομή δικαιοσύνης συνιστά υποχρέωση της ανεξάρτητης δικαστικής εξουσίας, αλλά ακριβώς επειδή οι συνθήκες δεν είναι ιδανικές θα ζητούσα το λιγότερο δυνατό, οι τυχόν καταδίκες δηλαδή να βασιστούν σε πραγματικά στοιχεία κι όχι σε υποθέσεις, όσο κι αν αυτές προσεγγίζουν την αλήθεια. Η ασφάλεια δικαίου, άλλωστε, αποτελεί δημοκρατικό προαπαιτούμενο...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου