Με το διάλογο για την επίλυση ενός προβλήματος μπορεί να καταλήξεις σε συμφωνία ή σε διαφωνία. Όταν, όμως, δεν συνδιαλέγεσαι, τότε δεν υπάρχει περίπτωση να επιλύσεις το οτιδήποτε. Κάθε φορά που ένας Έλληνας ηγέτης συναντά τον Τούρκο ομόλογό του ακούω πως δεν είναι η κατάλληλη χρονική συγκυρία για κάτι τέτοιο γιατί η Τουρκία έχει εντείνει τις προκλήσεις. Από τότε που θυμάμαι, όμως, τον εαυτό μου η γείτονας στο εθνικό μας υποσυνείδητο το ίδιο πράττει, είτε αυτό αληθεύει πάντοτε είτε όχι. Αν, εξάλλου, δεν συζητήσεις με αυτόν που σε προκαλεί προκειμένου να ηρεμήσεις την κατάσταση πότε θα το κάνεις; Μετά από πόλεμο για να υπογράψεις ανακωχή;...
Τι κρύβεται πίσω από την εθνική μας περιχαράκωση, την άρνησή μας να αποδεχθούμε πως οι διεθνείς σχέσεις δεν είναι ένα παιχνίδι όπου είτε θα βγαίνουμε νικητές είτε ηττημένοι, αλλά πως όλοι μπορούν να κερδίζουν; Πώς θα επιλύαμε το Μακεδονικό με όρους βιωσιμότητας αν δεν κάναμε παραχωρήσεις;
Ποιος πιστεύει ότι ακόμα κι αν εκβιάζαμε στον ύψιστο βαθμό τα Σκόπια και πετυχαίναμε να τα πάρουμε όλα, μια τέτοια συμφωνία θα εφαρμοζόταν στην πράξη; Η ταπείνωση ενός λαού έχει αποδείξει η Ιστορία ότι μόνο καταστροφικές συνέπειες έχει...
Είναι δυνατό, επίσης, να λύσουμε τις διαφορές μας με την Τουρκία αν στο τραπέζι βάλουμε μόνο τις δικές μας απαιτήσεις και δεν ακούσουμε και τις δικές τους; Ποιος άνοιξε το δρόμο στη διχοτόμηση της Κύπρου με τις άγριες διώξεις σε βάρος των Τουρκοκυπρίων τη δεκαετία τού ΄60 και το χουντικό πραξικόπημα κατά τού Μακάριου;...
Σε σημαντικό βαθμό, ανεξαρτήτως αν ο αριθμός τους είναι πλειοψηφικός ή όχι, ο δημόσιος λόγος καταλαμβάνεται από ψοφοδεείς ελληναράδες οι οποίοι αναζητούν παγίδες ακόμα κι εκεί όπου δεν υπάρχουν, τρέφουν έναν έτσι κι αλλιώς ευεπηρέαστο λαό με τις δικές τους φοβίες κι αντιλαμβάνονται το εθνικό συμφέρον μόνο ως την πλήρη υποταγή όλων των άλλων κρατών σε αυτό. Το δίκιο δεν μιλά αποκλειστικώς ελληνικά. Ακόμα, όμως, κι αν μιλούσε θα ήταν προς το εθνικό μας συμφέρον να διανείμουμε μέρος του και στους άλλους, ιδίως αν αυτοί είναι γείτονες...
Αναρωτιέμαι, για παράδειγμα, τι είναι εθνικώς επωφελέστερο, να πολεμήσουμε- με όλες τις συνέπειες που έχει ένας πόλεμος- με την Τουρκία για την ΑΟΖ και τη συνακόλουθη έρευνα για υδρογονάνθρακες ή να επενδύσουμε μαζί και να παραχωρήσουμε μέρος των ωφελημάτων στους γείτονες, αναγνωρίζοντας και την αδικία να περιορίζουμε τη δική τους ΑΟΖ χάρη στο Καστελόριζο, το οποίο είναι αποκομμένο από τον εθνικό μας κορμό; Είναι άραγε η αδράνεια ή ο πόλεμος περισσότερο πατριωτική επιλογή από το να πλουτίσουμε παρέα με τους Τούρκους;...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου