Να πανηγυρίζει το ΚΙΝΑΛ αν μπει στη Βουλή...

Η επιστροφή στην κανονικότητα φέρνει και την επιστροφή στο δικομματισμό, ο οποίος δεν είναι τόσο άσχημος όσο ακούγεται όταν δεν επιβάλλεται από το κράτος αλλά προκύπτει από την πραγματικότητα. Τα πολυσυλλεκτικά κόμματα μπορούν να αποτελέσουν ανάχωμα στα άκρα, τα οποία στις ημέρες μας γνωρίζουν νέα άνθιση. Η πολυδιάσπαση, άλλωστε, στα χρόνια τής κρίσης οφειλόταν περισσότερο στον αρχηγισμό μετριοτήτων που βρήκαν πρόσφορο έδαφος να κάνουν παιχνίδι παρά θεμελιώθηκε σε ιδεολογικές διαφορές ή στρατηγικής...

Τι ρόλο έχει, επομένως, το ΚΙΝΑΛ σε μια Ελλάδα που κυριαρχείται από τη ΝΔ και το ΣΥΡΙΖΑ; Κανένα! Κι αυτό φαίνεται ξεκάθαρα από τον ετεροπροσδιορισμό του, με περισσότερους από τους μισούς να συγκλίνουν προς τον Κ. Μητσοτάκη και λιγότερους προς τον Αλ. Τσίπρα. Είναι τόσο εθισμένοι στον κυβερνητισμό που δεν μπορούν να κρατούν ούτε τα προσχήματα, αφού από τη μία διακατέχονται από τάσεις ρεβανσισμού απέναντι στο ΣΥΡΙΖΑ, που τους πήρε τη μπουκιά από το στόμα, κι από την άλλη δεν έχουν κανένα πρόβλημα να (ξανα)καθίσουν στα ίδια υπουργικά έδρανα με τον Αδ. Γεωργιάδη, τον Μ. Βορίδη και τον υπόλοιπο ακροδεξιό και νεοφιλελεύθερο συρφετό τής ΝΔ. Το πολιτικό κέντρο, άλλωστε, ήταν πάντοτε το καλύτερο εκκολαπτήριο οπορτουνιστών...

Τι σημαίνουν όλα αυτά πρακτικώς για το ΚΙΝΑΛ; Πως το βράδυ των εκλογών θα πρέπει να πανηγυρίζει αν έχει μπει στη Βουλή, ενδεχόμενο που θα δυσκολεύει όσο οι κάλπες δεν στήνονται νωρίς. Η Ιστορία αποδεικνύει ότι όταν τα κόμματα δεν προσαρμόζονται στις απαιτήσεις των καιρών και δεν επιλέγουν στις ηγεσίες τους πρόσωπα που μπορούν να συγκινήσουν περισσότερους από μια νομενκλατούρα τότε αφανίζονται από τον πολιτικό χάρτη. Ο Ανδρ. Παπανδρέου, άλλωστε, το είχε αποδείξει όταν σνόμπαρε το 1974 την ξεπερασμένη Ένωση Κέντρου για να φτιάξει το ΠΑΣΟΚ, το οποίο με τη σειρά του εξαφανίζεται από τον Αλ. Τσίπρα και το ΣΥΡΙΖΑ. The king is dead, long live the king...