Έχουμε διαβάσει τα άπαντα του Ντοστογιέφσκι κι ο Ντάνος μας μάρανε...

Είναι σύμπτωμα πνευματικής παρακμής η κοσμοσυρροή στην παρουσίαση του βιβλίου τού Ντάνου; Όχι! Κι αυτό γιατί απλούστατα για να υπάρχει παρακμή πρέπει να έχει προηγηθεί ακμή κι αυτό ουδέποτε συνέβη στο νεοελληνικό κράτος, τουλάχιστον όχι με βάθος χρόνου. Ακόμα και στις δεκαετίες τού '50, του '60 ή του '70, οι οποίες ομολογουμένως ήταν ποιοτικότερες σε πνευματική παραγωγή από τη σημερινή, ο κόσμος συνωστιζόταν, για παράδειγμα, για να δει μια ταινία τής Αλίκης Βουγιουκλάκη κι όχι για να αγοράσει την τελευταία ποιητική συλλογή τού Γιώργου Σεφέρη...

Η ποπ κουλτούρα ήταν πάντοτε κυρίαρχη από τη στιγμή που είναι πιο εύπεπτη και λιγότερο κουραστική για το μυαλό, ενώ το έδαφος του λούμπεν προλεταριάτου, που αποτελεί και την κοινωνική πλειοψηφία, είναι πιο πρόσφορο για να καλλιεργηθεί. Η δύναμη της εικόνας παραμένει, άλλωστε, σημαντικότερη της αντίστοιχης των λέξεων σε κοινωνικές δομές που "υποθάλπουν" τα αγαθά που δεν κτώνται με κόπο...

Κι εδώ ακριβώς είναι που έγκειται η υποκρισία όσων κλαυθμηρίζουν για την χαμένη τιμή τής τέχνης, της πολιτικής ή της δημοσιογραφίας, αλλά δεν κάνουν τίποτα για να τις στηρίξουν. Γιατί δεν αγοράζουν τα καλά βιβλία ή τις καλές εφημερίδες, γιατί δεν συμμετέχουν ενεργώς στα κοινά, γιατί, τέλος πάντων, περιορίζονται στο να σαρκάζουν δωρεάν στο διαδίκτυο τις επιλογές τής μάζας αντί να πάρουν την κατάσταση στα χέρια τους; Η κοινωνία μας μετατρέπεται με γοργούς ρυθμούς σε ένα κράτος εθελοντών θεατών που δεν θέλουν να έχουν καμία ευθύνη παρά μόνο λογαριασμούς στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης για να καυτηριάζουν τα κακώς κείμενα που οι ίδιοι δεν κάνουν τίποτα για να αλλάξουν...