Δικαιοσύνη μια από τα ίδια και στα χρόνια τής Αριστεράς...

Ούτε σε αυτήν τη Συνταγματική Αναθεώρηση θα αλλάξουν οι διατάξεις για τον τρόπο επιλογής τής ηγεσίας τής Δικαιοσύνης και, μάλιστα, με σχετική (μη) πρωτοβουλία κυβέρνησης της Αριστεράς. Το βασικό επιχείρημα που χρησιμοποιείται είναι πως η λαϊκή κυριαρχία είναι ανώτερη των πάντων κι επειδή η εκτελεστική εξουσία είναι αυτή που τη διαθέτει, μπορεί να κάνει ό,τι θέλει και με τη δικαστική εξουσία. Επιπλέον, υποστηρίζεται πως με αυτόν τον τρόπο αποφεύγονται κακές επιλογές από μια διεφθαρμένη ηγεσία τής Δικαιοσύνης...

Και τα δύο επιχειρήματα, όμως, διαστρεβλώνουν την ουσία τού δημοκρατικού πολιτεύματος. Αν υποθέσουμε πως ο πρωθυπουργός και οι υπουργοί του ή έστω και το Κοινοβούλιο αποτελούν την αυθεντικότερη αντιπροσώπευση του λαϊκού αισθήματος δίχως να λαμβάνουμε υπόψη μία ακόμα βασική δημοκρατική αρχή, αυτή της διάκρισης των εξουσιών, τότε υποπίπτουμε σε θεμελιώδες θεσμικό ατόπημα. Τα θεσμικά αντίβαρα, όπως είναι τα δικαστήρια, στην εκτελεστική και στη νομοθετική εξουσία έχουν ουσιαστικό κι όχι τυπικό λόγο ύπαρξης. Σε διαφορετική περίπτωση να καταργήσουμε και τη δικαστική εξουσία και τις δικαστικές αποφάσεις να βγάζει απευθείας το υπουργικό συμβούλιο...

Το επιχείρημα, εξάλλου, της διεφθαρμένης δικαστικής εξουσίας που θα κάνει κακές επιλογές, ενώ η εκτελεστική εξουσία είναι πάντοτε άμωμη και κάνει πάντοτε καλές επιλογές δεν αντέχει στη βάσανο της λογικής και της εμπειρίας. Βεβαίως και η χειραφέτηση της δικαστικής από την εκτελεστική εξουσία- σήμερα έχουμε ακόμα και υπουργό που επισήμως ασχολείται με το δικαστικό παρασκήνιο- δεν εξαντλείται στον τρόπο επιλογής τής ηγεσίας της.

Είναι πολύ βαθύτερη διαδικασία, αλλά η συνταγματική κατοχύρωση της αυτονομίας στην επιλογή τής ηγεσίας της θα έστελνε ένα πολύ ισχυρό μήνυμα ανεξαρτησίας. Φαίνεται, όμως, πως και η κυβερνώσα Αριστερά αντιλαμβάνεται τη Δικαιοσύνη σαν τσιφλίκι της που όταν δεν της κάνει τις χάρες τότε στέλνει υποθέσεις με πρωταγωνιστές νεκρούς στο Εφετείο, αφού έχει χάσει στον πρώτο βαθμό...