Η Κοπεγχάγη είναι μια όμορφη πόλη, με αξιοζήλευτη αρχιτεκτονική, μεγάλους
δρόμους τους οποίους διαβαίνουν κατά βάση ποδήλατα και πολύ λιγότερο
αυτοκίνητα, ολάνθιστους κήπους, χαριτωμένα καφέ κι εστιατόρια. Μόνο που έχει
ένα μεγάλο μειονέκτημα, το οποίο πετά στα σκουπίδια όλα τα καλά: μοιάζει με
θερμοκήπιο, κατοικημένη από ανθρώπους που δεν πρόκειται να σου κάνουν κακό,
αλλά και κυκλοφορούν γύρω σου σαν προγραμματισμένα ρομποτάκια που αναλόγως την
ώρα της ημέρας εργάζονται ή διασκεδάζουν. Πάντοτε με μέτρο, χωρίς την υπερβολή
που ξεχωρίζει τους ανθρώπους από τα ζόμπι…
Η Κοπεγχάγη αριστεύει σε όλους τους δείκτες που με την ψυχρή αντικειμενική
τους ακρίβεια αξιολογούν αν κάποιος αξίζει να ζει σε μια πόλη κι αν τα
«προσόντα» της τον κάνουν ευτυχισμένο. Δεν θα δεις πολλούς ζητιάνους, πολλούς
μεθυσμένους, στην πραγματικότητα δεν θα δεις τίποτα που να σου θυμίζει πως κυλά
αίμα στις φλέβες των ανθρώπων που κινούνται γύρω σου. Είναι, όμως, αυτά αρκετά
για να ισχυρίζεσαι πως έχεις γνωρίσει την ευτυχία στον πλανήτη Γη; Μάλλον όχι…
Με τα παραπάνω δεν ισχυρίζομαι πως η ευτυχία βρίσκεται στη φτώχεια, στη
μιζέρια, στον αλκοολισμό, στα ναρκωτικά ή στη βία. Η ευτυχία δεν βρίσκεται ούτε
εκεί...
Για την ακρίβεια, η ευτυχία βρίσκεται στη δυνατότητα να αντιμετωπίζεις
όσα σου δίνει ή σου παίρνει η ζωή με την αδιαφορία ενός τρίτου αντικειμενικού
παρατηρητή. Τότε μόνο αντιλαμβάνεσαι την προσωρινότητα των συναισθημάτων και
μαθαίνεις να τους συμπεριφέρεσαι με την απάθεια που τους ταιριάζει. Είτε είσαι
στην Κοπεγχάγη είτε είσαι στην Αθήνα…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου