Voice βοώντος εν τη Αθήνα, εν τη Ευρώπη...

Δεν μου προξένησε ιδιαίτερη εντύπωση η περιβόητη ανάρτηση της "Athens Voice" για την Γκαϊανέ Κασαρτζιάν- αλήθεια, τι σημασία έχει από πού κατάγεται;-, η οποία δημοσίευση συνδύαζε κακό χιούμορ με μισανθρωπισμό. Το συγκεκριμένο ΜΜΕ εδώ και πολλά χρόνια στηρίζει την αγαπημένη ιδεοληψία όσων πιστεύουν ότι οι πολλοί υπάρχουν για να υπηρετούν τους λίγους κι εκλεκτούς, το νεοφιλελευθερισμό δηλαδή. Και ούτε είναι, επίσης, τυχαίο ότι η ακροδεξιά κυβέρνηση στην Ιταλία φυλακίζει την Γερμανίδα καπετάνισσα Κάρολα Ρακέτε, που αρνήθηκε να μην διασώσει μετανάστες και να μην τους οδηγήσει έως τη στεριά. Η ακροδεξιά δεν είναι τίποτα άλλο από τη δίδυμη αδελφούλα τού νεοφιλελευθερισμού...

Κι όλα αυτά συμβαίνουν σε μια Ευρώπη που χρειάζεται τουλάχιστον πέντε συνεδριάσεις για να επιλέξει την ηγεσία της γιατί το κάθε κράτος- μέλος, συμπεριλαμβανομένης της Ελλάδας, προτάσσει το εθνικό έναντι του ευρωπαϊκού συμφέροντος. Ποιος μη Ευρωπαίος, όμως, θα παίρνει στα σοβαρά τους Ευρωπαίους ηγέτες που αποτελούν προϊόντα συμβιβασμών για να μην διαλυθεί ντε φάκτο η Ένωση; Η ΕΕ βρίσκεται σε σταυροδρόμι. Ή θα παραμείνει ένας κοινός κουμπαράς που θα απαντά πολύ καθυστερημένα και ημιτελώς στα παγκόσμια ζητήματα ή θα αποφασίσει να κάνει το μεγάλο βήμα προς την ομοσπονδιοποίησή της...

Αν, πάντως, αποφασίσει το πρώτο, τότε δεν έχει κανένα νόημα να ψηφίζουμε για Ευρωκοινοβούλιο ή να συνεδριάζουν τα Συμβούλια Κορυφής, πολύ δε περισσότερο να σπαταλιούνται τόσα χρήματα στη γραφειοκρατία των Βρυξελλών. Θα αρκούσε μια πολύ πιο περιορισμένη δομή που απλώς θα διανέμει χρήματα στα κράτη- μέλη. Μόνο, όμως, αν δηλώνουμε πρώτα Ευρωπαίοι και μετά Έλληνες, Ιταλοί, Ολλανδοί ή Γερμανοί θα μπορούμε να έχουμε ως ήπειρος ισχυρό λόγο στον παγκόσμιο ανταγωνισμό, που με την άνοδο χωρών όπως η Κίνα γίνεται όλο και πιο έντονος...