Αστυνομικό κράτος για να κοιμούνται ήσυχοι οι ενήλικες με πάνες...

Οι φονταμενταλιστές τού αστυνομικού κράτους ισχυρίζονται πως δεν υφίσταται ελευθερία χωρίς ασφάλεια. Σε έναν κόσμο, όμως, που μπορεί να βγεις από το σπίτι σου, το οποίο φυλάνε δέκα αστυνομικοί, φορώντας αλεξίσφαιρο γιλέκο και κρατώντας πιστόλι, αλλά να σου πέσει ένα κεραμίδι στο κεφάλι και να σε αφήσει στον τόπο η ασφάλεια δεν είναι παρά μια ουτοπία...

Δεν ισχυρίζομαι πως πρέπει να καταργήσουμε την αστυνομία ή να μην λαμβάνουμε στοιχειώδη μέτρα προσωπικής και οικογενειακής προστασίας. Ο φόβος, άλλωστε, μας προστατεύει από πολλά δεινά. Όταν, όμως, ο φόβος γίνεται ο άξονας γύρω από τον οποίο περιστρέφεται η ζωή μας γιατί αυτοί που μας εξουσιάζουν μας προτιμούν ψοφοδεείς από ελεύθερους, τότε κάτι δεν πηγαίνει καλά...

Όπως κι αν έχει, αν δεν υφίσταται ελευθερία χωρίς ασφάλεια, δεν υφίσταται κι ασφάλεια δίχως ελευθερία και υπεράσπιση των ατομικών, πολιτικών και κοινωνικών δικαιωμάτων. Κι αυτό γιατί σε μια τέτοια περίπτωση οι αδύναμοι θα γίνονταν πλήρη υποχείρια των ισχυρών σε μια κοινωνία όπου το αντάλλαγμα που θα έδινες για να μην μπαίνουν κλέφτες στο σπίτι σου ή στον ηλεκτρονικό σου υπολογιστή θα ήταν να επέτρεπες στην εξουσία να σε κλείσει μέσα σε ένα χρυσό κλουβί. Σε τι θα διέφερε, ωστόσο, κάτι τέτοιο από τα σταλινικά κράτη όπου είχες πολύ καλής ποιότητας υπηρεσίες υγείας και παιδείας, αλλά αν έλεγες κακή κουβέντα γι' αυτά δεν έβλεπες ποτέ ξανά το φως τής ημέρας;...

Οι πρώτες κυβερνητικές κωλοτούμπες για τη Συμφωνία των Πρεσπών, την αναδιαπραγμάτευση των πλεονασμάτων και τις φοροελαφρύνσεις οδηγούν τον Κ. Μητσοτάκη σε επικοινωνιακά πυροτεχνήματα, όπως η κατάργηση του πανεπιστημιακού άσυλου, το οποίο έτσι κι αλλιώς είναι ημικαταργημένο, αφού με ένα τηλεφώνημα του πρύτανη μπορεί και σήμερα να επέμβει η αστυνομία και για πλημμελήματα. Για τα κακουργήματα έτσι κι αλλιώς μπορεί να κινηθεί και τώρα αυτεπαγγέλτως...

Σε τι ενοχλεί, ωστόσο, η ελεύθερη διακίνηση ιδεών κι απόψεων, πρακτική που ακολουθείται από πολλές αναπτυγμένες χώρες, ώστε να πρέπει οι καθηγητές και οι φοιτητές να ζουν με το φόβο τής έγκλησης, για παράδειγμα, για τα αδικήματα της εξύβρισης ή της δυσφήμησης; Θα υπάρχουν αστυνομικοί περίπολοι ακόμα και μέσα στις πανεπιστημιακές αίθουσες προκειμένου οι νέοι μας να συμμορφώνονται προς τας υποδείξεις και οι μπάτσοι να γνωρίζουν από πρώτο χέρι τι συμβαίνει;

Και τι διαφορά θα έχει αν η παραβατικότητα μεταφερθεί ένα τετράγωνο πιο πέρα, αν δεν επιλύσουμε τις αιτίες που οδηγούν στην παραβατικότητα; Όλα αυτά, ωστόσο, είναι ψιλά γράμματα για όσους, και δεν είναι λίγοι, υποφέρουν από μανιχαϊσμό, έχουν επιλέξει να περάσουν κι όλη την ενήλικη ζωή τους φορώντας πάνες και θέλουν να μεταδίδουν την ψυχασθένεια του τρόμου και στους γύρω τους ώστε να μην αισθάνονται μόνοι μέσα στις αυτοκαταστροφικές τους ανασφάλειες...