Εμπρός προς τα πίσω...

Η νεότητα δεν είναι ζήτημα ταυτότητας, αλλά διάθεσης να επιτρέπεις στο πνεύμα σου να κινείται ελεύθερο, δίχως στερεότυπα. Αν αυτό είναι ορθό, τότε η Δ. Μιχαηλίδου δεν είναι νέα, μολονότι γεννήθηκε πριν 32 χρόνια. Μας είχε προϊδεάσει για το γήρας της με το ότι θεωρεί συλλογική ψυχική νόσο την αγιοποίηση του αντιδικτατορικού αγώνα- παρόλα αυτά είχε το θράσος να πάει στο Προεδρικό Μέγαρο για να γιορτάσει με τους ΄"ψυχικώς νοσούντες" αντιστασιακούς την αποκατάσταση της Δημοκρατίας-, αλλά και με την υπερηφάνεια της για το ότι η κυβέρνηση Σαμαρά συμπίεσε το κόστος εργασίας, δηλαδή για τη φτωχοποίηση της μεσαίας τάξης που ήρθε τώρα δήθεν να διασώσει...

Το κερασάκι στην τούρτα ήταν η πρόθεση παροχής επιδόματος, τα οποία κατά τα άλλα τόσο απεχθάνεται η κυβέρνηση, στις γυναίκες κι όχι στους άνδρες κάτω των 30 χρόνων κι όχι παραπάνω που θέλουν να γίνουν γονείς. Με ένα σμπάρο, δηλαδή, δύο ρατσιστικές προκαταλήψεις- φύλου και ηλικίας- και μάλιστα με το αμίμητο επιχείρημα πως οι εικοσάρες έχουν πιθανότητα να αποκτήσουν περισσότερα παιδιά, επομένως καλό είναι να τις χρησιμοποιούμε ως μηχανές αναπαραγωγής στην ελληνική εκδοχή τού "Handmaid's Tale". Άλλωστε ο ρόλος των θηλυκών, όπως είχε πει προεκλογικώς ο Κ. Μητσοτάκης, ο οποίος δεν μπορούσε τάχα μου να βρει πάνω από πέντε γυναίκες για να γίνουν υπουργοί, είναι να βρίσκονται στο σπίτι...

Ο νεοφιλελεσυντηρητισμός αυτής της κυβέρνησης είναι ορατός και στις εξαγγελίες τής Ν. Κεραμέως περί ιεροδιδασκάλων στα σχολεία ώστε η χώρα μας να μην διαφέρει σε πολλά από το Ιράν. Γενικότερα η μητσοτάκειος δεξιά αποδεικνύεται τόσο φρέσκια όσο η δεξιά τού '50 κι αν κρίνουμε από τη σπουδή δίωξης του Π. Πολάκη το ίδιο ρεβανσιστική. Μέσα στην αλαζονεία, ωστόσο, της εξουσίας δεν αντιλαμβάνονται ότι σπρώχνουν όλο και περισσότερους προοδευτικούς πολίτες να εγκαταλείπουν εξαπτέρυγα όπως το ΚΙΝΑΛ ή περιθωριακές λύσεις όπως το ΜέΡΑ 25 και να στοιχίζονται στο προοδευτικό μέτωπο που χτίζει ο νέος ΣΥΡΙΖΑ...