Αν η Αριστερά είναι γενναία, οι αρμοί περισσεύουν...

Αυτό που είπε ο Αλέξης Τσίπρας περί ελέγχου των αρμών τής εξουσίας το είχε πει πιο εύγλωττα ο Ανδρ. Παπανδρέου όταν είχε ερωτηθεί για τις μαζικές προσλήψεις πρασινοφρουρών στο Δημόσιο: "Δεν θα κάνω το λάθος τού πατέρα μου να ελέγχω την κυβέρνηση, αλλά όχι και το κράτος". Κι αυτή είναι, δυστυχώς, η δημοφιλέστερη αντίληψη για τη δημόσια διοίκηση και σήμερα ανάμεσα στο πολιτικό σύστημα της χώρας. Αλίμονο, όμως, αν αυτός ο κυνισμός διαποτίσει και την άσκηση εξουσίας από τη δεύτερη φορά Αριστερά όταν ξαναέρθει στα πράγματα...

Το να κατηγορούν η ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ το ΣΥΡΙΖΑ για απόπειρα ελέγχου των αρμών τής εξουσίας είναι σαν ένας αμετανόητος κατά συρροή δολοφόνος να δίνει διάλεξη για το δικαίωμα στη ζωή. Είναι, επίσης, αλήθεια ότι αρκετοί υψηλόβαθμοι στη δημόσια διοίκηση δεν υπηρέτησαν τη χώρα επί ΣΥΡΙΖΑ, αλλά τον πάλαι ποτέ δικομματισμό, όχι μόνο εμποδίζοντας, αλλά και τορπιλίζοντας και προβοκάροντας το κυβερνητικό έργο. Δεν θέλω, πάντως, να πιστέψω ότι έχει δίκιο ο πρώην πρωθυπουργός όταν αφήνει υπονοούμενα πως λειτούργησαν με σκοπιμότητα για κάποιους που είχαν επιχειρησιακή ευθύνη για το Μάτι κι αναβαθμίστηκαν στη συνέχεια από τη ΝΔ...

Ο ΣΥΡΙΖΑ έφαγε τα μούτρα του σε σχέση με την Ευρώπη γιατί οι δυνάμεις που είχε απέναντί του αποδείχθηκαν υπέρτερες, ενώ και στην Ελλάδα αναμετρήθηκε με ένα βαθύ, συντηρητικό κράτος που δεν κατάφερε πάντοτε να το κερδίσει. Αν θέλει, ωστόσο, η αυτοκριτική του να είναι πιο γενναία κι έντιμη, οφείλει να παραδεχθεί ότι σε αρκετές περιπτώσεις μόνος του αποσύρθηκε από τη μάχη, δίχως καν να τη δώσει και χωρίς να κατηγορηθεί πως λειτουργεί εξωθεσμικώς ή αντιδημοκρατικώς αν την έδινε...

Δεν χρειαζόταν, για παράδειγμα, να παραβεί καμία νομοθεσία για να διαχωρίσει το κράτος από την εκκλησία ή για να ενισχύσει περισσότερο τα δικαιώματα ευάλωτων ομάδων. Ήταν η πολιτική του βούληση λίγη σε ορισμένες περιπτώσεις κι αυτό έχει χρέος να διορθώσει την επόμενη φορά κι όχι το πώς θα μοιάσει περισσότερο στο τέρας που πολεμά...