Το διεθνές δίκαιο α λα καρτ είναι ένα νεκρό διεθνές δίκαιο...

Πόσοι, αλήθεια, άνθρωποι πρέπει να σκοτωθούν ακόμα για να αναβιώσει ο Βλ. Πούτιν τη Σοβιετική Ένωση, και μάλιστα χωρίς το ιδεολογικό επίχρισμα που είχε "νομιμοποιήσει" το σοβιετικό όραμα στα μάτια εκατομμυρίων στον πλανήτη; Είναι μικρή, άραγε, η Ρωσία σήμερα και πρέπει να μεγαλώσει κι άλλο ή, μήπως, οι ΗΠΑ δεν πρέπει να αφήσουν ούτε σπιθαμή γης που να μην ανήκει στη σφαίρα επιρροής τους; Εν τέλει, ένα είναι το ουσιαστικό και διαχρονικό ερώτημα: υπάρχει μεγαλύτερο κτήνος από τον άνθρωπο και τη δίψα του για κυριαρχία;...

Η Ελλάδα έχει κάνει εδώ και δεκαετίες τη στρατηγική επιλογή να ανήκει στη Δύση. Εν προκειμένω, σημαίνει πως οφείλει να ταχθεί μαζί της και κόντρα στη Ρωσία, ακόμα κι αν κανένας δεν είναι αθώος τού αίματος και της αμαρτίας τής αλαζονείας. Δεν υπάρχει, ωστόσο, κανένας λόγος να εμπλακεί ενεργότερα σε έναν πόλεμο που δεν σχετίζεται με ζωτικά της συμφέροντα. Θα είναι λάθος, ακόμα κι αν δεν αποδειχθεί καταστροφικό...

Η αλαζονεία τής Δύσης, εξάλλου, φαίνεται κι από τον τρόπο που τα δυτικά μέσα ενημέρωσης παρουσιάζουν τον τρόμο για ένα νέο πόλεμο στην Ευρώπη, τον πρώτο όπως ισχυρίζονται μετά το Β' Παγκόσμιο πόλεμο, λες και η Γιουγκοσλαβία ανήκε στην Ασία. Για τον πολιτισμό μας θεωρείται επιτρεπτό να σκοτώνονται ασιάτες, άραβες, αφρικανοί, αλλά, προς θεού, όταν πρόκειται για ευρωπαίους πρέπει να το σκεφτούμε δύο και τρεις φορές. Το ίδιο, άλλωστε, συνέβη και με τον covid, όταν επιδημίες που χτύπησαν άλλες ηπείρους προηγούμενα χρόνια ήταν απλώς τελευταία θέματα στα δελτία ειδήσεων. Το διεθνές δίκαιο, όμως, α λα καρτ είναι ένα νεκρό διεθνές δίκαιο...