Ο ταξικός εμφύλιος πιο αναγκαίος από ποτέ!

Δεν είμαι από εκείνους που ξορκίζουν τους εμφυλίους, έτσι γενικώς κι αορίστως! Δεν καταλαβαίνω, για παράδειγμα, γιατί η πλειονότητα του ελληνικού λαού θα πρέπει να βρίσκεται σε ειρήνη με μερικές εκατοντάδες προύχοντες, οι οποίοι αποδεικνύουν τον "πατριωτισμό" τους μεταφέροντας τα χρήματά τους, που είναι στην ουσία υπεξαιρεθείσα περιουσία της μεσαίας και της εργατικής τάξης, σε τραπεζικούς και φορολογικούς παραδείσους του εξωτερικού κι όταν καλούνται, με οσφυοκαμπτικό τρόπο, να συνεισφέρουν στην κοινωνική δικαιοσύνη μάς κοροϊδεύουν κατάμουτρα δηλώνοντας με περίσσιο θράσος, "ελάτε να μας βρείτε". Λυπάμαι, αλλά καμιά πολιτική ορθότητα ή μιντιακή προπαγάνδα δεν θα πρέπει να αποτρέψει τον ελληνικό λαό να έρθει σε απευθείας αντιπαράθεση με την πολιτική, επιχειρηματική, τραπεζική και ιερατική ελίτ αυτής της χώρας μόνο και μόνο γιατί στις ταυτότητες όλων αναγράφεται ως υπηκοότητα η ελληνική...
Δεν είναι τυχαίο, άλλωστε, ότι την ώρα που μας "ράβουν" ένα τρίτο μνημόνιο, οι κάθε λογής κυβερνώντες μας στρώνουν το έδαφος για να αναπτυχθεί ο αποκαλούμενος κομψώς κοινωνικός αυτοματισμός. Πρόκειται για τους ίδιους ανθρώπους που μιλούν για την ανάγκη εθνικής συνεννόησης όταν πρόκειται να επιβληθούν μέτρα που εξαθλιώνουν τους πολλούς, αλλά δε διστάζουν να διχάζουν τη βάση της ελληνικής κοινωνίας όταν αυτό εξυπηρετεί τους σκοπούς τους. Αυτό συμβαίνει τόσο με την οργουελικής έμπνευσης επιχείρηση "Ξένιος Ζευς" όσο και με τη νέα αντιπαράθεση που εκτρέφεται μεταξύ δημοσίων και ιδιωτικών υπαλλήλων με αφορμή την εργασιακή εφεδρεία ή τις απολύσεις στο Δημόσιο...
Η συζήτηση για το ποιός φταίει που φτάσαμε στη χρεοκοπία ανακυκλώνεται κάθε φορά που είναι να επιβληθούν επώδυνα μέτρα. Τότε "ξεφυτρώνουν" οι τυφλοί με δίπλωμα οδήγησης ή οι συνταξιούχοι-"μαϊμού", οι οποίοι προφανώς και υπάρχουν μόνο που όσο κι αν τα μιντιακά παπαγαλάκια των μεγάλων αφεντικών τους υπερπροβάλλουν τέτοια περιστατικά δεν πρόκειται ποτέ να μας πείσουν ότι από το πάρτι τής περασμένης δεκαετίας κέρδισαν περισσότερα οι μισθωτοί και οι συνταξιούχοι που έχουν να πάρουν αυξήσεις πάνω από τον πληθωρισμό από το μακρινό 1985. Οπως και να έχει, πάντως, αυτήν τη στιγμή οφείλουμε να παραμερίσουμε το λαϊκό διχασμό γιατί προέχει η λαϊκή ενότητα απέναντι στη νέα καταιγίδα που θα ξεσπάσει σε βάρος των συνήθων υποζυγίων. Ο πραγματικός εχθρός δε βρίσκεται ούτε στις τρώγλες τού Αγίου Παντελεήμονα ούτε πίσω από τα γκισέ τού ΙΚΑ, αλλά κρύβεται πίσω από τα τρομολαγνικά ρεπορτάζ των δελτίων ειδήσεων, τα οποία κάνουν ό,τι μπορούν για να "μακιγιάρουν" το πραγματικό πρόβλημα (και) αυτής της χώρας: πως τον πλούτο της καρπώνονται λίγοι και τα βάρη τής συντήρησής της φορτώνονται οι πολλοί. Γι' αυτό κι ένας ταξικός εμφύλιος όχι μόνο δε μπορεί να είναι ταμπού, αλλά είναι πιο απαραίτητος από ποτέ...