Δεν περιμένω τον Αδόλφο, εσείς;...

Ο οίκτος που αισθάνομαι για το Β. Βενιζέλο και το Φ. Κουρέλη όλο και μεγαλώνει ημέρα με την ημέρα! Εχουν καταλάβει πλέον για τα καλά ότι αυτοπαγιδεύτηκαν σε έναν τακτικισμό που πίστεψαν ότι θα τους έβγαζε από το αδιέξοδό τους, αλλά ο οποίος στην ουσία δεν τους προσφέρει τίποτα παραπάνω από μια ελάχιστη παράταση της πολιτικής τους επιβίωσης, η οποία όμως ούτε στον τόπο είναι χρήσιμη ούτε τη δική τους υστεροφημία θα ωφελήσει. Πιο εκτεθειμένος, βεβαίως, από τους δύο είναι ο πρόεδρος της ΜΝΗΜΑΡ, ο οποίος πιστεύει, όπως το είχε πιστέψει κι ο Γ. Καρατζαφίρερ, ότι εγκαταλείποντας το "καράβι" τής τρόικας εσωτερικού θα μπορέσει να διασωθεί. Είναι πολύ αργά, όμως, Φώτη: όσοι Αριστεροί σε πίστεψαν, αποξενώνονται με αυτή σου την πολιτική κωλοτούμπα κι όσοι σε σιχάθηκαν για την επιλογή σου να δώσεις αριστερό άλλοθι στο νεοφιλελεύθερο έκτρωμα δεν έχουν κανένα λόγο να εγκαταλείψουν εκείνους που σε είχαν καταγγείλει εξαρχής. Το πολύ πολύ να σε ανεχθούν σε μια αριστερή συγκυβέρνηση σωτηρίας, η οποία θα προκύψει από τις εκλογές που βρίσκονται προ των πυλών, εφόσον είναι αναγκαίο κι εφόσον εσύ θα είσαι βουλευτής...
Εξανίσταμαι, όμως, με την απάθεια με την οποία αντιμετωπίζουμε την ψήφιση από τη Βουλή ενός νέου πακέτου οριζόντιων μέτρων κοινωνικής αδικίας που δεν θα οδηγήσει σε τίποτα άλλο παρά σε άνοιγμα της ψαλίδας μεταξύ πλουσίων και φτωχών και το οποίο πόρρω απέχει από το να είναι το τελευταίο, όπως εξακολουθεί να προπαγανδίζει το κατεστημένο. Δεν πιστεύω στους σωτήρες ηγέτες, ανεξαρτήτως αν έχουν καλές προθέσεις ή όχι, αλλά στους συνειδητοποιημένους λαούς, σε αυτούς που παίρνουν τη μοίρα τους στα χέρια τους και την καθορίζουν αυτόνομα, χωρίς άνωθεν εντολές. Σε διαφορετική περίπτωση ο φασισμός καραδοκεί στη γωνία για να θωπεύσει τα χειρότερα ένστικτά μας και να καλλιεργήσει στην θέση μιας αξιοκρατικής κοινωνίας ισονομίας και ισοπολιτείας ένα απολυταρχικό μόρφωμα, το οποίο θα απαγορεύει κάθε αντίθετη άποψη και το οποίο θα θεοποιεί πολιτικούς νανούς. Το έχουμε ζήσει και στην Ελλάδα στο πρόσφατο παρελθόν, δεν είναι ανάγκη να το ζήσουμε και στο μέλλον χτίζοντας κι άλλα "μαυσωλεία" για νέας κοπής εθνικά τοτέμ...
Δεν περιμένω έναν Αδόλφο Χίτλερ για να με γλιτώσει από την οικονομική κι εθνική ταπείνωση και να με απαλλάξει από τις αβελτηρίες τής ελληνικής Δημοκρατίας τής Βαϊμάρης. Αν θέλουμε να απαλλαγούμε από μνημόνια υποτέλειας, δεν έχουμε το περιθώριο να βασιζόμαστε στην "καλοσύνη" ηγετών που θα μας πάρουν από το χεράκι και θα μας οδηγήσουν μακριά από τον τυφώνα. Τα νέα μέτρα δεν πρέπει να ψηφιστούν κι αυτή είναι πρωταρχική ευθύνη ημών των πολιτών και δευτερευόντως των βουλευτών. Αν δεν το καταλάβουμε τώρα, αύριο θα δυσκολευτούμε πολύ περισσότερο για να βρούμε όαση στην έρημο...

Επιχειρηματίες με λεφτά τού ελληνικού λαού...

Πρέπει να συγχωνευτούν ή να καταργηθούν άχρηστοι δημόσιοι οργάνισμοι; Να απολυθούν επίορκοι, ανίκανοι ή αργόσχολοι δημόσιοι υπάλληλοι; Να υπάρξει ριζική αναδιάρθρωση του δημόσιου τομέα ώστε να γίνει λιγότερο γραφειοκρατικός, κομματικός και οικογενειοκρατικός και περισσότερο αποτελεσματικός; Η αυθόρμητη απάντησή μου είναι καταφατική, απέχει όμως πολύ από την επιλογή τής τρόικας εσωτερικού να ξεπουλήσει σχεδόν όλη τη δημόσια περιουσία κοψοχρονιά και να παρουσιάζει αυτό το κακούργημα σε βάρος τού ελληνικού λαού σα διαρθρωτική μεταρρύθμιση. Η επιχειρηματολογία, μάλιστα, που χρησιμοποιείται, προσομοιάζει στο ανεκδοτολογικό "ο αστυνομικός είναι όργανο, το μπουζούκι είναι όργανο άρα ο αστυνομικός είναι μπουζούκι"...


Αν, για παράδειγμα, ο πρωθυπουργός έχει διορίσει ως επικεφαλής τού ΣΔΟΕ ένα φίλο του από τη Μεσσηνία δε φταίει το ελληνικό Δημόσιο ως θεσμός που δεν εντοπίζονται, που δεν επιβάλλονται πρόστιμα ή που δεν πηγαίνουν φοροφυγάδες φυλακή, αλλά το ότι η πολιτική εξουσία αντιμετωπίζει το δημόσιο χρήμα σα να ήταν δικό της, επιλέγοντας ακατάλληλα πρόσωπα για να στελεχώνουν τη δημόσια διοίκηση και τις λοιπές υπηρεσίες. Γι' αυτό κι όποιος πολιτικός εκτοξεύει μύδρους σε βάρος τού κράτους στην ουσία ομολογεί τη δική του ανικανότητα: όποιος οικογενειάρχης ζητά από κάποιον άλλο να αναλάβει τη διαχείριση της οικογένειάς του δεν αποτελεί πρότυπο σύνεσης και διορατικότητας, αλλά παράδειγμα προς αποφυγή...
Το ελληνικό Δημόσιο οφείλει να διατηρήσει τον έλεγχό του σε όλες τις κερδοφόρες δημόσιες επιχειρήσεις, γεγονός που θα του αποφέρει πολύ περισσότερα κέρδη από μια πώλησή τους μπιρ παρά. Καμιά ανάπτυξη με κριτήρια κοινωνικής δικαιοσύνης δεν πρόκειται να ξεκινήσει αν το κράτος έχει απογυμνωθεί πρώτα από την περιουσία του. Την ίδια ώρα, οργανισμοί κι επιχειρήσεις που παρέχουν αγαθά κοινής ωφέλειας, όπως είναι το νερό και το ρεύμα, δεν είναι δυνατό στην ουσία να προσφερθούν δωρεάν σε επιχειρηματίες που τους χρωστούν εκατομμύρια ευρώ και τους οποίους θέλουν να αποκτήσουν τζάμπα. Δεν είμαι εχθρός τής επιχειρηματικότητας, αρκεί αυτός που την ασκεί να αναλαμβάνει με δικά του λεφτά το ρίσκο τής επένδυσης κι όχι να παριστάνει τον "μπίζνεσμαν" με τα λεφτά τού ελληνικού λαού. Ή παπάς παπάς ή ζευγάς ζευγάς... 

Αλήτες και ρουφιάνοι δεν είναι μόνο οι δημοσιογράφοι...

"Σε δύσκολες εποχές έχουμε ανάγκη από ήρωες", ισχυρίζονται όσοι αναζητούν από τους άλλους να καλύπτουν το δικό τους έλλειμμα αυτοπεποίθησης. Γι' αυτό και δεν θεωρώ τον Κώστα Βαξεβάνη, ο οποίος έχει κι αυτός...μυστικούς σκελετούς στη ντουλάπα του και κρύβει πίσω από την αριστερή φρασεολογία του την καταπάτηση βασικών εργασιακών δικαιωμάτων των συνεργατών του, ούτε ήρωα, ούτε άγιο. Είναι ένας δημοσιογράφος που έκανε το αυτονόητο, δηλαδή τη δουλειά του, φροντίζοντας να δημοσιεύσει ό,τι οι άλλοι ήθελαν πάση θυσία να αποκρύψουν. Οταν δύο πρώην υπουργοί Οικονομικών, ο ένας μάλιστα εκ των οποίων είναι αρχηγός κοινοβουλευτικού κόμματος που συναποφασίζει για τις ζωές μας, χρησιμοποιούν επιχείρηματα που δεν θα ζήλευε ούτε παιδί το οποίο έχουν πιάσει να κάνει σκανταλιά, ο οποιοσδήποτε δημοσιογράφος έχει στην κατοχή του το αντικείμενο της μυστικοπάθειας της εξουσίας δεν έχει απλώς δικαίωμα, αλλά την υποχρέωση να το φέρνει στο φως, διευκρινίζοντας στην κοινή γνώμη πως από τη λίστα Λαγκάρντ δεν αποκαλύπτεται κάποιο ποινικό αδίκημα, αλλά υπονοούνται πολλά για τις μεθόδους που χρησιμοποιεί το κεφάλαιο για να κρύβει τις αμαρτίες του...
Αν η δημοσιογραφία περιοριζόταν στην αναπαραγωγή ειδήσεων κοινής λήψης ή δελτίων Τύπου, όπως συμβαίνει ως επί το πλείστον στο ελληνικό διαδίκτυο, δεν θα είχε νόημα ύπαρξης παρά μόνο για να λειτουργεί σαν πόρνη συμφερόντων, σαν προπαγανδιστική μηχανή που εξυπηρετεί τα συμφέροντα των λίγων . Σε μια τέτοια περίπτωση θα μπορούσαν απευθείας τα ειδησεογραφικά πρακτορεία, οι κυβερνήσεις, τα κόμματα και οι επιχειρήσεις να ανακοινώνουν ό,τι ήθελαν στις σελίδες τους κι όποιος ενδιαφερόταν να λάμβανε από εκεί τις πληροφορίες που τυχόν να αναζητούσε. Η δημοσιογραφία είναι, κυρίως, ρεπορτάζ, καταγραφή τής πραγματικότητας από "πρώτο χέρι" κι αποκάλυψη πληροφοριών που κάποιοι θα ήθελαν να έμεναν για πάντα στο σκοτάδι. Γι' αυτό κι έχω βαρεθεί να διαβάζω την ίδια είδηση, ελαφρώς παραλλαγμένη στην καλύτερη των περιπτώσεων όταν ο "rewriter" έχει κέφια, στις περισσότερες ιστοσελίδες, καθώς και τις δήθεν βαθυστόχαστες αναλύσεις "αστέρων" οι οποίοι μέσα από την καλλιέπεια της πένας τους λειτουργούν σα χοάνες των αφεντικών τους...
Από την άλλη, βεβαίως, δεν ευθύνονται μόνο οι δημοσιογράφοι για το ότι η ποιότητα της δημοσιογραφίας στην Ελλάδα είναι χαμηλή, αλλά και οι πελάτες, δηλαδή το αναγνωστικό, τηλεοπτικό ή ραδιοφωνικό κοινό το οποίο, για παράδειγμα, θα προτιμήσει στην πλειονότητά του να παρακολουθήσει μια τουρκική σαπουνόπερα από ένα ντοκιμαντέρ τού "Εξάντα" τού Γιώργου Αυγερόπουλου ή να αγοράσει ένα τηλεοπτικό ή κουτσομπολίστικο έντυπο από κάποιο σοβαρότερο. Εχουμε τους πολιτικούς και τους δημοσιογράφους που μας αξίζουν. Οσα γιαούρτια κι αν ρίξουμε στους μεν και στους δε για να κρύψουμε πίσω από την οργή μας τις δικές μας ανεπάρκειες, η προσωπική ευθύνη μάς περιμένει στη γωνία και είναι αμείλικτη. "Γιατί δε λέτε όσα ξέρετε;", ρωτούν πολλοί τους δημοσιογράφους που δε ζουν στις βίλες των τηλεαστέρων, αλλά δίνουν τον καθημερινό αγώνα για το μεροκάματο. Και το ρωτούν με τον ίδιο στόμφο που το κάνουν κι εκείνοι που, όπως λέει κι ο ποιητής, "από τους άλλους ζητούν παλικαριά, αλλά οι ίδιοι έχουν λερωμένα τα βρακιά"...


Δεν έχουν όλοι οι δημοσιογράφοι τη...μυστική κι επιχειρηματική κάλυψη που διαθέτει ο Κώστας Βαξεβάνης, ο οποίος πάντως είναι πολύ πιο αιχμηρός από πολλούς άλλους του συναφιού του, προκειμένου να μπορούν να παριστάνουν το Δον Κιχώτη. Κάποιοι απλώς συμβιβάζονται με τη μετριότητά τους και παπαγαλίζουν στο όνομα και της δικής τους επιβίωσης και κάποιοι άλλοι προσπαθούν να διατηρούν την αξιοπρέπειά τους σε ένα χώρο που μυρίζει σαπίλα κι ο οποίος απειλεί με αγωγές εκατοντάδων χιλιάδων ευρώ όταν αποκαλύπτονται οι πομπές του. Αν θέλουμε, επομένως, καλύτερη δημοσιογραφία οφείλουμε και οι υπόλοιποι να την υπερασπιζόμαστε είτε με το βαλάντιό μας, είτε με κάθε άλλου είδους υποστήριξη, όπως έγινε και στην περίπτωση του Κώστα Βαξεβάνη. Σε διαφορετική περίπτωση δε διαθέτουμε το ηθικό πλεονέκτημα για να χαρακτηρίζουμε τους άλλους αλήτες και ρουφιάνους προκειμένου να μπαλώνουμε τις δικές μας τρύπες συνειδήσεως...    

Το "Οχι" είναι φορτίο βαρύ για τους προδότες, τους δειλούς και τους ανίκανους...

Τα "Οχι" δε μπορεί να είναι αυτοσκοπός, όπως ενδεχομένως να πιστεύει ένα κομμάτι τής Αριστεράς, το οποίο αν έλεγε κι ορισμένα χρήσιμα "ναι" θα μπορούσε σήμερα ήδη να έχει σχηματίσει ένα τόσο μεγάλο πλειοψηφικό ρεύμα που δεν θα άφηνε κανένα περιθώριο στην τρόικα εσωτερικού να περάσει τα νέα μέτρα. Οι επίορκοι δημόσιοι υπάλληλοι έπρεπε να είχαν απολυθεί προχθές, το ίδιο έπρεπε να συμβεί και με το άνοιγμα των κλειστών επαγγελμάτων και με τον τερματισμό τής πλήρους ασυδοσίας συντεχνιών όπως οι πανεπιστημιακοί καθηγητές. Ωστόσο, η ικανότητα και η εντιμότητα μιας πολιτικής κάστας κρίνεται περισσότερο από το πόσο πρόθυμη και γενναία είναι στο να λέει τα μεγάλα "Οχι" σε πολιτικές και πρόσωπα που εξυπηρετούν τα συμφέροντα των λίγων σε βάρος των πολλών. Και σε αυτό η μεταπολιτευτική κομματοκρατία πήρε πολύ χαμηλό βαθμό, γι' αυτό και τώρα πνίγεται στο "βούρκο" που η ίδια δημιούργησε...
Την ώρα που αναμένονται δημοσιογραφικές αποκαλύψεις οι οποίες θα προκαλέσουν πάταγο, το σαπισμένο κατεστημένο έχει προετοιμάσει αυτιστικές εορταστικές παράτες οι οποίες αφορούν μόνο τους επιφανέστερους εκπροσώπους του. Ο λαός θεωρείται πλέον κι επισήμως ο μεγάλος εχθρός τής κοινοβουλευτικής ολιγαρχίας, γι' αυτό και του απαγορεύεται να παρακολουθήσει ακόμα και μια παρέλαση, φυλακίζοντάς τον πίσω από κάγκελα, σε απόσταση ασφαλείας από μια πολιτική, επιχειρηματική και τραπεζική ελίτ η δυσωδία τής οποίας είναι πλέον ανυπόφορη. Πώς να πουν, όμως, το μεγάλο "Οχι" στην απόλυτη εξαθλίωση του ελληνικού λαού εκείνοι που τα ονόματά τους κυκλοφορούν στις διάφορες "παραπεταμένες" και "λησμονημένες" λίστες δωροληπτών, φοροφυγάδων και "καθαριστών" βρόμικου χρήματος, οι οποίες αποτελούν αδιάψευστο μπάρτυρα του ποιοί κυβερνούν αυτόν τον τόπο και ποιοί παίζουν με ευχαρίστηση τους λακέδες και τα παπαγαλάκια τους; Πώς να πουν το μεγάλο "Οχι" εκείνοι που τρομάζουν ακόμα και στην θέα τής σκιάς τους αντί να εξηγούν πεντάκαθαρα στα αρπακτικά τής τρόικας πως αν πέσει η Ελλάδα, μέσα σε δυο τρεις εβδομάδες θα καταρρεύσει η ευρωζώνη και, στη συνέχεια, ο πλανήτης, επομένως θα πρέπει να ακολουθήσουν ένα άλλο δρόμο ο οποίος θα έχει ως πρωταρχικό στόχο του τη σωτηρία τού ελληνικού λαού; Πώς να πουν το μεγάλο "Οχι" εκείνοι που είναι ανίκανοι να κλείσουν μια τρύπα στον προϋπολογισμό περίπου δύο δισεκατομμυρίων ευρώ, μέσω πραγματικώς αναγκαίων περικοπών δαπανών και φορολόγησης των ισχυρών, ώστε να εξαλειφθεί το πρωτογενές έλλειμμα και να μπορούμε ευκολότερα να απειλήσουμε με στάση πληρωμών;...
Οσοι επιμένουν να θεωρούν πως η τρόικα εσωτερικού και η τρόικα εξωτερικού διασώζουν τον ελληνικό λαό είναι είτε προδότες, είτε δειλοί, είτε ανίκανοι. Οι βουλευτές που θα ψήφιζαν την απόλυτη εξαθλίωση των ελλήνων διαθέτουν ταυτοχρόνως και τα τρία χαρακτηριστικά και με αυτόν τον τρόπο θα τους κρίνει και η ιστορία. Πολύ συντομότερα από όσο νομίζουν οι περισσότεροι.. Ίσως, μάλιστα, οι εξελίξεις να είναι τόσο ραγδαίες που δεν θα διεξαχθεί καν ψηφοφορία...  

Τί θα ήταν ο Γκέιτς χωρίς την καθαρίστριά του;...

Οι ινστρούκτορες της άγριας λιτότητας και της προτεσταντικής πειθαρχίας αρέσκονται να δηλώνουν πως κανένας μας δεν πρέπει να ζει πάνω από τις δυνάμεις του. Δεν θα μπορούσα να συμφωνώ περισσότερο μαζί τους! Μόνο που διαφέρει...κάπως η οπτική μας δεδομένου ότι δεν θεωρώ πως αυτές οι δυνάμεις είναι δικαίως κατανεμημένες. Με λίγα λόγια, θα πρέπει πρώτα να κάνουμε μια δίκαιη μοιρασιά τού τί πρέπει να λαμβάνει ο καθένας για την εργασία που προσφέρει και στη συνέχεια μπορούμε να επιβάλλουμε πολιτικές που θα τον αποτρέπουν από το να ξοδεύει περισσότερα από όσα αντέχει η τσέπη του. Το να "χαϊδεύεις" τους λίγους, οι οποίοι δεν θα είχαν πλούτη να διοχετεύσουν σε φορολογικούς παραδείσους αν δεν ήταν για το μόχθο των πολλών τους οποίους εξαθλιώνεις, δε λέγεται εξορθολογισμός και διάσωση, αλλά απόλυτος εξανδραποδισμός. Αν, για παράδειγμα, ο Μπιλ Γκέιτς και οι συνεργάτες του δεν είχαν καθαρίστριες για να τους ξεβρωμίζουν θα ήταν πολύ δύσκολο να "κατεβάζουν" ιδέες δισεκατομμυρίων δολαρίων σε περιβάλλον δυσωδίας...

Η πολιτική είναι ζήτημα επιλογής προτεραιοτήτων. Αυτή που ακολουθούν η τρόικα εξωτερικού κι εσωτερικού έχει ως στόχο την επιβίωση του παρόντος σαπισμένου εγχώριου και διεθνούς συστήματος σε όλες τις εκδοχές του, πολιτικές, οικονομικές, χρηματοπιστωτικές, κοινωνικές. Μόνο που θα αποδειχθεί, συντομότερα ή αργότερα, αυτοκαταστροφική μέσα στην απληστία της. Κι αυτό γιατί αν φτάσουν, για παράδειγμα, να καταργήσουν εντελώς τους μισθούς και τις συντάξεις στο όνομα της απόλυτης ανταγωνιστικότητας οι μόνοι που θα μπορούν να αγοράζουν τα προϊόντα τους και να ψηφίζουν τους πολιτικούς υπαλλήλους τους θα είναι οι ίδιοι. Και τότε, για παράδειγμα, δεν θα έχει κανένα νόημα, για παράδειγμα, διάφοροι πρώην υπουργοί Οικονομικών να έχουν το θράσος να δηλώνουν πως είτε ξέχασαν είτε έχασαν λίστες οι οποίες ενοχοποιούν τους διαχρονικούς σπόνσορές τους, οι οποίοι τους εξασφαλίζουν μια άνετη ζωή την ώρα που οι Σίσυφοι κουβαλούν βράχους...

Πού είναι η κοινωνική δικαιοσύνη στα μέτρα που αποφασίζονται όταν οι ίδιοι και οι ίδιοι θα κληθούν να πληρώσουν και για τις μεγαλύτερες αμαρτίες άλλων; Πόσα χρήματα θα κατευθυνθούν στη δημιουργία ενός εκπαιδευτικού συστήματος που δεν θα ανατρέφει στρατιωτάκια αλλά συνειδητοποιημένους πολίτες κι ενός συστήματος υγείας χάρη στο οποίο δεν θα θεραπεύονται μόνο οι έχοντες και κατέχοντες; Πότε θα μπει φρένο στην επεκτατική κερδοσκοπία των τραπεζών, οι οποίες εξατομικεύουν τα κέρδη και κοινωνικοποιούν τις ζημιές; Θα πληρώσουν τους φόρους που τους αναλογούν οι μερικές εκατοντάδες βαθύπλουτες οικογένειες και θα ελεγχθούν για τα ποινικά τους αδικήματα, όπως το ξέπλυμα βρόμικου χρήματος; Ως πότε η δικαιοσύνη θα είναι τυφλή για τους πολλούς κι εθελότυφλη για τους λίγους; Αυτά είναι μερικά από τα ερωτήματα στα οποία οφείλουν να απαντήσουν οι κυβερνώντες μας αντί να θέτουν ψευτοδιλήμματα για να κρατηθούν λίγο παραπάνω στην εξουσία...

Σιγά μην έπεφτε η κυβέρνηση!

Αν είστε από εκείνους που τρόμαξαν στην περίπτωση κατάρρευσης της τρόικας εσωτερικού, μάλλον δεν έχετε υπολογίσει σωστά (και) τον καιροσκοπισμό των κομμάτων που την αποτελούν και των αρχηγών τους. Στα τρία χρόνια τής κρίσης, Σαμαράς-Βενιζέλος κυρίως και δευτερευόντως ο Φ. Κουρέλης, έχουν αλλάξει τόσες θέσεις που θα έπρεπε να λαμβάνουν ένα γενναίο επίδομα οδοιπορικών. Τί να θυμηθώ και τί να ξεχάσω; Οτι ο σημερινός πρωθυπουργός χαρακτήριζε το πρώτο μνημόνιο καταστροφικό, ότι διέγραψε τη Ντ. Μπακογιάννη που το ψήφισε, ζητούσε άλλο μείγμα πολιτικής και σήμερα κάνει ακριβώς ό,τι κατηγορούσε το ρεζίλη των Παπανδρέου πως έπραττε; Οτι ο Β. Βενιζέλος, ο άνθρωπος που ως υπουργός Οικονομικών διαπραγμάτευτηκε το δεύτερο μνημόνιο κι απαιτούσε με ύφος μπουλντόγκ την υπερψήφισή του από τη Βουλή, έχει το θράσος να μιλά τώρα για προτεκτοράτα που δημιουργούνται από την εφαρμογή μέτρων με τα οποία υλοποιούνται οι δεσμεύσεις που ο ίδιος είχε αναλάβει; Οτι ο Φ. Κουρέλης παριστάνει τον επαναστάτη για τα εργασιακά όταν έχει αποδεχθεί όλα τα υπόλοιπα, όπως οι οριζόντιες μειώσεις μισθών, επιδομάτων και συντάξεων, που είναι πλήρως νεοφιλελεύθερα και καθόλου φιλεργατικά; Ο θλιβερός πρόεδρος της ΜΝΗΜΑΡ μοιάζει με βασανιστή που αφού πρώτα έχει κρεμάσει ανάποδα το θύμα του, του έχει κάνει φάλαγγα και εικονικό πνιγμό στη συνέχεια του λέει πως δεν θα σβήσει τσιγάρο στο κορμί του γιατί πάνω από όλα είναι άνθρωπος!
Ο κάθε νοήμων πολίτης κατανοεί ότι η κόντρα που έστησαν Βενιζέλος-Κουρέλης δεν είχε σκοπό προφανώς την κατάρρευση της κυβέρνησης. Και οι δυο τους είναι αρκούντως δουλικοί και κατέχοντες του ενστίκτου τής επιβίωσης ώστε να επιθυμούν την επιτάχυνση της πολιτικής τους αποστρατείας, η οποία έτσι κι αλλιώς θα έρθει. Κάπως, όμως, πρέπει να συνεχίσουν να παραμυθιάζουν όσους εξακολουθούν να πιστεύουν ότι είναι μαχητές των δικαιωμάτων τους. Είναι, ωστόσο, και τόσο λαλίστατοι που φτάνουν στο σημείο αυτοεξευτελισμού. Για του λόγου το αληθές, ο εκπρόσωπος Τύπου της ΜΝΗΜΑΡ έφτασε στο σημείο να δηλώσει, πιστεύοντας ότι με αυτόν τον τρόπο υπερασπίζεται τον αρχηγό του, πως πρέπει και η τρόικα να κάνει κάποια υποχώρηση! Δεν έκανε τίποτα, όμως, άλλο ο αφελής από το να αποκαλύψει εμμέσως ότι τους τελευταίους τέσσερις μήνες αυτό που γίνεται δεν είναι διαπραγμάτευση αλλά υπαγόρευση μέτρων...
Οπως και να έχει, αυτήν τη στιγμή το ζητούμενο είναι να μην ψηφιστούν τα μέτρα. Κι αυτό μπορεί να συμβεί είτε με την καταψήφισή τους από το Κοινοβούλιο κατόπιν μιας παλλαϊκής εξέγερσης, είτε με τη μη εφαρμογή τους στην πράξη από τον ελληνικό λαό, είτε με την άνοδο στην εξουσία αριστερής κυβέρνησης η οποία θα τηρήσει τις σημερινές δεσμεύσεις της. Και στις τρεις περιπτώσεις, πάντως, η εξίσωση για να λειτουργήσει απαιτεί τη λαϊκή σημμετοχή ψυχή τε και σώματι. Σε διαφορετική περίπτωση οι ίδιοι κλόουν που παριστάνουν τους ηγέτες θα συνεχίσουν μας συμπεριφέρονται σα να είμαστε κι εμείς τσιρκολάνοι...  

Στη νέα σφαγή θα είμαστε πάλι τα πρόβατα;...

Δε με στενοχωρεί τόσο που συνεχίζουν να προσπαθούν να μας εξαπατούν. Εχω, αν θέλετε, συνηθίσει στην ιδέα πως η τρόικα εσωτερικού δεν είναι τίποτα άλλο από το "βαποράκι" των κάθε είδους μεγαλεμπόρων. Μ' εκνευρίζει, ωστόσο, αφάνταστα το γεγονός ότι εξακολουθούν να το κάνουν χωρίς στιλ, δίχως φαντασία. Διαβάστε, για παράδειγμα, τη δήλωση Στουρνάρα, σύμφωνα με την οποία αν δεν πάρουμε τη δόση μας, θα πεινάσει κόσμος. Σε τί διαφέρει από τη ρητορική που χρησιμοποιούν επί τρία χρόνια όσοι κυβερνούν αυτήν τη χώρα; Και σε ποιό σημείο έχει αποδειχθεί αυτή η επιχειρηματολογία τόσο αληθινή ώστε να μην αλλάζει με τίποτα; Ας το ξεκαθαρίσουμε μια και καλή: η Ελλάδα δε ζει από τις δόσεις, άλλωστε το συντριπτικώς μεγαλύτερο μέρος τους δεν πήγε και δεν θα πάει στο λαό αλλά στην τραπεζική κι επιχειρηματική ελίτ, οι οποίες με τη σειρά τους το διοχετεύουν σε φορολογικούς παραδείσους. Η Ελλάδα συνεχίζει να ζει (δεν ξέρω για πόσο) μολονότι οι δόσεις που της χορηγούν είναι θανατηφόρες...
Τα μνημόνια δεν ψηφίστηκαν και δεν εφαρμόζονται για να διασώσουν την πλειονότητα των ελλήνων. Σε μια τέτοια περίπτωση δεν θα προέκριναν την άγρια λιτότητα σε βάρος των μικρομεσαίων, αλλά τη δίκαιη αναδιανομή τού εισοδήματος, για παράδειγμα μέσω της φορολογίας ή της επιβολής ανώτατου μισθού, ούτε θα ζητούσαν τον εργασιακό μεσαίωνα στο όνομα ιδεοληψιών όπως είναι  ανταγωνιστικότητα, η οποία δεν είναι τίποτα άλλο από μια σικ ονομασία τής απόπειρας μεγιστοποίησης του κέρδους των λίγων μέσω της φτωχοποίησης των πολλών. Τα μνημόνια ψηφίστηκαν κι εφαρμόζονται για τη διάσωση του πολιτικού, επιχειρηματικού και χρηματοπιστωτικού κατεστημένου, όχι μόνο στην Ελλάδα αλλά παγκοσμίως. Γι' αυτό και είναι τουλάχιστον χυδαίο ο υπουργός Οικονομικών να τρομοκρατεί τους αδύναμους όταν είναι ακόμα σε θέση, λόγω του σαθρού "υπεδάφους" στο οποίο θεμελιώθηκε το ευρώ, να απειλήσει τους δυνάστες τους με ζημιά που υπολόγίζεται πως θα ξεπεράσουν σε χρήμα τα 13 τρισεκατομμύρια ευρώ και με απώλεια για τους ίδιους μιας χώρας με τεράστια γεωστρατηγική σημασία και πλούσια αποθέματα ορυκτού πλούτου...

Εμείς πώς θα αντιδράσουμε στη νέα τρομοκρατία, η οποία θέλει να μας πείσει πως για τη φτώχεια μας δε φταίνε οι πολιτικές τους αλλά η Αριστερά που απαιτεί έναν άλλο δρόμο; Θα υπομείνουμε, πάλι, σαν πρόβατα τη σφαγή μας,θα δώσουμε λευκή επιταγή σε καινούριους σωτήρες ή, μήπως, είναι προτιμότερο να πάρουμε την κατάσταση στα χέρια μας, όσο κι αν κάτι τέτοιο θα οδηγήσει τον καναπέ μας να νιώσει μοναξιά; Τα νέα μέτρα δεν πρέπει όχι μόνο να εφαρμοστούν, αλλά ούτε καν να ψηφιστούν! Κι αυτό δεν θα γίνει με ευχολόγια, αλλά με απεργίες διαρκείας και παλλαϊκές συγκεντρώσεις, με κορύφωση την ημέρα ψηφοφορίας στη Βουλή. Αν η τρόικα εσωτερικού δε μπορεί να πει το μεγάλο όχι, έτσι αρρωστημένη που είναι από τη σήψη τής μεταπολίτευσης, ας το κάνει ο λαός. Οχι γιατί κι αυτός δεν έχει τις διαχρονικές ευθύνες του, αλλά γιατί κανένας άλλος δεν θα υπερασπιστεί τα συμφέροντά του, αν δεν το κάνει πρώτα ο ίδιος...   

Σαν τη Μεσσηνία δεν υπάρχει!

Η Μεσσηνία είναι ένας πολύ όμορφος νομός, με τις παραλίες της, τον Ταΰγετό της, τη Μάνη της. Κι αν ακόμα θεωρείται χουντοφασιστομάνα, τί να κάνουμε τώρα, η πηγάδα τού Μελιγαλά δεν τους χώρεσε όλους! Οπως και να έχει, όμως, δύσκολα μπορεί να με πείσει ο οποιοσδήποτε ότι σε αυτήν τη χώρα δεν υπάρχουν άλλοι πιο άξιοι από τους μεσσήνιους για να στελεχώσουν, σχεδόν κατ' αποκλειστικότητα, το Μουσείο τής Ακρόπολης, για παράδειγμα, ή για να καταλάβουν σημαντικές θέσεις ευθύνης, όπως είναι η διοίκηση του ΣΔΟΕ. Το ίδιο δύσκολα μπορεί και να με πείσει κάποιος για το ότι κι άλλα διοικητικά πόστα ή καλά αμειβόμενες θέσεις στο Δημόσιο δεν είναι δυνατό να καλυφθούν από πρόσωπα που να μην έχουν συγγενική ή φιλική σχέση με τον Αντ. Σαμαρά. Γι' αυτό κι ο πρωθυπουργός τηρεί σιγή ιχθύος για το δημοσίευμα του "Σπίγκελ", το οποίο καυτηριάζει διάφορους διορισμούς που γίνονται το τελευταίο διάστημα και οι οποίοι δε διακρίνονται από αξιοκρατία. Κοινως Αντώνη, μας πήραν χαμπάρι και οι γερμανοί...
Είναι τουλάχιστον φαρισαϊσμός να κατηγορείς από τη μια το ελληνικό Δημόσιο πως είναι αναποτελεσματικό, αναξιοκρατικό, γραφειοκρατικό, παρωχημένο, δυσλειτουργικό και μύρια όσα κι από την άλλη ο ίδιος όχι μόνο να μην προσπαθείς να γιατρέψεις το χέρι που πονά και να ζητάς το κόψιμό του, αλλά και να επιδεινώνεις την κατάσταση. Αυτό, βεβαίως, αποδεικνύει ότι για την κακοδαιμονία τού κρατικού τομέα δε φταίει το "DNA" του, αλλά η διαχρονική νοοτροπία που τον αντιμετωπίζει σα φέουδο του κόμματος ή των κομμάτων που ασκούν κάθε φορά την εξουσία. Αν, για παράδειγμα, δεν έχουν κατασχεθεί ακόμα οι περιουσίες των φοροφυγάδων και λοιπών εγκληματιών που έβγαλαν μαύρο χρήμα στο εξωτερικό, η ευθύνει βαρύνει κυρίως όσους κουκούλωσαν το σκάνδαλο, δείχνοντας μηδενική πολιτική βούληση για την αντιμετώπιση των εγκλημάτων τού λευκού κολάρου...

Αυτή η κυβέρνηση, μολονότι στις τάξεις της συμπεριλαμβανει κι αριστερό άλλοθι, δεν έχει καμιά πρόθεση να προχωρήσει στις διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις που έχει ανάγκη η χώρα και οι οποίες συμπυκνώνονται στη δίκαιη αναδιανομή τού παραγόμενου πλούτου και στην παροχή ίσων ευκαιριών για τη δημιουργία νέου. Οι οριζόντιες περικοπές μισθών, συντάξεων κι επιδομάτων, η περαιτέρω αποσάρθρωση των εργασιακών σχέσεων, η νέα κεφαλαιακή ενίσχυση των τραπεζών και το ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας δεν είναι τίποτα άλλο από φιλικά χτυπήματα στην "πλάτη" στην εγχώρια και διεθνή οικονομική ελίτ. Δε συνιστούν αλλαγές σε ένα σάπιο σύστημα, αλλά απεγνωσμένη προσπάθεια διάσωσής του με άλλη ονομασία. Και είναι κρίμα που σε αυτό το πανηγύρι τού νεοφιλελευθερισμού η μόνη αντίσταση που προβάλλει το δήθεν αριστερό κόμμα το οποίο συμμετέχει στην κυβέρνηση δεν είναι τίποτα παραπάνω από επικοινωνιακή...  

Το "παραγινωμένο" φρούτο δεν τρώγεται...

Πάντοτε υπήρχαν πολλές Ελλάδες, όχι μόνο σήμερα. Σε μια από αυτές ζει ο Αντ. Σαμαράς και σε μια άλλη η πλειονότητα των ελλήνων. Στην Ελλάδα τού πρωθυπουργού ναι μεν υπάρχουν δυσκολίες, αλλά έχουμε επανακτήσει την αξιοπιστία μας και σύντομα όλες οι άλλες ευρωπαϊκές χώρες θα θέλουν να μας μοιάσουν γιατί θα είμαστε θετικά πρότυπα προς μίμηση. Στην Ελλάδα, πάλι, που ζούμε οι περισσότεροι από τους "κοινούς θνητούς" δεν υπάρχει μέλλον παρά μόνο μαύρη μαυρίλα. Τί κάνουμε, όμως, γι' αυτό; Μένουμε με σταυρωμένα χέρια και δεν αντιδρούμε για να μη χάσουμε κι ό,τι μας έχει απομείνει, περιμένοντας το σάπιο "φρούτο" να πέσει από μόνο του; "Ποντάρουμε" όλα μας τα λεφτά είτε στον Αλέξη Τσίπρα είτε στη Χρυσή Αυγή, αναλόγως της ταξικής συνειδητοποίησης που διαθέτει ο καθένας μας, για να μας βγάλουν από την κρίση; Ή, μήπως, να πάρουμε την κατάσταση στα χέρια μας πριν το "φρούτο" γίνει τόσο παραγινωμένο που δεν θα τρώγεται;...
Η συμμετοχή σε μια απεργιακή κινητοποίηση δεν είναι ούτε δικαίωμα ούτε ύψιστη ηρωική πράξη. Είναι μια αυτονόητη υποχρέωση όσων θεωρούν πως αξίζουν μια πολύ καλύτερη ζωή από αυτή που κάνουν τώρα και οι οποίοι αποφασίζουν να τη διεκδικήσουν με όσα μέσα έχουν στη διάθεσή τους. Γι' αυτό και δεν θα πρέπει να είναι αποσπασματική, αλλά να έχει μια συνέχεια. Κι ας μη βολεύει κάτι τέτοιο τους εργατοπατέρες, οι οποίοι με τις απεργίες που προκηρύσσουν απλώς "ξεπλένουν" τις ενοχές τους για τη συμμετοχή τους στο ίδιο σύστημα που καταδικάζουν λεκτικώς. Το ίδιο ισχύει και για το ΣΥΡΙΖΑ, ο οποίος φαίνεται πως επιλέγει την τακτική τού "ώριμου φρούτου" για την κατάληψη της εξουσίας κι όχι την πίεση για την αμεσότατη αποκαθήλωση του κοινωνικού Νταχάου...
Αλέξη, δεν υπάρχει περιθώριο να ψηφιστούν πρώτα τα μέτρα των 13,6 δισεκατομμυρίων ευρώ, που θα φτάσουν τα 20 δισεκατομμύρια, και ύστερα να ανατραπεί η κυβέρνηση. Αυτό πρέπει να γίνει εδώ και τώρα! Σε διαφορετική περίπτωση δεν θα κληθείς να κυβερνήσεις σε μια καμένη γη, αλλά σε μια έρημο και τότε φοβάμαι πως θα είναι πολύ πιο εύκολο για το σημερινό κατεστημένο να επανακάμψει φορώντας το "μανδύα" τής σύνεσης. Εκτός αν η ναζιστική απόφυσή του καταφέρει να λυθεί εντελώς από το "λουρί" των αφεντικών της και τότε αυτή η χώρα παραδοθεί μια και...κακή στο φασιστικό όλεθρο.
  

Νεοφιλελευθερισμός και φασισμός είναι "αδέρφια δίδυμα"...

Είναι αλήθεια ότι εν καιρώ κρίσης ευδοκιμούν τα άκρα. Μόνο που η συστημική θεώρηση των πραγμάτων είναι τόσο ναρκισσιστική και τόσο βαθιά χωμένη στη λάσπη ώστε αδυνατεί να αναγνωρίσει τον πραγματικό εαυτό της και να τον εντάξει κι αυτόν στον έναν από τους δύο ακραίους πόλους. Αντιθετώς, παλεύει ακόμα και τώρα για να μας πείσει ότι όσοι μιλούν για δίκαιη κατανομή τού πλούτου και των βαρών τής δημοσιονομικής προσαρμογής δεν είναι τίποτα άλλο από ακραίοι ακτιβιστές-αναρχικοί, οι οποίοι δε διαφέρουν από το χρυσαυγίτικο, ναζιστικό κοινωνικό καρκίνωμα...

Για να ξεκαθαρίζουμε τα πράγματα, στο ένα άκρο τού πολιτικού σκηνικού ανήκουν οι άγριες, νεοφιλελευθερες πολιτικές που προωθούν κι επιδοκιμάζουν, έστω και με την ανοχή τους στο κοινωνικό ολοκαύτωμα, η τρόικα εσωτερικού και η τρόικα εξωτερικού. Η απαίτηση να πληρώσουν οι μικρομεσαίοι σχεδόν αποκλειστικώς την κρίση που άλλοι δημιούργησαν και κέρδισαν από αυτή τα μέγιστα δεν αφήνει καμιά χαραμάδα στην κοινωνική δικαιοσύνη για να δει το φως τής ημέρας. Κι όσο για το άλλο άκρο, ακόμα και η ελίτ με τα μιντιακά παπαγαλάκια της δε μπορεί παρά να μην αποδεχθεί ότι συγκροτείται από τη ναζιστική ακροδεξιά, η οποία εκμεταλλεύεται τη σαπίλα τού παρόντος πολιτικού κατεστημένου, αλλά και τη σιωπηρή ανοχή του προκειμένου ο λαός να μην αποκτήσει ποτέ πραγματική ταξική συνείδηση κι επαναστατήσει εναντίον του. Ο νεοφιλελευθερισμός δεν είναι παρά το οικονομικό σκέλος τού φασισμού, όσο κι αν πληγώνει αυτή η άποψη τους εθελόδουλους κι όσους προκρίνουν το ατομικό τους συμφέρον έναντι του συλλογικού...
Σε αυτό το πλαίσιο δεν είναι τυχαίο ότι η καταπολέμηση της υπερσυσσώρευση δημόσιου χρέους κι ελλειμμάτων εξακολουθεί να αποτελεί το ιερό δισκοπότηρο του συστήματος. Είναι προφανές ότι καμιά κοινωνία η οποία στηρίζεται στο δανεισμό, στον υπερκαταναλωτισμό και στον ελάχιστο μόχθο δε μπορεί να "περπατήσει" μακριά και γι' αυτό θα πρέπει να αλλάξει πορεία. Πέρα, όμως, από το ότι οι συστημικοί δε μας έχουν αναλύσει ακόμα ποιοί κέρδισαν τα περισσότερα από το μιθριδατισμό ενός ολόκληρου λαού, αποφεύγουν να κάνουν έστω και μια περιστασιακή αναφορά στην άδικη κατανομή τού παραγόμενου πλούτου. Λες και δεν υπάρχει πλούτος σε αυτήν τη χώρα ο οποίος παράγεται από συγκεκριμένες κατηγορίες πολιτών κι ο οποίος όχι μόνο δεν κατανέμεται δικαίως, διαμέσου της εργασιακής και φορολογικής νομοθεσίας, αλλά κατευθύνεται σχεδόν ατεμάχιστος σε φορολογικούς παραδείσους. Η απληστία, όμως, της ελίτ, η οποία προτιμούσε να πετά μέχρι τώρα τη "μπάλα" στην εξέδρα, θα αποδειχθεί και η καταστροφή της. Ο ελληνικός λαός οφείλει κι αύριο και μεθαύριο και κάθε ημέρα να λέει ένα μεγάλο "όχι" στην εξαθλίωσή του. Καμιά επανάσταση δεν έγινε μπροστά σε οθόνη υπολογιστή και κανένας αγώνας δε δικαιώθηκε χωρίς θυσίες... 

Η Κίνα ήταν από την αρχή η αγαπημένη τους χώρα...

Οι μύθοι γεννήθηκαν στην Ελλάδα, οπότε είμαστε ίσως πιο εξοικειωμένοι μαζί τους κι αντιλαμβανόμαστε πότε μας "σερβίρονται" σα να ήταν αλήθειες. Ας υποθέσουμε, για παράδειγμα, πως είχαν προχωρήρει κάποιες από τις διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις που περιλαμβάνονται στα μνημόνια και κινούνται προς τη σωστή κατεύθυνση, όπως είναι η συγχώνευση και η κατάργηση δημόσιων οργανισμών, οι απολύσεις επίορκων ή ανίκανων δημοσίων υπαλλήλων ή η απελευθέρωση κλειστών επαγγελμάτων. Ας φανταστούμε, επίσης, πως η τρόικα έδειχνε πολύ μεγαλύτερο ζήλο στην καταπολέμηση της φοροδιαφυγής από ό,τι στην ισοπέδωση μισθών, συντάξεων κι επιδομάτων.

Αλήθεια, πιστεύετε ότι δεν θα ζητούσαν σήμερα την κινεζοποίηση της αγοράς εργασίας και τη διάλυση του όποιου κοινωνικού κράτους είχε διαμορφωθεί τις προηγούμενες δεκαετίες; Αφήστε με να αμφιβάλλω, δεδομένου του ότι οι όποιες παραχωρήσεις έχουν γίνει μέχρι σήμερα από τους δανειστές μας δεν αφορούν παρά τη διευκόλυνση της επιχειρηματικής και χρηματοπιστωτικής ελίτ, όπως μαρτυρούν για παράδειγμα οι μειώσεις στις εργοδοτικές εισφορές ή ή ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών. Με λίγα λόγια, η τρόικα από την αρχή τής κρίσης προσπαθεί να επιβάλει μια καθαρώς ταξική πολιτική, η οποία έχει για θύματα την πλειονότητα και στις σωσίβιες λέμβους το οικονομικό και πολιτικό κατεστημένο...

Για τους τεχνοκράτες τής Ουάσιγκτον και των Βρυξελλών ελάχιστη σημασία έχει αν στη χώρα από την οποία ζητούν αιματηρές θυσίες 15χρονες αυτοκτονούν, μεσήλικες αναζητούν την τροφή τους στα σκουπίδια και γέροντες την αξιοπρέπειά τους σε συσσίτια. Εκείνοι θέλουν ένα ισχυρό παράδειγμα για το πώς πρέπει, για τους ίδιους, να διαμορφωθούν οι εργασιακές σχέσεις σε όλη την υπόλοιπη Ευρώπη. Αν δεν ήταν το υψηλό δημόσιο χρέος, θα έβρισκαν μια άλλη δικαιολογία για να εφορμήσουν σε εργασιακά δικαιώματα που κατακτήθηκαν με αίμα και θυσίες. Αλλωστε, αν ήθελαν να είναι τυπικοί με τα δημοσιονομικά κριτήρια της ΟΝΕ, για παράδειγμα, δε νομίζω πως θα είχε μείνει κράτος-μέλος τής ευρωζώνης το οποίο να μην είχε υπαχθεί σε κάποιου είδους μνημόνιο...

Αυτήν τη στιγμή, πρωτευόντως στην Ελλάδα και δευτερευόντως στις υπόλοιπες χώρες τού ευρωπαϊκού Νότου, δεν παίζεται μόνο το μέλλον των ελλήνων, των ισπανών και των πορτογάλων αλλά και των υπολοίπων ευρωπαίων. Οι τροϊκανοί ξέρουν πολύ καλά ότι όσα περισσότερα αντεργατικά μέτρα περάσουν τώρα στη χώρα μας τόσο ευκολότερα θα "διανοιχτεί" ο δρόμος τής λιτότητας και παντού αλλού στην ήπειρό μας και το όνειρό τους για μισθούς πείνας στο όνομα της ανταγωνιστικότητας των κεφαλαιοκρατών θα λάβει σάρκα κι οστά. Φυσικά, κανένας Στουρνάρας και κανένας Βρούτσης δεν θα μπορούσαν να τους εμποδίσουν από μόνοι τους, ακόμα κι αν επιδίωκαν τη δίκαιη αναδιανομή τού παραγόμενου πλούτου. Μόνο ο λαός μπορεί να τους σταματήσει. Κι από αυτόν περιμένω πολύ περισσότερα από ορισμένα μαχητικά πανό σε κάποια σκόρπια διαδήλωση...  

Τί δεν κατάλαβες ακόμα μοιραίε ρωμιέ;

Κατηγορώ τους μεγαλοεπιχειρηματίες, τους τραπεζίτες, τους εφοπλιστές, τους πολιτικούς και μιντιακούς λακέδες τους οι οποίοι αισθάνονται πως βρίσκονται πλέον πολύ κοντά στον αρχικό τους στόχο, στη μετατροπή δηλαδή της Ελλάδας σε μια μεγάλη Ειδική Οικονομική Ζώνη στην οποία όσοι απομείνουν να εργάζονται, είτε γιατί δεν θα είναι άνεργοι είτε γιατί δεν θα έχουν φύγει στο εξωτερικό, θα το κάνουν με όρους που θα θυμίζουν εκείνους με τους οποίους εργάζονται οι μπαγκλαντεσιανοί συνάδελφοί τους. Κρατώ, όμως, το μεγαλύτερο κατηγορώ για τον ελληνικό λαό, συμπεριλαμβανομένου προφανώς του εαυτού μου, όχι γιατί συμμερίζομαι την παγκάλειο λογική τού "μαζί τα φάγαμε" (στο πάρτι τής κομματοκρατίας και της διαπλοκής λίγοι έφαγαν τα πολλά και πολλοί τα ψίχουλά τους), αλλά γιατί ούτε αυτά τα τρία τελευταία χρόνια καταφέραμε να υπερβούμε το ραγιαδισμό μας. Και ιδού το αποτέλεσμα: ετοιμαζόμαστε να υποστούμε ένα νέο πακέτο μέτρων με το οποίο κι επισήμως όσοι κατοικούν σε αυτήν τη χώρα δεν θα είναι τίποτα παραπάνω από σκλάβοι τού μεροκάματου και του οίκτου άπληστων "φιλάνθρωπων"...
Η επιχειρηματική, τραπεζική και πολιτική ελίτ από την αρχή τής κρίσης έκανε τα πάντα για να την ξεπεράσει αβρόχοις ποσί: επέβαλε μνημόνια με τα οποία φορτωνόταν όλο το βάρος η μεσαία και κατώτερη οικονομική τάξη, κατασυκοφάντησε όποιον ισχυρίστηκε πως στη ζωή δεν υπάρχουν μονόδρομοι, πόσω μάλλον στην οικονομία, και πως η Ελλάδα ήταν αδύνατο να εκδιωχθεί από την ευρωζώνη γιατί μια τέτοια εξέλιξη θα οδηγούσε σε έναν τρίτο παγκόσμιο πόλεμο, την ίδια ώρα που οι πλουτοκράτες έβγαζαν ανενόχλητοι στο εξωτερικό την περιουσία που είχαν δημιουργήσει καταληστεύοντας το δημόσιο χρήμα και το μόχθο των εργαζομένων. Εμείς, όμως, πώς αντιδράσαμε; Κάναμε τις βόλτες μας σε μερικές απεργιακές διαδηλώσεις, ρίξαμε τα γιαούρτια μας σε εκείνους που μέχρι πρότινος κάναμε αρμένικες βίζιτες στα πολιτικά τους γραφεία, κατασκηνώσαμε στην πλατεία Συντάγματος και σε ορισμένες άλλες πλατείες, μουντζώνοντας ταυτοχρόνως τους πολιτικούς για να δείξουμε την αγανάκτησή μας, επιρρίψαμε σημαντική ευθύνη για τα δεινά μας στους αλλοδαπούς και "τιμήσαμε" με την ψήφο μας ένα ναζιστικό κόμμα και για να φανούμε εκδικητικοί "μαυρίσαμε" μαζικώς το ΠΑΣΟΚ, τον κομματικό σχηματισμό που από τη στιγμή που δε μπορούσε να διορίσει πλέον τα παιδιά μας στο Δημόσιο κρίναμε πως δεν έχει λόγο ύπαρξης.
Κι αυτό ήταν! Κατά τα άλλα, υποταχθήκαμε στο φόβο μήπως χάσουμε έστω κι αυτό το απομεινάρι αξιοπρέπειας που μας έχει απομείνει και δεν οργανώσαμε καμιά απεργία διαρκείας, δε συγκρουστήκαμε στη γειτονιά μας, στον επαγγελματικό μας χώρο ή στον κοινωνικό μας περίγυρο με νοοτροπίες και πρακτικές που εξωράιζαν την εθελοδουλία, το ραγιαδισμό και την εξαθλίωση κι όταν έφτασε η ώρα τής κάλπης, αφού πρώτα ανεχτήκαμε κι έναν πρωθυπουργό-τραπεζίτη, ψηφίσαμε ξανά για να μας κυβερνήσουν οι ίδιοι που μας οδήγησαν στην κρίση και για τους οποίους ελάχιστες αυταπάτες είχαμε πως θα διαπραγματεύονταν για το καλό μας...
Λυπάμαι όσους ψάχνουν ακόμα για σωτήρες, είτε στα δεξιά είτε στα αριστερά τού πολιτικού χάρτη, για να τους βγάλουν από το τέλμα. Δεν αντιλαμβάνομαι τη ζωή και την πολιτική με όρους θρησκευτικούς. Μπορεί να στηρίζω πολιτικές και να εκτιμώ πως υπάρχουν ορισμένοι πολιτικοί οι οποίοι θα μπορέσουν να τις εφαρμόσουν, ωστόσο δεν περιμένω από κανένα να με τραβήξει από το χέρι για να μου δείξει προς τα πού είναι η Εδέμ. Κανένας ΣΥΡΙΖΑ και κανένας Τσίπρας δεν πρόκειται να μας λυτρώσει αν δεν αισθανθεί πως δίπλα του βρίσκεται ένας ταξικώς συνειδητοποιημένος λαός που θα τους στηρίξει στην όποια σύγκρουσή τους με το κατεστημένο ή που θα τους επαναφέρει στον ίσιο δρόμο στην περίπτωση κατά την οποία οραματίζονται ένα νέο πλιάτσικο του δημόσιου πλούτου, με αριστερή επικάλυψη αυτήν τη φορά. Το γράφω από την αρχή τής κρίσης και θα το γράφω μέχρι να το δω να γίνεται πραγματικότητα: η έξοδος από τη μιζέρια δεν θα μας προσφερθεί από ηγέτες, μόνοι μας θα φτιάξουμε το δρόμο που θα περπατήσουμε ξυπόλητοι, ο οποίος θα είναι μακρύς και δύσκολος και στον οποίο δεν θα χωρούν φοβισμένοι ραγιάδες...  

"Ευλογημένο" το 1012 μ.Χ.!

Το συνονθύλευμα σκοταδιστών και ναζιστών που δεν επέτρεψε, με το "έτσι θέλω", τη διεξαγωγή τής παράστασης "Corpus Christi" δεν έχει καμιά, μα καμιά διαφορά με τους ταλιμπάν στο Πακιστάν που αποπειράθηκαν να δολοφονήσουν μια 14χρονη επειδή κατάγγειλε τα εγκλήματα που έχουν κάνει στη χώρα της. Δεν τους χωρίζει κανένα θρησκευτικό δόγμα, δεν είναι ούτε χριστιανοί ούτε μουσουλμάνοι, ανήκουν όλοι τους στην ίδια αίρεση των θρησκόληπτων φασιστών ηλιθίων, η οποία όχι μόνο δεν αποδέχεται καμιά άλλη άποψη πέρα από τη δική της, αλλά έχει την απαίτηση να την επιβάλλει, ακόμα και δια της βίας, απαγορεύοντας σε όλους εμάς τους υπόλοιπους, οι οποίοι βρε αδερφέ μπορεί να μην πιστεύουμε ότι πίσω από τα σύννεφα κρύβεται ένας παππούλης με άγρια γενειάδα που καταστρώνει σχέδια για τις ζωές μας, να έχουμε τη δυνατότητα να παρακολουθήσουμε κάποια θεατρική παράσταση που δεν είναι της αρεσκείας τους...

Θα το επαναλαμβάνω μέχρι να συμβεί το θαύμα και να καταλάβουν ορισμένοι ότι βρισκόμαστε στο 2012 κι όχι στο 1012: αν θεωρείς ένα θεατρικό έργο προσβλητικό είτε δεν το βλέπεις είτε το παρακολουθείς και στη συνέχεια το σχολιάζεις αρνητικώς σε γνωστούς και φίλους ή μέσω διαδικτύου. Δεν έχεις κανένα, μα κανένα, όμως, δικαίωμα να απαγορεύσεις σε άλλους να το δουν γιατί δεν θέλεις να "μολυνθούν" πνευματικώς, αναγάγοντας το δικό σου προσωπικό σου γούστο σε νόμο τού κράτους. Κι εγώ σιχαίνομαι τα χρυσαυγίτικα φασισταριά και τα γκροτέσκα μέλη παραθρησκευτικών οργανώσεων, ωστόσο δεν θα ζητούσα ποτέ την απαγόρευσή τους. Σε μια πραγματική δημοκρατία έχει ο καθένας το απόλυτο δικαίωμα να εκφράζεται ελεύθερα. Ο καθένας, για παράδειγμα, είναι ελεύθερος να μισεί τους ξένους, να τους θεωρεί τους καταστροφείς τής Ελλάδας και να ζητά τη μαζική απέλασή τους. Δεν είναι δυνατό, όμως, να ζητά ενημέρωση για τα πλήρη στοιχεία των παιδιών τους, άγνωστο για ποιό λόγο ακριβώς, και, το τραγικότερο, δεν είναι δυνατό ο αρμόδιος υπουργός να σπεύδει να ικανοποιήσει ένα τέτοιο αίτημα. Ετσι δεν είναι Ηλ. Παναγιώταρο και Ευρ. Στυλιανίδη;...
Υ.Γ. Για τα μίντια της διαπλοκής το "ζουμί" τής κατάθεσης Βενιζέλου στη Βουλή ήταν η κόντρα του με τη Ζ. Κωνσταντοπούλου κι ο διαξιφισμός Κακλαμάνη-Νεράντζη. Το ότι ένας ευφυής άνθρωπος κι αρχηγός συγκυβερνώντος κόμματος χρησιμοποίησε ως "καλύτερο" υπερασπιστικό του επιχείρημα πως του θύμισε ο πρώην προϊστάμενος του ΣΔΟΕ πως είχε στην κατοχή του το στικάκι με τη λίστα Λαγκάρντ δεν απασχόλησε και πολύ τους δήθεν υπηρέτες τής ενημέρωσης. Οσο για το Β. Βενιζέλο, χρειάζεται εντιμότητα και γενναιότητα για να δαγκώσεις το χέρι που σε ταΐζει κι ο ίδιος απόδειξε, για μια ακόμα φορά, ότι δε διαθέτει τίποτα από τα δύο...          

Στο τέλος θα επιβιώσουν οι κατσαρίδες, οι εφοπλιστές και οι τραπεζίτες...

Αν τα πράγματα κυλήσουν γραμμικώς, που δεν θα κυλήσουν, όταν τελειώσουμε με την κρίση θα έχουν επιβιώσει μόνο οι κατσαρίδες, οι τραπεζίτες και οι εφοπλιστές...Είναι φανερό ότι το ΔΝΤ πετά τη μπάλα στην εξέδρα όσον αφορά τη συμφωνία με την τρόικα εσωτερικού, προκειμένου να επιτύχει νέο "κούρεμα" του ελληνικού δημόσιου χρέους. Σε αυτό το πλαίσιο εντάσσεται και η απαίτησή του για νέα έκτακτη εισφορά ή κατάργηση των δώρων των δημοσίων υπαλλήλων και των συνταξιούχων ώστε να μην επιστρέψουν οι τράπεζες στο ελληνικό Δημόσιο ένα ποσό που υπερβαίνει τα 500 εκατομμύρια ευρώ, όπως είναι υποχρεωμένες από το νόμο. Φανερώνει, ωστόσο, για μια ακόμα φορά ξεκάθαρα ποιούς θέλει να διασώσει η ελίτ από το ελληνικό ναυάγιο: εκείνους που τα χρόνια τής ψεύτικης ακμής είχαν 'κονομήσει τα περισσότερα και οι οποίοι στα χρόνια τής πραγματικής παρακμής πληρώνουν τα λιγότερα...
Οι ελληνικές τράπεζες δεν έχουν κανένα ηθικό δικαίωμα να ζητούν την επανακεφαλαιοποίησή τους, όταν, μάλιστα, τα ελληνικά νοικοκυριά όχι μόνο δεν τυγχάνουν οικονομικής ενίσχυσης αλλά υπόκεινται σε οικονομική αφαίμαξη. Καμία ηθική βάση δεν έχει, επίσης, το επιχείρημα των τραπεζιτών πως υπέστησαν ζημίες από το "κούρεμα" των ομολόγων του ελληνικού Δημοσίου τα οποία είχαν στη διάθεσή τους, πέρα από το ότι δε φταίει μόνο ο δανειολήπτης αν δεν παρουσιάζεται συνεπής, αλλά κι ο πιστωτής του που ενώ ήξερε την κατάστασή του συνέχιζε να τον "ταΐζει" με δανεικά. Οι τράπεζες την πρώτη δεκαετία του ευρώ δανείζονταν πάμφθηνα από την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα κι από το διατραπεζικό δανεισμό, ενώ δάνειζαν με υπερπολλαπλάσιο επιτόκιο το ελληνικό Δημόσιο. Δεν ξέρω για τα δικά σας χωριά, αλλά στο δικό μου κάτι τέτοιες πρακτικές τις ονομάζουμε τοκογλυφικές...
Δεν είμαι ο σχολαστικότερος μελετητής των δέκα εντολών και των γραφών, ούτε των φυσικών επιστημών αλλά δε νομίζω πως αναγράφεται πουθενά πως οι τράπεζες είναι θεόσταλτο δώρο προς τους ανθρώπους ή ότι χωρίς αυτές το είδος μας δε μπορεί να επιβιώσει. Αν θέλει όχι μόνο η ελληνική κυβέρνηση αλλά και το σύνολο των κυβερνήσεων αυτού του πλανήτη να ενισχύουν τη ρευστότητα των μικρομεσαίων και, κατ' επέκταση, να επιτύχουν τη δίκαιη αναδιανομή των εισοδημάτων, δε χρειάζεται να επιστρατεύουν νταβατζήδες. Μπορούν κάλλιστα να αλλάξουν τη φορολογική τους πολιτική και να ενισχύουν αμέσως κι όχι εμμέσως τους πολίτες. Αν υπάρχει η πολιτική βούληση, οι τεχνικές είναι πολύ εύκολο να βρεθούν, πόσω μάλλον στην εποχή μας που η τεχνολογία κάνει θαύματα. Αυτό, όμως, είναι και το μεγάλο πρόβλημα σήμερα, ότι κυβερνιόμαστε από τύπους οι οποίοι προτιμούν να βλέπουν ανθρώπους να τρώνε από τα σκουπίδια από το να ζητήσουν το λογαριασμό από εκείνους που την ίδια ώρα τρώνε αστακομακαρονάδες σε εστιατόρια πολυτελείας...   

ΦΑΓΕτε μάτια ψάρια...

Φαίνεται πως είναι αρκετοί εκείνοι σε αυτήν τη χώρα οι οποίοι θέλουν να ταΐζονται με κλίμα, ούτε καν με κλήμα. Γι' αυτό και μόνο σαμπάνιες δεν άνοιξαν επειδή η αυτοκράτειρα Μέρκελ επισκέφτηκε την ελληνική επαρχία της χωρίς να φέρει ούτε καν ένα επικοινωνιακό δώρο. Λυπάμαι που δε συμμερίζομαι τη δική τους εστέτ συνταγή επιβίωσης, αλλά το δικό μου στομάχι, όπως και πολλών άλλων ελλήνων φαντάζομαι, δε γεμίζει με δηλώσεις συμπαράστασης στην τρόικα εσωτερικού και στις θυσίες τού λαού, ούτε με υποσχέσεις πως σε λίγο καιρό θα πληρώνουμε ειδικό κόμιστρο σε κάποια γερμανική εταιρεία, από αυτές που έχουν δωροδοκήσει το μισό πλανήτη, για να μπορούμε να αναπνέουμε...
Είναι ολοφάνερο, πάντως, ότι η φράου Μέρκελ το έχει πάρει απόφαση ότι έξοδος της Ελλάδας από την ευρωζώνη θα αποδειχθεί καταστροφική για την ευρωζώνη και τα γερμανικά συμφέροντα και, φυσικά, για την επανεκλογή της στην καγκελαρία. Οι λόγοι, μάλιστα, δεν είναι μόνο οικονομικοί ούτε σχετίζονται αποκλειστικώς με το ξεπούλημα της ελληνικής δημόσιας περιουσίας και την εκμετάλλευση του ορυκτού πλούτου. Με την ευρύτερη περιοχή τής νοτιοανατολικής Μεσογείου σε ανάφλεξη το τελευταίο πράγμα που θα ήθελαν οι ευρωπαίοι και οι αμερικανοί θα ήταν η Ελλάδα να απομακρυνθεί από τα ευρωατλαντικά κέντρα λήψης αποφάσεων. Το ξέρουν, άλλωστε, πολύ καλά ότι η χώρα μας κάθε άλλο παρά με άσχημη γεροντοκόρη μοιάζει στα μάτια αναπτυσσόμενων δυνάμεων όπως η Ρωσία και η Κίνα, μολονότι ο Αντ. Σαμαράς θέλει να μας παρουσιάζει σαν απομονωμένους φτωχούληδες του θεού. Την ώρα που Κύπρος και Ισραήλ έχουν ξεκινήσει τις εργασίες εξόρυξης πετρελαίου και φυσικού αερίου και την ώρα κατά την οποία στη Συρία διεξάγεται εμφύλιος πόλεμος, η Ελλάδα βρίσκεται πολύ κοντά στις εστίες έντονου γεωπολιτικού ενδιαφέροντος για να εγκαταλειφθεί στη μοίρα της...
Τί σημαίνουν όλα αυτά; Πως έχουμε πολύ περισσότερα όπλα στη διάθεσή μας από όσα έχει, για παράδειγμα, ένας ρακένδυτος ο οποίος εισβάλλει σε ένα εστιατόριο πολυτέλειας απιελώντας πως θα ανατινάξει τους πλούσιους θαμώνες του με τη χειροβομβίδα που κραδαίνει στο χέρι του. Κι όμως, η ελληνική κυβέρνηση επιμένει στην πολιτική εξαθλίωσης του ελληνικού λαού, θυμίζοντας πάμπλουτες γριούλες οι οποίες πεθαίνουν άστεγες κι από ασιτία, ενώ διατηρούσαν τραπεζικό λογαριασμό εκατομμυρίων ευρώ...
Υ.Γ. Η ΦΑΓΕ και η κάθε ΦΑΓΕ αποχωρούν από την Ελλάδα κυρίως για να πετύχουν καλύτερη τραπεζική χρηματοδότηση, για να μη χρειάζεται να πληρώνουν μετρητά στους προμηθευτές τους και για να μην αντιμετωπίζουν τις ελληνικές γραφειοκρατικές δυσχέρειες. Αν είχαν λυθεί τα παραπάνω, δεν θα έμπαιναν στη διαδικασία να αναζητήσουν αλλού έδρα μόνο και μόνο γιατί θα πλήρωναν χαμηλότερο φόρο κατά μερικές ποσοστιαίες μονάδες. Οπως και να έχει, οι μερικές χιλιάδες θέσεις εργασίας που "προσφέρουν" η ΦΑΓΕ και η κάθε ΦΑΓΕ θα ήταν πολύ περισσότερες αν φορολογούνταν αναλόγως των κερδών τους, εξέλιξη που θα αύξανε τα έσοδα στο δημόσιο ταμείο, το οποίο θα μπορούσε να χρηματοδοτεί ευκολότερα τους μικρομεσαίους. Αν, πάλι, οι μεγάλες επιχειρήσεις ήθελαν να κηρύξουν πόλεμο κατά τού ελληνικού κράτους, της κοινωνικής δικαιοσύνης και των ελλήνων πολιτών υπάρχουν τρόποι για να φορολογηθούν οι ιδιοκτήτες τους με βάση αντικειμενικά κριτήρια, ακόμα και για το λογαριασμό που κάνουν μια βραδιά σε κάποιο νυχτερινό κέντρο διασκέδασης. Αρκεί να υπάρχει πολιτική βούληση. Δε νομίζω, άλλωστε, πως πρότυπο για τους έλληνες εργαζομένους θα πρέπει να είναι η ποιότητα ζωής στη Βουλγαρία, στο Μπαγκλαντές και στην Ταϊβάν...  

Ενα κουταβάκι που το λέμε Σαμαρά...

Την ώρα που ο ελληνικός λαός έδινε δυναμικό "παρών" στο κέντρο τής Αθήνας φωνάζοντας για το αυτονόητο δικαίωμά του στην αξιοπρεπή επιβίωση, ο ψοφοδεής πρωθυπουργός τής χώρας εμφανιζόταν πιο δουλικός και υποτελής στην αυτοκράτειρα Μέρκελ από κάθε άλλη φορά. Κι ας μην του πρόσφερε εκείνη ούτε ένα κοκαλάκι, όπως η αποδέσμευση της δόσης των 31,5 δισεκατομμυρίων ευρώ, ώστε να επιδεικνύει στους υπηκόους του Από πού κι ως πού έχει το θράσος ο Αντ. Σαμαράς, ο οποίος κρατά όλη τη "μαγκιά" του για τους απεργούς, να παρουσιάζει τους έλληνες σαν τους λεπρούς τής γης, οι οποίοι βγαίνουν χάρη στις προσπάθειές του από διεθνή απομόνωση; Η εικόνα του να επαναλαμβάνει ξανά και ξανά μπροστά στην αφεντικίνα του πως Ελλάδα επανακτά την αξιοπιστία της ήρθε σε ευθεία αντιδιαστολή με την παρουσία δεκάδων χιλιάδων ελλήνων στην πλατεία Συντάγματος, οι οποίοι δε ζητιάνεψαν τη βοήθεια κανενός, αλλά απαίτησαν να τους αντιμετωπίζουν ως ανθρώπους κι όχι ως απαραίτητη θυσία στο Μαμωνά...

Η επίσκεψη της Ανγ. Μέρκελ δεν είχε κανένα απολύτως νόημα, πέρα από το να γίνουν κουρελόχαρτο γι' άλλη μια φορά στοιχειώδη συνταγματικά δικαιώματα, όπως του συναθροίζεσθαι, και να σπαταληθούν εκατομμύρια ευρώ για την προστασία μιας "persona non grata". Εκτός αν πιστέψουμε τα μιντιακά παπαγαλάκια που ήδη πανηγυρίζουν επειδή η καγκελάριος...ευχήθηκε να παραμείνει η Ελλάδα στην ευρώζώνη και υποσχέθηκε πως η Γερμανία θα αγοράσει ό,τι μπορεί από τα ασημικά τής χώρας μας. Αν, εξάλλου, η Ανγκ. Μέρκελ νόμιζε πως ερχόμενη απλώς στην Αθήνα για να πουλήσει φούμαρα για μεταξωτές κορδέλες θα έβγαινε ενισχυμένη η τρόικα εσωτερικού, μάλλον δεν τα υπολόγισε σωστά. Οι παρόλες που εκστόμισε και η υπομονή που ζήτησε η καγκελάριος από τον ελληνικό λαό δεν έχουν καμιά αξία για τους άνεργους, τους απλήρωτους εργαζόμενους ή τους εξαθλιωμένους συνταξιούχους, οι οποίοι μετατρέπονται με ταχείς ρυθμούς στην πλειονότητα του πληθυσμού. Η Ανγκ. Μέρκελ κι ο Αντ. Σαμαράς ίσως να το αγνοούν, αλλά οι άνθρωποι δε ζουν αιωνίως ώστε να μπορούν να θυσιάζουν δέκα και είκοσι χρόνια από τη ζωή τους προκειμένου να γίνει πραγματικότητα το όραμα του Βερολίνου για κινεζοποίηση της Ευρώπης...

Η καγκελάριος παραδέχθηκε ότι η πλειονότητα των γερμανικών εξαγωγών κατευθύνεται σε ευρωπαϊκές χώρες, όπερ σημαίνει πως το τελευταίο πράγμα που θα ήθελε να συμβεί θα ήταν η διάλυση της ευρωζωνής. Κι όμως, ο ανεκδιήγητος πρωθυπουργός μας εξακολουθεί να συμπεριφέρεται σαν η Ελλάδα να μην έχει κανένα όπλο στη διάθεσή της, επαναλαμβάνοντας την επιχειρηματολογία που χρησιμοποιούσε κι ο ρεζίλης των Παπανδρέου, απλώς σε καλύτερα αγγλικά. Η πολιτική τής άγριας λιτότητας είναι αδιέξοδη και θα αποδειχθεί αυτοκαταστροφική και για την ίδια τη Γερμανία. Το ξέρει και η Ανγκ. Μέρκελ, ωστόσο προτεραιότητά της είναι να κερδίσει τις ομοσπονδιακές εκλογές τού ερχόμενου φθινοπώρου και για να το πετύχει είναι διατεθειμένη να πάει κόντρα σε οποιαδήποτε αίσθηση λογικής. Μόνο που σε ένα χρόνο από τώρα το πιθανότερο είναι ότι δεν θα υπάρχουν ούτε Σαμαράς, αλλά ούτε και Μέρκελ για να διαχειριστούν το χάος που θα έχουν αφήσει πίσω τους. Γι' αυτό και η κάθαρση σε αυτό το δράμα θα έρθει μόνο από εκεί από όπου θα ερχόταν από την αρχή του, όχι από τους διάφορους ηγετίσκους αλλά από τον εξεγερμένο λαό. Από αυτόν και μόνο από αυτόν...

Οι γερμανοί είναι φίλοι μας, η Ανγκελα όχι...

Μη αγαπητή Ανγκ. Μέρκελ,
αν το ελληνικό καθεστώς δεν ακολουθούσε χουντικές πρακτικές, όπως είναι ο ξυλοδαρμός απλήρωτων εργαζομένων και η απαγόρευση συναθροίσεων και πορειών, θα είχες την ευκαιρία να διαπίστωνες ιδίοις όμμασι τους λόγους για τους οποίους "ματώνει" υποκριτικώς η καρδιά σου με όσα γίνoνται στην Ελλάδα. Θα έβλεπες τους χιλιάδες άστεγους, συνταξιούχους των 300 ευρώ, τους ανέργους, τους απλήρωτους κι ανασφάλιστους εργαζομένους των 400 ευρώ, τα ανεμβολίαστα παιδιά, τους ξεχασμένους ανάπηρους και πάσχοντες από ψυχικές νόσους, τους καρκινοπαθείς και τους νεφροπαθείς που δεν έχουν να πληρώσουν τα φάρμακα και τις αιμοκαθάρσεις τους, τους έλληνες δηλαδή που υποφέρουν από τις πολιτικές σου. Είναι οι ίδιοι που τα προηγούμενα χρόνια ταΐζονταν με τα απομεινάρια τού πάρτι το οποίο είχαν στήσει οι ελίτ, τις οποίες, μη αγαπητή Ανγκελα, υπερασπίζεσαι μέχρι τελευταίας ρανίδος τού αίματός σου...
Αντιθέτως, θα προτιμήσεις να συναντηθείς αποκλειστικώς με τους υποτακτικούς σου, με εκείνους που θα σου πουν "ναι" σε ό,τι κι αν τους ζητήσεις, με αντάλλαγμα να τους παρατείνεις την παραμονή στην εξουσία όσο γίνεται περισσότερο. Δεν θα δεις, όμως, αύριο Ανγκελα την πραγματική Ελλάδα, αυτή που αγωνίζεται νυχθημερόν για να διατηρήσει την αξιοπρέπειά της, αλλά εκείνη που πλασάρουν τα διαπλεκόμενα μέσα ενημέρωσης, μια ουτοπική Ελλάδα στην οποία όλα θα πάνε καλά αν πάρουμε τη δόση των 31,5 δισεκατομμυρίων ευρώ και τη χρονική επιμήκυνση του προγράμματος απόλυτης εξαθλίωσης του πληθυσμού. Περί ορέξεως κολοκυθόπιτα, αλλά μην απορείς Ανγκελα γιατί η κυβέρνηση έχει λάβει πρωτοφανή για το δημοκρατικό πολίτευμα μέτρα καταστολής τής λαϊκής οργής. Δε σε αγαπάμε όχι γιατί είμαστε αχάριστοι και δεν καταλαβαίνουμε το καλό μας, αλλά γιατί είναι ντροπή να μας παριστάνεις την αρσακειάδα όταν η χώρα σου λειτούργησε όλα τα προηγούμενα χρόνια σαν ένα πολύ καλός ντίλερ ναρκωτικών ουσιών κι όταν σήμερα μας δίνεις δηλητήριο για να γιατρέψουμε τις πληγές μας...
Μη αγαπητή Ανγκελα, οι έλληνες δε μισούμε το γερμανικό λαό, μολονότι ορισμένοι πολιτικοί και μίντια ένθεν κακείθεν μας δηλητητηριάζουν με τη μισαλλόδοξη προπαγάνδα τους. Ξέρουμε ότι και οι γερμανοί έχουν αισθανθεί στο πετσί τους τη λιτότητα που τους έχουν επιβάλει επί δεκαετίες η πολιτική και οικονομική ελίτ τής χώρας σας, αυτή που έχει δωροδοκήσει το μισό πλανήτη για να κάνει μπίζνες, με αποτέλεσμα σήμερα στη Γερμανία οι πλούσιοι να είναι πολύ πλουσιότεροι και οι φτωχοί πολύ φτωχότεροι σε σύγκριση με το 1990. Ο πραγματικός πόλεμος είναι ταξικός, όπερ σημαίνει ότι το γερμανικό και τον ελληνικό λαό τούς ενώνουν πολλά περισσότερα από τα πρωτοσέλιδα της "Bild" και τις καμένες γερμανικές σημαίες που δήθεν τους χωρίζουν. Σήμερα είναι ο ευρωπαϊκός Νότος που παλεύει εναντίον τής κινεζοποίησής του. Αν δεν τα καταφέρει, σύντομα θα φτάσει και η σειρά τής βόρειας Ευρώπης. Γιατί, όμως, να αφήσουμε τις ηγεσίες μας να μας τυφλώσουν και να μη φτάσουμε νωρίτερα στην κάθαρση; Ο ελληνικός λαός οφείλει να συγκεντρωθεί αύριο στην Αθήνα, είτε το θέλει η δικτατορία των οικονομικών ολιγαρχών είτε όχι, και να στείλει το μήνυμα της εξέγερσης σε όλη την Ευρώπη, σε όλο τον κόσμο. Μη αγαπητή Ανγκελα, μη μπερδεύεσαι: οι δουλοπρεπείς που θα συναντήσεις στο Μέγαρο Μαξίμου και στο Προεδρικό Μέγαρο δεν αντιπροσωπεύουν τον ελληνικό λαό. Είναι άνθρωποι που υφάρπαξαν την ψήφο του, πείθοντάς τον ότι θα φανούν λιοντάρια κι όχι γατάκια απέναντί σου. Γι' αυτό κι όσα τυράκια κι αν μας ρίξεις, όση βία κι αν χρησιμοποιηθεί από τους κρατικούς μηχανισμούς καταστολής, δεν θα ξαναπέσουμε στην παγίδα σου. Η Κίνα θα μείνει εκεί που βρίσκεται σήμερα...   

Η ώρα είναι τώρα!

Ορθώς προσήχθησαν οι 127 εργαζόμενοι των Ναυπηγείων Σκαραμαγκά στη ΓΑΔΑ! Ο νόμος είναι νόμος και πρέπει να εφαρμόζεται σε κάθε περίπτωση από τους κρατικούς φορείς που είναι επιφορτισμένοι με την εφαρμογή του. Την ίδια ευθύνη, όμως, να αντιστέκεται στην αδικία έχει κι ο κάθε εργαζόμενος ο οποίος είναι απλήρωτος για έξι μήνες κι αναγκάζεται να υφίσταται την κοροϊδία τής εργασίας μια φορά το μήνα, ενώ θα μπορούσε να εργάζεται κανονικά αν δεν απαγόρευε, για παράδειγμα, η Ε.Ε. στα Ναυπηγεία Σκαραμαγκά να αναλαμβάνουν έργα του Ελληνικού Στρατού. Κανένας αγώνας δεν ευοδώθηκε ποτέ χωρίς θυσίες κι αυτό το αναγνωρίζουν πρώτοι οι άνθρωποι της βιοπάλης, όπως και οι απεργοί της Χαλυβουργίας, οι οποίοι μπορεί να μην είναι σπουδαγμένοι, ωστόσο αρκετοί από αυτούς αποδεικνύουν στην πράξη ότι διαθέτουν ταξική συνείδηση. Κι αυτό στις εποχές που ζούμε είναι το καλύτερο εχέγγυο ότι το μέλλον θα είναι πολύ καλύτερο από το παρελθόν και το παρόν...
Οσες λίστες κι αν θάψουν βαθιά μέσα στο χώμα η επιχειρηματική και τραπεζική ελίτ, με τα πολιτικά και μιντιακά παπαγαλάκια και τις δικαστικές ορντινάντσες τους, με όσο νεοφιλελευθερισμό κι αν "ποτίσουν" την ελληνική κοινωνία, με όση κρατική καταστολή κι αν προσπαθήσουν να "πνίξουν" τις δικές τους, μεγάλες αμαρτίες, θα φανούν απροετοίμαστοι για να ελέγξουν το ποτάμι τής αντίστασης που έχει γεννήσει η απληστία τους. Αυτή ήταν, άλλωστε, και το μοιραίο λάθος τού συστήματος, το οποίο ήθελε να βγει κερδισμένο κι όταν έσκασε η "φούσκα" τής ψεύτικης ευμάρειας, με την οποία είχε εξαπατήσει τη μεσαία και την εργατική τάξη τα προηγούμενα χρόνια. Αν ξεδιψούσαν με λιγότερο αίμα μισθωτών, ελεύθερων επαγγελματιών και συνταξιούχων, αν εμφανίζονταν περισσότερο μετριοπαθείς στη λιτότητα που ζητούν από τους άλλους, αν τιμωρούσαν και μερικούς από το σινάφι τους, θα μπορούσαν να είχαν βγάλει κι αυτήν την καπιταλιστική κρίση αβρόχοις ποσί. Οχι όμως, ήθελαν να μαζέψουν κυριολεκτικώς όλο το χαρτί και να διαιωνίσουν τη φαύλη εξουσία τους εις τον αιώνα των αιώνων, ανεξαρτήτως του αν θα διοικούσαν μια χώρα εξαθλιωμένων. Γι' αυτό και σήμερα είναι αντιμέτωποι με τη δική τους ύβρι, τώρα πια που δεν έχουν να ταΐσουν τη μάζα με φτηνά στεγαστικά και καταναλωτικά δάνεια, με "ντόλτσε βίτα" και "λάιφσταϊλ", η ομίχλη διαλύεται και συμπαρασύρει μαζί της όσους έκαναν πλιάτσικο εκμεταλλευόμενοι την θολούρα της...

Οι συνθήκες είναι πλέον κάτι παραπάνω από ώριμες για την Αριστερά να παίξει τον ιστορικό ρόλο που της αρμόζει, εκείνου του διαμορφωτή των εξελίξεων. Προφανώς και δεν αναφέρομαι σε εκείνους που την ώρα που σταύρωναν το λαό προτίμησαν να του μπήξουν βαθύτερα τα καρφιά, συγκυβερνώντας με το σαπισμένο δικομματισμό τής μεταπολίτευσης. Η φωνή μου απευθύνεται στις αριστερές δυνάμεις που με τα όποια λάθη τους εναντιώθηκαν στον οικονομικό φασισμό ο οποίος γιγάντωσε και τα απολειφάδια τού ναζισμού. Η Ιστορία μάς έδωσε την πάσα που μας έχει φέρει τετ α τετ με την ανατροπή όλων όσων θεωρούσαμε μέχρι σήμερα δεδομένα και τα οποία εξυπηρετούσαν τους λίγους σε βάρος των πολλών. Δε μας μένει παρά να επιδείξουμε την αναγκαία ομαδικότητα για να "σκοράρουμε" στο τέρμα-τέλμα που εγκαταλείπουν ηττημένοι οι υπερασπιστές του. Για να θυμηθώ και τον Λένιν (είναι Οκτώβριος άλλωστε), χθες ήταν νωρίς, αύριο θα είναι αργά. Η ώρα είναι τώρα... 

Ο λύκος είναι λύκος όσες προβιές κι αν αλλάξει...

 Ο Βαγγέλης Βενιζέλος είναι ευφυής. Δεν έχει αποφύγει, όμως, κι εκείνος το σύνηθες σφάλμα των ανθρώπων το μυαλό των οποίων ξεπερνά το μέσο όρο: πιστεύει ότι όλοι οι άλλοι είναι τόσο ανόητοι που ό,τι κι αν τους υποσχεθεί, ό,τι κι αν τους πει εκείνοι θα το "καταπιούν". Εχει τόση εμπιστοσύνη, εξάλλου, στις ικανότητές του που δε διστάζει να παρουσιάζει ακόμα και το προφανέστερο ψέμα σαν τη μοναδική και θεόσταλτη αλήθεια. Βαθιά χωμένος, ωστόσο, στο ναρκισσισμό του ο "Μπένι" λησμονεί και τη σοφή ρήση τού Λίνκολν, πως δηλαδή μπορείς να κοροϊδεύεις τους λίγους για πάντα και τους πολλούς για λίγο, αλλά ποτέ όλους για πάντα. Γι' αυτό και καταφεύγει σήμερα στη γνωστή επιχειρηματολογία όλων εκείνων που έχουν λερωμένη τη "φωλιά" τους κι αναζητούν αποκούμπι σε γελοιότητες: πως ο ίδιος και το κόμμα του είναι θύματα "λάσπης" που δέχονται από "σκοτεινά" συμφέροντα...
Αναγνωρίζω, πάντως, στο Β. Βενιζέλο ότι έχει φορτωθεί μεγαλύτερες ευθύνες από αυτές που του αναλογούν για την κατάρρευση του ΠΑΣΟΚ. Βλέπετε, ο Ανδρ. Παπανδρέου έχει εξασφαλίσει με τον θάνατό του το συγχωροχάρτι για κάθε αμάρτημα της δικής του περιόδου, ο γιος του διδάσκει σε ξένα πανεπιστήμια ποιός είναι ο ταχύτερος τρόπος για να καταστρέψεις μια χώρα κι ο αρχιερέας τής διαπλοκής Κ. Σημίτης, ο άνθρωπος που μας έριξε "γυμνούς" στο λάκκο των λεόντων τής ευρωζώνης, παριστάνει το Νέστορα που με τις συμβουλές του θα σώσει τη χώρα. Μόνο που ο "Μπένι" δε δικαιούται να γκρινιάζει γιατί αποτέλεσε κι εκείνος μέρος τού συστήματος το οποίο οδήγησε την Ελλάδα στο "γκρεμό". Δεν είπε ποτέ και δε λέει ακόμα τα μεγάλα "όχι", διαχρονικώς θολωμένος από το πάθος του για εξουσία. Υπηρέτησε πιστά τους πρωθυπουργούς τής χρεοκοπίας και την επιχειρηματική-τραπεζική διαπλοκή. Γι' αυτό και τώρα που οι χορηγοί του τον εγκαταλείπουν για τα "μάτια" τού Ανδρ. Λοβέρδου, της Α. Διαμαντοπούλου ή του Γ. Ραγκούση εκείνος, με το μυαλό που διαθέτει, θα πρέπει ήδη να έχει καταλάβει ότι το παιχνίδι τον προσπέρασε, ότι έριξε τη ζαριά του κι έφερε "άσο και δύο"...

Από την αρχή τής κρίσης είχε παρατηρηθεί το παράδοξο εκείνοι που οδήγησαν σε αυτή να είναι επιφορτισμένοι με το σβήσιμο της "φωτιάς". Πώς, όμως, να γίνει αυτό από ένα πολιτικό κατεστημένο το οποίο από όπου κι αν το πιάσεις, βρομά; Πώς να έρθει το καινούριο από ανθρώπους που η φιλοδοξία τους ξεπερνούσε το πραγματικό τους "μπόι" και τις άμυνές τους απέναντι στη διαφθορά και στην υποταγή στα συμφέροντα των λίγων έναντι των πολλών; Από τα κόμματα της μεταπολίτευσης οι πολίτες απέδωσαν στο ΠΑΣΟΚ τις σημαντικότερες ευθύνες κι ορθώς, αν υπολογίσουμε πόσα χρόνια κυβέρνησε τον τόπο και τί σύστημα κομματικής δημοκρατίας εγκαθίδρυσε. Ξεμπερδεύοντας, ωστόσο, με τον πράσινο ήλιο δεν ξεμπερδεύουμε αυτομάτως και με τους "λύκους" που αλλάζουν προβιά για να εξαπατήσουν εκ νέου το λαό. Η Ελλάδα δε χρειάζεται νέα ΠΑΣΟΚ, με διαφορετική ονομασία, αλλά νέες πολιτικές πρακτικές από άφθαρτους ανθρώπους, ξεκινώντας από τα ανώτερα πολιτειακά αξιώματα και φτάνοντας μέχρι τη βάση. Και σε ένα τέτοιο σκηνικό τα φαντάσματα του παρελθόντος, που παρευλάνουν ακόμα από τους τηλεοπτικούς μας δέκτες, δεν έχουν καμιά θέση...  

Ποιός να πρωτοπαίξει τον Καραγκιόζη;...

Αν κάποιος αποφάσιζε να μεταφέρει στον κινηματογράφο το "Θέατρο Σκιών" κι έπρεπε να επιλέξει για το ρόλο τού Καραγκιόζη κάποιον από την τρόικα εσωτερικού, θα δυσκολευόταν πολύ για να κατασταλάξει. Κι αυτό γιατί όλοι οι υποψήφιοι για να τον υποδύονταν θα ήταν κάτι παραπάνω από κατάλληλοι! Δεν θέλαμε και πολλές αποδείξεις για να το διαπιστώσουμε, αλλά ήρθε και η υπόθεση με τη λίστα των φοροφυγάδων για να βάλει το κερασάκι στην τούρτα. Οταν πρώην υπουργός Οικονομικών και νυν πρόεδρος κόμματος που συμμετέχει στην κυβέρνηση "θυμάται" ξαφνικά και ύστερα από ένα χρόνο πως έχει στο σπίτι του το στικάκι με τα ονόματα συναδέλφων του και των κοινών χορηγών τους κι αφού τις τελευταίες ημέρες έχει βουίξει το πανελλήνιο για το θέμα, τα λόγια είναι κάτι παραπάνω από περιττά για να αναδείξουν τη γελοιότητα των ανθρώπων που κλείνουν τα μάτια στα εγκλήματα του λευκού κολάρου προκειμένου να φορτώνουν με όλο το βάρος τής λιτότητας εκείνους που δεν έχουν τα λεφτά για να χρηματοδοτούν τις προεκλογικές τους εκστρατείες και την τρυφηλή ζωή τους. Κι αποδεικνύουν εμμέσως ότι τη φοροδιαφυγή δεν τη συντηρούν και τη γιγαντώνουν οι χαλαροί ελεγκτικοί μηχανισμοί, αλλά το έλλειμμα πολιτικής βούλησης στην αντιμετώπισή της...
Οι τελευταίοι που έχουν δικαίωμα να μιλούν για απαξίωση των δημοκρατικών θεσμών, η οποία οδηγεί σε επικίνδυνες ατραπούς, είναι οι ηθικοί αυτουργοί της. Οταν διαχειρίζεσαι την εξουσία κι απαιτείς από το λαό θυσίες οφείλεις, αν μη τί άλλο, να είσαι ο ίδιος η προσωποποίηση της θυσίας. Οταν, όμως, εμφανίζεσαι προθυμότατος στο να πετσοκόβεις μισθούς, επιδόματα, συντάξεις και να επιστρέφεις τις εργασιακές σχέσεις στο μεσαίωνα και την ίδια ώρα παριστάνεις τη στρουθοκάμηλο όσον αφορά τη φοροδιαφυγή και τα συντεχνιακά προνόμια είναι αδύνατο να περιμένεις χειροκροτήματα κι όχι ντομάτες. Πόσω μάλλον όταν η δική σου ποιότητα ζωής έχει υποστεί ελάχιστες αλλαγές επί τα χείρω, κι αυτές για τα μάτια τού κόσμου...
Μήπως ήρθε η στιγμή και οι βουλευτές να αμείβονται με τον κατώτατο μισθό, ώστε να κατανοήσουν από πρώτο χέρι τί σημαίνουν τα επώδυνα μέτρα τα οποία τόσο τους σπαράσσουν την ψυχή στις δημόσιες, υποκριτικές τοποθετήσεις τους; Αν ζούσαν έστω και μια εβδομάδα όπως οι "κοινοί θνητοί", που τρέχουν και δε φτάνουν για να είναι εντάξει με τις υποχρεώσεις τους, τότε θα έδιναν προτεραιότητα στα πραγματικά προβλήματα κι όχι στην εξυπηρέτηση του δημόσιου χρέους τής χώρας. Μήπως, εξάλλου, οι αρχαίοι αθηναίοι δεν ήταν τόσο ανόητοι όταν κλήρωναν τους βουλευτές τους και τους ανανέωναν ανά τακτά διαστήματα ώστε να συμμετέχουν οι περισσότεροι ενεργότερα στα κοινά; Εκτός αν θέλετε να μου πείτε πως οι σημερινοί 300 "εθνοπατέρες" αποτελούν την "κρεμ ντε λα κρεμ" τής εγχώριας διανόησης και τυχόν αντικατάστασή τους θα αποτελέσει σημαντική απώλεια για τον τόπο...       

Αν δεν καταστραφούμε...καταστραφήκαμε!

Ας υποθέσουμε για μια στιγμή πως οι ομογενείς που ισχυρίζοται πως έχουν καταθέσει σε καναδική τράπεζα 600 δισεκατομμύρια δολάρια για την αποπληρωμή τού ελληνικού χρέους δεν είναι τσαρλατάνοι που εκβιάζουν για δημοσιότητα και γι' άλλου είδους μπίζνες, όπως είναι το πιθανότερο σενάριο. Μόνο αφελείς θα πίστευαν ότι, ακόμα και σε μια τέτοια περίπτωση, θα μας άφηνε η τρόικα στην ησυχία μας ή ότι το έλληνικό πολιτικό, επιχειρηματικό και τραπεζικό κατεστημένο θα μετάνιωνε για τα αμαρτήματα του παρελθόντος και θα άνοιγε το δρόμο για ένα φρέσκο ξεκίνημα, το οποίο θα είχε στη βάση του τη δίκαιη αναδιανομή τού πλούτου και τη δημιουργία των κατάλληλων προϋποθέσεων ώστε η παραγωγική ανασυγκρότηση της χώρας να μην αποτελέσει αφορμή για ένα νέο πάρτι νταβατζήδων...
Ο οποιοσδήποτε μπορεί να κερδίσει το "Τζόκερ" και να γίνει πλουσιότερος. Αυτό, όμως, δε σημαίνει πως θα γίνει αυτομάτως σοφότερος κι εντιμότερος, ώστε να αξιοποιήσει τον ξαφνικό του πλουτισμό με τον καλύτερο δυνατό τρόπο. Γι' αυτό και δεν ήταν ποτέ το δημόσιο χρέος το σημαντικότερο πρόβλημα αυτής της χώρας, αλλά το θανατηφόρο μείγμα ραγιαδισμού, ευρωλιγουρισμού, κομματισμού, νεποτισμού και διαπλοκής το οποίο "έπνιγε" κι εξακολουθεί να "πνίγει" την κοινωνική δικαιοσύνη, την αξιοκρατία, την ισονομία και την ισοπολιτεία...
Δείτε τί γίνεται, για παράδειγμα, με την περιβόητη λίστα Λαγκάρντ, η οποία πηγαινοέρχεται από γραφείο σε γραφείο χωρίς κανείς να αναλαμβάνει την ευθύνη να τη δημοσιοποιήσει και, κυρίως, να ζητήσει εξηγήσεις από τα πρόσωπα που μνημονεύονται σε αυτή. Στη χώρα όπου κάθε ημέρα το Σύνταγμα και οι νόμοι της γίνονται κουρελόχαρτο από την ελίτ που τη διοικεί, είναι τουλάχιστον ντροπή να επικαλούνται οι διάφοροι ανευθυνοϋπεύθυνοι τη νομιμότητα προκειμένου να συγκαλύψουν τους σπόνσορές τους. Ας μην κοροϊδευόμαστε επομένως: δεν πρόκειται να απαλλαγούμε από την τρόικα εξωτερικού πριν προλάβει να μας κινεζοποιήσει και δεν θα γλιτώσουμε από την τρόικα εσωτερικού αν της επιτρέψουμε να διαχειρίζεται τα δημόσια πράγματα και μετά από την καταστροφή. Μπορεί να διαβάζεται παράδοξο, αλλά εδώ που φτάσαμε η βασιμότερη ελπίδα ουσιαστικής ανάκαμψης δεν είναι άλλη από την εξαθλίωση, η οποία τουλάχιστον θα μας απαλλάξει από τους γεννήτορές της...