"Δεν υπάρχουν άγγελοι σου λέω"...

Επαναλαμβάνω: διαφωνώ με την απεργία των εκπαιδευτικών κατά τη διάρκεια των πανελλαδικών εξετάσεων, όχι γιατί πιστεύω ότι οι νέοι μας με την είσοδό τους σε πανεπιστημιακή σχολή εξασφαλίζουν το μέλλον τους, αλλά γιατί όσοι έχουμε περάσει από αυτήν τη δοκιμασία γνωρίζουμε πόσο ψυχοφθόρα είναι και πως οποιαδήποτε αλλαγή τής τελευταίας στιγμής δεν κάνει την κατάσταση καλύτερη. Αφήστε που η μεμονωμένη απεργιακή κινητοποίηση ενός επαγγελματικού κλάδου, χωρίς συνεννόηση με τους υπόλοιπους και δίχως συγκεκριμένο πλάνο, περισσότερο ωφελεί τον αποκαλούμενο κοινωνικό αυτοματισμό παρά οτιδήποτε άλλο. Είναι άλλη υπόθεση, όμως, όλα αυτά και διαφορετική η χουντική τακτική τής τρόικας εσωτερικού να κάνει χρήση, κάθε τρεις και λίγο, ενός ακρότατου μέτρου όπως η επιστράτευση προκειμένου δια της πυγμής να επιβάλλει πολιτικές οι οποίες έχουν ελάχιστη λαϊκή επιδοκιμασία...
Οι εκπαιδευτικοί δεν είναι ούτε δαίμονες, όπως τους θέλει η κυβερνητική και μιντιακή προπαγάνδα, ούτε όμως κι άγιοι, όπως τους παρουσιάζει η αντιπολίτευση και μέρος τής κοινής γνώμης που έχει στο μυαλό της μια εξιδανικευμένη εικόνα τού δασκάλου ο οποίος ολημερίς κι ολονυχτίς δεν κάνει τίποτα άλλο από το να ενδιαφέρεται για την εκπαίδευση πολιτών κι όχι παπαγάλων. Ολοι έχουμε πάει σχολείο κι έχουμε συγχρωτιστεί με δασκάλους με το "Δ" κεφαλαίο, αλλά και με δασκάλους που μόνο πλακάτ δε φορούσαν που να έγραφε "είμαι εδώ για τα φράγκα και τη μονιμότητα και δε μου καίγεται καρφί για εσάς κωλόπαιδα". Δεν θα μπω στη διαδικασία να μετρήσω ποιοί είναι οι περισσότεροι. Αυτό που ενδιαφέρει πιο πολύ τη δεδομένη περίοδο είναι να δημιουργηθεί ένα κοινό απεργιακό μέτωπο των εργαζομένων, το οποίο ωστόσο δεν θα έχει σκοπό να μην αλλάξουν οι συντεχνιασμοί τού παρελθόντος, αλλά να προστατευτούν κι ενισχυθούν επί ίσης βάσης τα εργασιακά δικαιώματα από ένα καθεστώς που δε δείχνει κανένα σεβασμό απέναντι στην εργασία.

Σε αυτό το πλαίσιο, δε μπορεί να υπάρξει καμιά ανοχή σε τακτικές επιστράτευσης οι οποίες παραβιάζουν κατάφωρα το Σύνταγμα κι εκθέτουν τη δημοκρατία στη χώρα που τη γέννησε. Από την άλλη, όμως, μου είναι αποκρουστική και μόνο η εικόνα εργατοπατέρων οι οποίοι αντιδρούν ακόμα και στα στοιχειώδη, όπως είναι η αξιολόγηση και η κατάργηση της μονιμότητας. Σε αυτήν τη ζωή όλοι μας πρέπει να κρινόμαστε ανά πάσα στιγμή, αναλαμβάνοντας το ρίσκο τής υποκειμενικότητας και της αντεκδίκησης από την οποία οι εργαζόμενοι στον ιδιωτικό τομέα δεν είναι δυνατό να προστατευτούν. Σε διαφορετική περίπτωση δημόσιοι και ιδιωτικοί υπάλληλοι θα εξακολουθούν να βγάζουν ο ένας τα μάτια τού άλλου σε έναν ταξικό εμφύλιο από τον οποίο θα κερδίζουν διαχρονικώς μόνο οι υποκριτές θιασώτες τού νόμου και της τάξης...