Αυτό συνέβη και με την ΟΛΜΕ, η οποία μπήκε σε μια αδιέξοδη διαδικασία για χάρη τής επικοινωνίας και ίσως ικανοποίησης προσωπικών στρατηγικών, με θύματα όμως χιλιάδες εκπαιδευτικούς τής χώρας, τα δίκαια αιτήματα των οποίων "ποδοπατήθηκαν" από τα άδικα και συντρίφτηκαν στο τέλος από το χουντικό μέτρο τής επίταξης. Αν οι συνδικαλιστές μας επιθυμούν τη διάσωση κι ευημερία των μικρομεσαίων οφείλουν να κάτσουν όλοι μαζί σε ένα τραπέζι και να βρουν έναν τρόπο να μη βγάζει ο ένας τα μάτια τού άλλου μόνο και μόνο για να παριστάνει το μάγκα στα στενά όρια τής συντεχνίας του. Φτάνει πια με τις μονοήμερες απεργίες κάθε που χιονίζει και με τη χρησιμοποίηση των πιο ευπαθών κοινωνικών ομάδων ως ομήρων πάνω στη λογική τού "ας καεί το σπίτι τού γείτονα, αρκεί να μην είναι το δικό μου"...
Αυτήν τη μάχη ή θα τη δώσουμε όλοι μαζί και θα νικήσουμε ή θα χάσουμε ή θα προχωρήσουμε σε αυτή από διαφορετικά βιλαέτια κι όποιον πάρει ο χάρος, έτσι πρόχειρα και "γιουρούσικα". Αν οι Παναγόπουλοι, οι Φωτόπουλοι και οι Παπαχρήστοι αυτής της χώρας αγαπούν το λαό όσο ισχυρίζονται πως τον αγαπούν θα παραμερίσουν τα στενά συντεχνιακά ή κι ατομικά τους συμφέροντα και θα αποφασίσουν...χθες γενική απεργία διαρκείας. Πρέπει, δηλαδή, να μείνουμε μόνο με τις αλυσίδες για να αντιδράσουμε; Η αξιοπρέπειά μας θα θιγεί μόνο όταν μείνουμε γυμνοί να ζητιανεύουμε για ένα κομμάτι ψωμί και μια στέγη για να κοιμηθούμε; Από τη στιγμή, επομένως, που οι συνδικαλιστικές μας ηγεσίες εμφανίζονται ανίκανες να συγκροτήσουν ένα παλλαϊκό μέτωπο με δίκαια αιτήματα κι εφαρμόσιμες πολιτικές, δε μένει άλλη λύση από την αυτοοργάνωση στη δουλειά, στη γειτονιά, στα σχολεία, στα πανεπιστήμια κι όπου αλλού κυλά ακόμα ανθρώπινο αίμα που δεν ανέχεται να του πλασάρουν την αδικία ως μονόδρομο και την υποδούλωση ως απελευθέρωση...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου