Αν ο Νίκος Γκάλης είχε γεννηθεί στην Θεσσαλονίκη κι όχι στη Νέα Υόρκη, θα είχε υποχρεωθεί να αντιμετωπίσει ένα εκπαιδευτικό σύστημα που θα τον έσπρωχνε στη συμβατικότητα και θα τον υποχρέωνε να ασχοληθεί με χίλια δυο άλλα πράγματα από το να αξιοποιήσει το ταλέντο του. Αν δεν παπαγάλιζε στο σχολείο, μπορεί η μόνη του επαφή με την πορτοκαλί μπάλα να ήταν σουτάκια με φίλους σε κάποια παρατημένη μπασκέτα. Αν ο ίδιος δεν ήταν πρότυπο επαγγελματία σε μια χώρα ερασιτεχνών, σήμερα οι περισσότεροι συνάδελφοί του θα εξακολουθούσαν να είναι δέσμιοι μακροχρόνιων συμβολαίων τα οποία θα τους ετοίμαζαν επιχειρηματίες με ειδίκευση στο ξέπλυμα βρόμικου χρήματος. Κι αν δε διέθετε την αξιοπρέπεια του ανθρώπου που έχει πλήρη συνείδηση του μεγαλείου του, θα αφηνόταν να γίνει βορά ενός ετερόφωτου τσίρκου το οποίο διψά για χρήμα και δόξα με κάθε τίμημα. Εξαιτίας όλων αυτών δεν απορώ που ο Γκάλης δε βραβεύτηκε όταν τα μαλλιά του ήταν ακόμα μαύρα, αλλά για το ότι βραβεύτηκε έστω και τώρα...
Δεν ασπάζομαι την θεωρία των ειδώλων και των προτύπων. Αν οι γονείς θέλουν τα παιδιά τους να έχουν τα σωστά, ό,τι κι αν μπορεί να σημαίνει αυτό, παραδείγματα ζωής ας γίνουν οι ίδιοι τα κατάλληλα είδωλα και πρότυπα για τα βλαστάρια τους. Ωστόσο υπάρχουν πολλοί άνθρωποι εκεί έξω η ζωή των οποίων θα έπρεπε να διδάσκεται στα ελληνικά σχολεία, όχι σε μορφή αγιογραφίας ένα βήμα πριν από την θεοποίηση, αλλά για να συνειδητοποιούν οι νέες γενιές πως υπάρχει κι άλλος δρόμος από τη λαμογιά, τον ωχαδερφισμό, την εθελοδουλία ή την κοινοτοπία για να πετύχει κανείς. Το ελληνικό εκπαιδευτικό σύστημα οφείλει να παράγει εκατοντάδες, αν όχι χιλιάδες Γκάληδες κάθε χρόνο, βοηθώντας το ταλέντο τους σε οποιοδήποτε τομέα να ανθίσει κι όχι να μαραθεί σε ένα περιβάλλον που ευνοεί το συμβιβασμό και την ηττοπάθεια. Δυστυχώς, όμως, μέχρι αυτό να συμβεί, το ταλέντο σε αυτήν τη χώρα είτε θα χάνεται είτε θα αποσιωπάται για να κυβερνούν αμέριμνοι οι ανίκανοι και φαύλοι...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου